*Του Γιάννη Μυλόπουλου –
Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν χωρίς αμφιβολία μια μεγάλη νίκη της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη και αντίστοιχα μια μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία του κ. Τσίπρα.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Ήταν και μια μεγάλη ήττα για την προσέλευση στις εκλογές, καθώς η αποχή, για πρώτη φορά, εκτινάχθηκε στο πρωτοφανές ποσοστό του 47,32%.
Που σημαίνει ότι σχεδόν ένας στους δύο πολίτες απείχε από την εκλογική διαδικασία.
Αναμφίβολα όμως το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν και μια μεγάλη ήττα για τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, καθώς η ταλάντωση του εκλογικού εκκρεμούς βρίσκεται πλέον στο δεξιό άκρο του. Με τρία κόμματα εκ δεξιών της ΝΔ να εισέρχονται στη Βουλή, κάνοντας τη δεξιά πολυκατοικία να έχει για πρώτη φορά τόσο ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ήττα, τέλος, υπέστη σε αυτές τις εκλογές και η υπόθεση της Δημοκρατίας. Αφού το εθνικιστικό και ακροδεξιό κόμμα των Σπαρτιατών έφτασε στο σημείο να ευγνωμονεί έναν έγκλειστο για εγκληματικές πράξεις Χρυσαυγίτη, για τη συνεισφορά του στην επικράτησή του.
Επειδή η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ενώ η ήττα είναι συνήθως… ορφανή, πρέπει να αναζητηθούν με νηφαλιότητα οι συνθήκες που οδήγησαν σε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα.
Μια πρώτη απόπειρα γίνεται στη συνέχεια.
1. Η πρώτη κυβέρνηση που κυβέρνησε τη χώρα με το δικό της πρόγραμμα μετά το πέρας της οικονομικής κρίσης και μετά την έξοδο από τα μνημόνια, η κυβέρνηση της ΝΔ, διατήρησε αν δεν αύξησε κιόλας, έστω και λίγο, την εκλογική της δύναμη μετά από μια τετραετία διακυβέρνησης.
Κι αυτό παρά το νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό που επέφερε στην ελληνική οικονομία, που είχε ως αποτελέσματα:
Α) Τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του εκλογικού σώματος. Η Eurostat αναδεικνύει ότι το 27% των Ελλήνων ζουν σήμερα στο όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αναγορεύοντάς μας στην τρίτη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης μετά τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Β) Τη βίαιη μεταφορά εισοδήματος από τη μεσαία και χαμηλή τάξη στην οικονομική ολιγαρχία, όπως αυτή αποδεικνύεται με τα δις ευρώ υπερκέρδη των μεγάλων ενεργειακών επιχειρήσεων και των διυλιστηρίων αφενός και τα κουπόνια με τα οποία επιβιώνουν οι πολίτες αφετέρου και
Γ) Τη διάλυση του κοινωνικού κράτους σε βάρος των αδύναμων οικονομικών και κοινωνικών τάξεων.
Κι ακόμη, η συντηρητική παράταξη κατάφερε και διατήρησε, αν όχι και αύξησε την εκλογική δύναμή της, παρά:
Α) Την ολέθρια διαχείριση της υγειονομικής και ενεργειακής κρίσης, όπως αυτές αποτυπώνονται στα στοιχεία της Eurostat. Σύμφωνα με τα οποία η Ελλάδα είχε τους περισσότερους θανάτους ανά πληθυσμό στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της πανδημίας, καθώς και τη μεγαλύτερη ακρίβεια στο ρεύμα και τα καύσιμα κατά τη διάρκεια των αιχμών της ενεργειακής κρίσης, καθ’ όλη δηλαδή τη διάρκεια του 2022.
Β) Τον αυταρχικό και ολοκληρωτικό τρόπο διακυβέρνησης που στιγματίστηκε από το σύνολο του διεθνούς τύπου και
Γ) Το πρωτοφανές σκάνδαλο διαφθοράς, αυτό των παρακολουθήσεων, στο οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη βύθισε τη χώρα.
Το πρώτο συμπέρασμα που εξάγεται ύστερα από αυτές τις διαπιστώσεις είναι ότι οι πολίτες έκριναν πως ακόμη και η χειρότερη για τα κοινωνικά συμφέροντα κυβέρνηση, που όμως κυβερνά με το δικό της πρόγραμμα, είναι προτιμότερη ακόμη και από την καλύτερη, που αναγκάζεται να κυβερνά υπό την ομηρεία και τον καταναγκασμό των δανειστών σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
2. Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει και αυτή με το προηγούμενο συμπέρασμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ πλήρωσε ακριβό το τίμημα ότι κυβέρνησε τη χώρα εν μέσω μνημονίων.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι δεν υπάρχει στον κόσμο ιστορικό προηγούμενο κυβέρνησης εν μέσω μνημονίων, που να μην τιμωρήθηκε στη συνέχεια από το λαό.
Αν υπάρχει κάτι το αξιοπερίεργο με τη δική μας περίπτωση πάντως, είναι το εξής:
- Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ τιμωρήθηκε επειδή ήταν η κυβέρνηση που ρύθμισε το χρέος, έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια και άφησε γεμάτα τα ταμεία,
- ενώ η ΝΔ δικαιώθηκε, εκλεγόμενη πανηγυρικά πρώτη και με μεγάλη διαφορά και το 2019 και το 2023, ενώ ήταν η κυβέρνηση που και προκάλεσε τη δημοσιονομική κρίση προ του 2010 που οδήγησε στα μνημόνια, αλλά και εκείνη που δεν κατάφερε να βγάλει τη χώρα από αυτά στη συνέχεια, (2012-2015).
Συνέβη δηλαδή το παράξενο, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ να τιμωρείται για μια σειρά από δυσβάστακτα και αντικοινωνικά μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές κατά τη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης, ενώ αντίθετα η ΝΔ, αν και ευθύνεται για τη δημοσιονομική κρίση προ του 2010 που μας έριξε στα μνημόνια που με τη σειρά τους έφεραν τους δανειστές, να επιβραβεύεται μεταμνημονιακά.
Εκείνο που είναι πράγματι ακραίο είναι ότι προεκλογικά, η ΝΔ κατηγορούσε σφοδρά τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ο οποίος απολογούνταν για τα δεινά των μνημονιακών πολιτικών. Τις οποίες, όμως, ήταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ που προκάλεσαν.
Ακούγεται ειρωνικό, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό.
3. Η τρίτη παρατήρηση έχει άμεση σχέση με την προηγούμενη και αφορά στη δύναμη της προπαγάνδας.
Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι όποιος καταφέρει να ελέγξει τα ΜΜΕ και να επικρατήσει επικοινωνιακά, κερδίζει τελικά το παιχνίδι των εντυπώσεων. Αφού όποιος ελέγχει κατά ολοκληρωτικό τρόπο τα ΜΜΕ, καταφέρνει να πείσει ότι το άσπρο είναι μαύρο και το αντίθετο.
Δικαιώνεται δηλαδή πλήρως ο Ουμπέρτο Έκο ο οποίος έλεγε:
«Μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες, όσο υπάρχει η τηλεόραση».
Η ολοκληρωτική χειραγώγηση των ΜΜΕ από την κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν απολύτως επιτυχής ως προς το αποτέλεσμα.
Το ερώτημα είναι αν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Γιατί η 108η θέση της Ελλάδας στη διεθνή κατάταξη της ελευθεροτυπίας και του πλουραλισμού και η κατρακύλα της κατά 40 περίπου θέσεις τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη σχετική λίστα μπορεί να έφεραν πολιτικά αποτελέσματα υπέρ της ΝΔ, δεν είναι όμως δείκτες μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Αν κανείς λάβει υπόψη του και το τεράστιο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ που βρίσκονταν υπό την πρωθυπουργική αρμοδιότητα, αλλά επιπλέον αν λάβει υπόψη του και ένα ακόμη σκάνδαλο, αυτό της συγκάλυψης του σκανδάλου των υποκλοπών, η εικόνα της κατάλυσης του κράτους δικαίου συμπληρώνεται.
Το συμπέρασμα εδώ είναι ότι η περιφανής εκλογική νίκη της ΝΔ και η αντίστοιχη ήττα των προοδευτικών δυνάμεων έγιναν εφικτά σε ένα πνιγηρό καθεστώς υποχώρησης της ελευθεροτυπίας, του πλουραλισμού, των ατομικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων.
Το εκλογικό αποτέλεσμα δηλαδή συνέβη σε συνθήκες υποχώρησης της Δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
4. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ συνέβη και σε ένα πρωτοφανές καθεστώς συγκέντρωσης δύναμης και πλούτου στα χέρια μιας πολιτικής παράταξης, κατά σύμπτωση αυτής που κατήγαγε τον εκλογικό θρίαμβο.
Είναι πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου που το σύνολο της οικονομικής δύναμης της χώρας, σύσσωμα τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ακολουθούμενα από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, στηρίζουν ένα και μόνο ένα κόμμα.
Όπως είναι η πρώτη φορά στην πολιτική μας ιστορία που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διεκδικεί την κυβέρνηση χωρίς καμία οικονομική και επικοινωνιακή συμμαχία.
Μπορεί να θεωρηθεί θρίαμβος για τον κ. Μητσοτάκη, όμως αυτή η ασύμμετρη συγκέντρωση πλούτου και δύναμης στο κόμμα του, μπορεί να χαρακτηριστεί και σαν «συνωμοσία της διαπλοκής».
Αφού τα συμφέροντα στηρίζουν σύσσωμα και με όλες τις δυνάμεις τους τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη. Και αυτή, ως κυβέρνηση, τους το ανταποδίδει, κυβερνώντας σύμφωνα με τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας.
5. Αυτή η «συνωμοσία της διαπλοκής» δικαιολογεί απολύτως τη βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ως κυβέρνηση, τα έβαλε με το θηρίο των συμφερόντων που ελέγχουν το οικονομικό και επικοινωνιακό πεδίο. Τα έβαλε μαζί τους επιχειρώντας να τα βάλει να πληρώσουν για πρώτη φορά για τις τηλεοπτικές συχνότητες που διατηρούν δωρεάν και από τις οποίες έχουν επιχειρηματικά κέρδη. Με αποτέλεσμα να ηττηθεί κατά κράτος.
Πόσο τυχαίο είναι ότι ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παππάς, που ηγήθηκε της προσπάθειας απόδοσης δικαιοσύνης στο διαπλεκόμενο επιχειρηματικό και τηλεοπτικό πεδίο, καταδικάστηκε από το Ειδικό Δικαστήριο; Και μάλιστα όχι για οικονομικό αδίκημα, αλλά για παράβαση καθήκοντος ήσσονος σημασίας;
Είναι γνωστό ότι ουδείς κερδίζει καμία μάχη χωρίς συμμαχίες, χωρίς όπλα και χωρίς εφόδια. Το παράδειγμα του Δαυίβ και του Γολιάθ μπορεί να κερδίζει τις εντυπώσεις, δεν είναι όμως ρεαλιστικό και δεν επαληθεύεται από τα ιστορικά γεγονότα και τις εξελίξεις.
6. Αφού αναλυθούν και εξηγηθούν οι ναρκοθετημένες συνθήκες εντός των οποίων διαμορφώθηκε το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, μπορεί να ξεκινήσει η αυτοκριτική του ΣΥΡΙΖΑ.
Ασφαλώς και υπάρχουν ευθύνες στην ηγεσία και στα στελέχη της πρώτης γραμμής, καθώς και στις στρατηγικές που ακολουθήθηκαν, στις επικοινωνιακές πολιτικές, αλλά και στις κομματικές παθογένειες.
Κυρίως και πρώτιστα γιατί δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως και δεν αντέδρασαν αποτελεσματικά στο ναρκοθετημένο πεδίο που η «συνωμοσία της διαπλοκής» διαμόρφωνε σε βάρος τους.
Αν όμως σαν κυρίαρχη αιτία για την ήττα θεωρηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες και υποβαθμιστούν οι ευρύτερες αντικειμενικές συνθήκες που ναρκοθέτησαν το προεκλογικό πεδίο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, για μια ακόμη φορά, θα πέσει θύμα των επιδιώξεων της «συνωμοσίας της διαπλοκής».
Γιατί ο τελικός σκοπός αυτής της συνωμοσίας ήταν και είναι η εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και του Αλέξη Τσίπρα.
Να γίνει λοιπόν αυτοκριτική και να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ σε σημαντικές αλλαγές για να προσαρμοστεί στις νέες πολιτικές συνθήκες και να παραμείνει στο παιχνίδι ως κυβερνητική πολιτική δύναμη, ασκώντας αξιόπιστη προγραμματική αντιπολίτευση. Θα είναι όμως λάθος αν ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και ο Αλέξης Τσίπρας αυτοχειριαστούν, τη στιγμή ακριβώς που τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ η βαριά και σε λίγο και ακόμη βαρύτερα πληττόμενη ελληνική κοινωνία.
Πηγή: tvxs.gr
