*Γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος – Όπως έχει δηλώσει ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης (σε μία από τις πολλές εκπομπές – talk show που επισκέφθηκε κατά την προεκλογική περίοδο) το ύψος του είναι 189 εκατοστά (1,89 μ). Πρόκειται για έναν αριθμό που βρίσκεται πολύ κοντά στο νούμερο των βουλευτών που θα ήθελε να έχει στην επόμενη Βουλή ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Άδωνις Γεωργιάδης, προκειμένου να αλλάξει το Σύνταγμα, όπως έχει ο ίδιος παραδεχθεί.
Μετεκλογικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα παραμείνει 189 εκατοστά. Με δεδομένο όμως ότι η λογική των πιθανοτήτων θέλει τη Ν.Δ να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση, φαίνεται πως το ερώτημα που ταλανίζει αρκετούς και ετερόκλητους πολιτικούς χώρους είναι πώς θα … «κοντύνει» πολιτικά. Το ουσιαστικό όμως θέμα που αναφύεται είναι το περιεχόμενο που μπορεί να έχει μια τέτοια επιδίωξη, ιδίως μάλιστα από την στιγμή που η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας δεν μπαίνει πλέον καν στον κόπο να κρύψει πώς σκοπεύει να μετασχηματίσει την ελληνική κοινωνία …στα μέτρα της.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα ήταν η πρόσφατη συνέντευξή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην κρατική τηλεόραση. Εκεί όπου δίχως τον παραμικρό δισταγμό δήλωσε πως πλέον η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων δεν πρέπει να είναι μέλημα μόνον τηςκυβέρνησης του, αλλά κάθε πολίτη ξεχωριστά. Δήλωσε στην ουσία ότι μόνο τα επιχειρηματικά κέρδη μπορούν να αποδώσουν έσοδα στο κράτος και από τα «αποφάγια» τους να μείνει κάτι για την κοινωνία.
Χαρακτηριστική ήταν η φράση του σύμφωνα με την οποία η λειτουργία των κρατικών εσόδων πρέπει να γίνεται ως εξής: «Μία εταιρεία έχει κέρδη 100 ευρώ και πλήρωνε παλιά, με 29% φορολογικό συντελεστή, 29 ευρώ φόρο. Αν έχει κέρδη 200 ευρώ σήμερα, με φορολογικό συντελεστή 22%, πόσο φόρο θα πληρώσει; Θα πληρώσει 44 ευρώ φόρο. Θα είναι, όμως, ικανοποιημένη η εταιρεία και όλοι κερδισμένοι; Βεβαίως και ναι».
Εύκολα φυσικά καταλαβαίνει κανείς τη συνέχεια αυτής της αντίληψης:
Πλήρης ασυδοσία των «επενδυτών» και των «εταιρειών», όσον αφορά τα εργασιακά δικαιώματα, τα ωράρια, τις απεργίες, τη χρήση του δημόσιου χώρου, την περιβαλλοντική προστασία, τις αφορολόγητες επεκτάσεις δραστηριοτήτων, τον ανταγωνισμό με τους μικρομεσαίους και οτιδήποτε άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Με βάση αυτά το ερώτημα «πώς θα κοντύνει Μητσοτάκης» επανέρχεται δριμύτερο. Όπως μάλιστα προ-αναφέραμε απασχολεί περισσότερα από ένα πολιτικά «κέντρα» αυτή την περίοδο.
Ένα από αυτά βρίσκεται στο …εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Θα ήταν αφελές κάποιος να πιστέψει πως οι «πολιτικές οικογένειες» που συναπαρτίζουν το κόμμα που, κατά βάση διεκδικεί την διακυβέρνηση στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, και, κυρίως, τα οικονομικά συμφέροντα με τα οποία σχετίζεται, δεν προβληματίζονται από την προοπτική μιας «μητσοτακικής παντοκρατορίας». Αυτό άλλωστε είναι κάτι που γνωρίζει και ο ηγετικός πυρήνας της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι προεκλογικοί φόβοι που εκφράζει η Ν.Δ – ως προς την πιθανότητα να μπουν 6 ή 7 κόμματα στη Βουλή δυσκολεύοντας την επίτευξη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας – είναι «άσχετες» με τους «γαλάζιους» εσωκομματικούς συσχετισμούς. Αντιθέτως, ο φόβος αφορά την ελεγχόμενη διασπορά ψήφων είτε προς χριστιανο-ακροδεξιό κόμμα «Νίκη», είτε προς την Πλεύση Ελευθερίας της Ζ.Κωνσταντοπούλου της οποίας η πολιτική επιρροή αποδίδεται στην προβολή της από Μέσα Ενημέρωσης που ταυτόχρονα στήριξαν και στηρίζουν τη Νέα Δημοκρατία.
Φυσικά εδώ οι ισορροπίες είναι λεπτές, μιας και οι όποιες κατευθύνσεις δοθούν θα πρέπει να λάβουν υπόψη και τους συσχετισμούς της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. Έως στιγμής πάντως μία εκ των «γαλάζιων» συνιστωσών, η «σαμαρική» φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένη από τα «ποσοστά» της στην Κ.Ο της Ν.Δ. Η «καραμανλική» πάλι πτέρυγα -που βρίσκεται «υπό διαμόρφωση»- αναζητά ακόμη τις ισορροπίες της.
Ο περιορισμός της ισχύος της Νέας Δημοκρατίας είναι – έστω ανεπίσημα- διακηρυγμένος τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Η Κουμουνδούρου μετά το ισχυρό σοκ της εκλογικής ήττας της 21ης Μαΐου αναζητά στην προεκλογική περίοδο να αναδειχθεί ως η μόνη «εναλλακτική πρόταση» πολιτικής διαχείρισης, προβάλλοντας την εκλογική της ενίσχυση ως τον μόνο τρόπο ανάσχεσης της ενός «ανεξέλεγκτου Μητσοτάκη». Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως έχει μπροστά της αρκετούς μήνες εσωστρέφειας και εσωκομματικών «ξεκαθαρισμάτων» που θα αποφευχθούν μόνον στην (εξαιρετικά δύσκολη) περίπτωση ενός θεαματικά διαφορετικού εκλογικού αποτελέσματος.
Δίχως τέτοια ζητήματα αναβαθμισμένες βλέψεις πλέον έχει και η Χαριλάου Τρικούπη που – όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς- ενίσχυσε την «αντι-Ν.Δ» ρητορική της και αρνείται κάθε προοπτική συγκυβέρνησης με την Ν.Δ, ομνύοντας στον περιορισμό της κυριαρχίας της. Αιτία το γεγονός ότι αναπροσάρμοσε τους στόχους της και επιδιώκει σταδιακή αναγωγή της σε αξιωματική αντιπολίτευση. Προσβλέπει επίσης σε θετικά εκλογικά αποτελέσματα στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές (Οκτώβριος) και στις ευρωεκλογές τον Ιούνιο του 2024. Κοινός τόπος και για τους δύο σχηματισμούς φυσικά είναι ένα μακρόπνοο – συγκριτικά- σχέδιο είτε ανάκτησης (ΣΥΡΙΖΑ) είτε ενίσχυσης (ΠΑΣΟΚ) της πολιτικής τους επιρροής.
Από την άλλη η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, φαίνεται πως δεν έχει καμία διάθεση να αφήσει την ισχύ της να περιοριστεί, ούτε σκοπό να αφήσει ανεκμετάλλευτο το χρονικό διάστημα που οι ανταγωνιστές της (εντός κι εκτός) θα …«ψάχνονται», κατά το κοινώς λεγόμενο. Αντιθέτως, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το επιτελείο του Κ.Μητσοτάκη έχει σχεδόν «κλείσει» το κυβερνητικό του σχήμα (όπου σημαντικό ρόλο θα παίξει ο – γνωστών πεποιθήσεων- Θόδωρος Σκυλακάκης).
Επίσης, εφόσον επιτύχει τον στόχο της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις εκλογές του Ιουνίου θα επιδιώξει να «περάσει» μέσα στους δύο επόμενους καλοκαιρινούς κομβικά νομοσχέδια για σειρά ζητημάτων που έως τώρα είχε αφήσει «ανέγγιχτα» υπό τον φόβο των αντιδράσεων.
Επιπλέον, θέλει να διαμορφώσει του όρους ώστε να εφαρμοστούν με έμφαση νομοθετήματα που έχει ήδη ψηφίσει. Παράλληλα φαίνεται πως βρίσκεται σε μία διαδικασία επαναπροσδιορισμού των σχέσεων της με εταιρικά συμφέροντα, κάτι το οποίο επίσης αναμένεται να αποτυπωθεί νομοθετικά.
Με βάση όλα τα παραπάνω είναι φανερό πως το ερώτημα του αν «θα κοντύνει ο Μητσοτάκης» δεν μπορούν να το «απαντήσουν» τα πολιτικά κέντρα που το «συζητούν». Αντιθέτως φαίνεται πως είναι υπόθεση των κοινωνικών αντιστάσεων και των αντανακλαστικών που θα υπάρξουν. Δίχως να υποτιμά κανείς την σημασία των κοινοβουλευτικών συσχετισμών, είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το επόμενο διάστημα η πραγματική πολιτική διαπάλη και ο καθορισμός των μετέπειτα πολιτικών εξελίξεων δεν θα διεξαχθούν μέσα στην Βουλή. Ασχέτως του πόσα και ποια κόμματα θα βρεθούν εκεί.
Πηγή: imerodromos.gr
Φωτογραφία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI
