Εκβάλλοντας από την Κομοτηνή, την Ξάνθη, την Αλεξανδρούπολη, τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, την Πάτρα, την Κρήτη, ένα πελώριο ορμητικό ποτάμι πλημμύρισε χτες την Αθήνα. Δεν ήταν απλώς το μεγαλύτερο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο των τελευταίων ετών, δεν ήταν μόνο μια διαδήλωση που σε όγκο θύμιζε τους αγώνες των πρώτων μνημονιακών χρόνων, αλλά ένα σινιάλο ώστε να θυμηθούμε – και να αντισταθούμε.
Όταν η χώρα πτώχευσε ήταν μικρά παιδιά και ώς τώρα που είναι νεαροί ενήλικες δεν έχουν ζήσει τίποτα άλλο παρά απώλειες: από το οικονομικό πεδίο και τα κοινωνικά δικαιώματα μέχρι το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι φοιτητές ζουν σε μια χώρα όπου η δημοκρατία συρρικνώνεται και ο ορίζοντας στενεύει.
Τα εγγόνια των παιδιών του Πολυτεχνείου όχι μονάχα ζουν χειρότερα από τους παππούδες τους, αλλά προαλείφονται να ζήσουν χειρότερα και από τους μεσήλικες γονείς τους, που θεωρούνται τα μεγάλα θύματα της οικονομικής κρίσης. Είναι τα παιδιά που τους έκλεψαν το μέλλον σχεδόν από την πρώτη τους ανάσα.
Η χώρα δεν τους αφήνει χώρο να αναπνεύσουν: οικονομικές συνθήκες που μετατρέπουν σε είδος πολυτελείας τις ανώτατες σπουδές για τη μέση οικογένεια, ζουγκλοειδής αγορά εργασίας που κάνει αδύνατο για τους νέους ανθρώπους το να ανοίξουν τα φτερά τους, κράτος πρόνοιας διαλυμένο, δημόσια υγεία υπό κατάρρευση. Έτσι, ο αγώνας τους έχει ως αιχμή την παιδεία, αλλά ανοίγεται σε πολύ περισσότερα: ζητούν κοινωνική δικαιοσύνη, διεκδικούν ζωή κι όχι επιβίωση, απαιτούν το δίκαιο μερτικό τους στο μέλλον.
Οι φοιτητές αρνούνται οι σπουδές τους να γίνονται εμπόρευμα και κάθε τους κοινωνικό δικαίωμα να μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη, ενώ οι εργαζόμενοι θα φυτοζωούν με το κεφαλάκι στον πάγκο του χασάπη. Στη νεοφιλελεύθερη κανονικότητα λέει «όχι» η ακαδημαϊκή κοινότητα, σε αυτήν τη βαρβαρότητα αντιστέκεται ο αγροτικός κόσμος, απέναντι σε αυτή τη λεηλασία στέκεται το εργατικό κίνημα το οποίο προχωρά σε απεργίες στο τέλος του μήνα.
Η χτεσινή ήταν μια μεγαλειώδης διαδήλωση και μια πράξη αντίστασης στις κυβερνητικές απειλές και τους εκβιασμούς, στην τηλεοπτική προπαγάνδα και την κατασυκοφάντηση του φοιτητικού κινήματος, αλλά και σε κάτι βαθύτερο: στην αλαζονεία του 41% της δεξιάς εξουσίας και στην επιβολή του δόγματος ΤΙΝΑ στην κοινωνία. Υπάρχει εναλλακτική – και γεννιέται στους δρόμους της διεκδίκησης.
Πηγή: efsyn.gr
