Οπως και να το κάνουμε, το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό άθλημα. Τι κι αν οι εξουσίες το αξιοποιούν κατά το δοκούν ως όπιο των μαζών, η ουσία δεν αλλάζει. Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια γιορτή, μια λαϊκή γιορτή, για άντρες, γυναίκες, παιδιά σε όλο τον πλανήτη, ακόμα κι αν η ενασχόληση με τη στρογγυλή θεά εξαντλείται σε αυτό το ραντεβού μια φορά στα τέσσερα χρόνια.
Πόσες συγκινήσεις, ιστορίες και ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τον κόσμο των θνητών στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο, παίρνοντας άλλη υπόσταση από την ανθρώπινη χάρη σε ένα μεγάλο γκολ, σε μια μαγική ντρίμπλα, σε μια επέμβαση στο κρίσιμο πέναλτι. Το Παγκόσμιο Κύπελλο, όσο κι αν μετατράπηκε σε μια μαζική βιομηχανία παραγωγής χρημάτων για χορηγούς, μάνατζερ, τηλεοπτικούς σταθμούς, εταιρείες, πάντα διατηρούσε τη μαγεία και τον ρομαντισμό που κουβαλάει η μπάλα από τις φτωχογειτονιές όπου παίζεται κάθε μέρα έως τα μεγαλύτερα στάδια του πλανήτη.
Ωσπου η… μπάλα χάθηκε. Θάφτηκε μαζί με τους νεκρούς εργάτες-σκλάβους στα εργοτάξια του Κατάρ, πνίγηκε στην απληστία των μεγαλοπαραγόντων της FIFA και όσων για τα πετροδόλαρα αποφάσισαν πως αξίζει μια παγκόσμια γιορτή να μετατραπεί σε ένα κιτς θέαμα, που μαζί με εκείνους που χάθηκαν για την ανοικοδόμηση φαραωνικών σταδίων, τα οποία μετά τον τελικό δεν θα επαναχρησιμοποιηθούν, θυσιάζουν το ίδιο το ποδοσφαιρικό προϊόν.
Πρώτη φορά ένα Παγκόσμιο Κύπελλο ξεκινά με εκατομμύρια φιλάθλους να του γυρνάνε την πλάτη, ένα τουρνουά με αγορασμένους «φιλάθλους» στις εξέδρες που θα ντύνονται τα χρώματα της εκάστοτε ομάδας, μια διοργάνωση εκ των προτέρων καταδικασμένη στον κυκεώνα των καταγγελιών για διαφθορά, στημένα παιχνίδια, ένα σικέ Παγκόσμιο Κύπελλο που έφερε τα πάνω κάτω στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Η απληστία και η διαφθορά των πλουσίων σκοτώνει μαζί με τους εργάτες το άθλημα που οι λαοί έμαθαν να αγαπούν συχνά ως καταφύγιο στον αγώνα για την καθημερινή επιβίωση μέσα σε αυτό το σύστημα της απληστίας και της αδικίας. Όπως πάντα, όμως, υπάρχουν εκείνοι που αντιστέκονται. Κι αν οι τηλεοπτικοί δέκτες μείνουν κλειστοί, η μπάλα θα συνεχίσει να κυλάει στα πεζοδρόμια και στις αλάνες.
*Το κύριο άρθρο στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ της Κυριακής”
