Ηκυβέρνηση Μητσοτάκη θυμίζει πια κινούμενο πτώμα. Κάθε μέρα που περνάει, η ακρίβεια γονατίζει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, ενώ η πολιτική -και όχι μόνο- ζωή βυθίζεται στο σκοτάδι του παρακράτους, των αλληλοεκβιασμών μεταξύ Μαξίμου και ολιγαρχών.
Μερικούς μήνες πριν τις εκλογές η χώρα σύρεται στην αβεβαιότητα και την παρακμή, αποτέλεσμα της πιο αλαζονικής, εμμονικής, νεοφιλελεύθερης και αντικοινωνικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Το σύστημα Μητσοτάκη βρίσκεται στο σημείο εκείνο που δεν μπορεί κυβερνήσει, ενώ ο λαός πλέον δεν θέλει να κυβερνηθεί από μια κυβέρνηση βουτηγμένη στη διαφθορά και την αδιαφάνεια, με μια πολιτική που κάνει ραγδαία τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, με τις ανισότητες να διευρύνονται διαρκώς. Κι αν σήμερα οι εσωτερικές αντιθέσεις στο σύστημα εξουσίας πυροδοτούν σενάρια, ένα πράγμα είναι σαφές: τις κυβερνήσεις δεν τις ρίχνει η ολιγαρχία, τις ρίχνει η λαϊκή κινητοποίηση, η κοινωνική κίνηση.
Η σημερινή πανεργατική απεργία μπορεί να γίνει επιταχυντής, αν όχι θρυαλλίδα εξελίξεων. Δεν πρόκειται για μια κινητοποίηση σαν τις άλλες και δεν διεκδικεί επιμέρους αιτήματα, αλλά για μια απεργία με σαφή αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά.
Είναι το τέλος ανοχής στους Πάτσηδες, στους ασύδοτους εργοδότες, στις απευθείας αναθέσεις, στη φτωχοποίηση, στα ψέματα, στις παρακολουθήσεις. Τώρα είναι η ώρα να μιλήσει ο λαός. Ραντεβού στους δρόμους.
*Το κύριο άρθρο στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ”
Πηγή: avgi.gr
