Άλλη μία. Η 13η μέσα σε δέκα μήνες. Η ιστορία γνωστή και φρικτά επαναλαμβανόμενη: Τη σκότωσε γιατί τη θεωρούσε κτήμα του και δεν της επέτρεπε να ζήσει μακριά του. Τη μαχαίρωσε για να την εκδικηθεί που τόλμησε να διεκδικήσει την ελευθερία της. Τη δολοφόνησε γιατί μπορούσε.
Και μπορούσε επειδή η Αστυνομία, στην οποία είχε καταφύγει η άτυχη γυναίκα, την άφησε απροστάτευτη. Δεν είναι η πρώτη φορά που μαθαίνουμε ότι το θύμα είχε ζητήσει και δεν βρήκε βοήθεια. Άλλοτε μετά από βιασμό (περίπτωση Τοπαλούδη) άλλοτε μετά από κακοποίηση, συχνά πριν από τη γυναικοκτονία.
Αστυνομικοί που δεν έχουν εκπαιδευτεί να υποδέχονται και να αξιοποιούν καταγγελίες για έμφυλη βία, που δεν έχουν ευαισθητοποιηθεί ώστε να αντιδρούν άμεσα, που δεν ενδιαφέρονται να προλάβουν το κακό, ακούν παθητικά και αδιάφορα, αν όχι με δυσαρέσκεια, τις μαρτυρίες γυναικών που εκφοβίζονται, απειλούνται, καταπιέζονται, βιώνουν τον απόλυτο τρόμο με κίνδυνο για τη σωματική και ψυχική τους υγεία, για την ίδια τη ζωή τους.
Οι δυνάστες και βασανιστές τους, οι αυριανοί δολοφόνοι τους, αισθάνονται άτρωτοι, με τη βεβαιότητα ότι κανείς δεν θα τους εμποδίσει και δεν θα αναμετρηθεί μαζί τους. Ούτε καν ο νόμος δεν τους τρομάζει γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια και γιατί με την κατάλληλη νομική υποστήριξη μπορεί να πέσουν στα μαλακά. Σίγουρα κάποια χρόνια φυλακή τους είναι λιγότερο ανυπόφορα από όσο η απελευθέρωση της γυναίκας που αντιμετωπίζουν σαν ιδιοκτησία τους. Και είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν κάποιο τίμημα προκειμένου να τιμωρήσουν, οριστικά και για πάντα, εκείνη που τόλμησε να τους αντισταθεί.
Το μόνο που θα μπορούσε να τους σταματήσει είναι η προληπτική παρέμβαση του κράτους, των θεσμών, της πολιτείας, των αρχών. Αν κάθε γυναίκα που φοβάται και απειλείται έβρισκε υποστήριξη όταν τη χρειαζόταν, αν ήξερε πού να απευθυνθεί για να ζητήσει βοήθεια, αν αμέσως εντασσόταν σε ένα προστατευτικό πλαίσιο και αν ο άντρας που την καταδίωκε πιεζόταν και αισθανόταν ότι τελεί υπό επιτήρηση, τότε πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν και δεν θα ήταν τόσο σίγουρο ότι στο ορατό μέλλον θα συμβεί μια ακόμη γυναικοκτονία.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αναληφθεί δράση και να αναγνωριστεί ότι μιλάμε για ένα φοβερό κοινωνικό φαινόμενο που εξαπλώνεται ραγδαία; Τι άλλο κύριε Θεοδωρικάκο, κυρία Συρεγγέλα, κύριε Τσιάρα, κύριε Μητσοτάκη…;
Ανάλυση στο tvxs.gr