Λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση των στοιχείων για την παρακολούθηση του υπουργού Κώστα Χατζηδάκη από την ΕΥΠ, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου διένειμε την εξής δήλωση:
«Από τη στιγμή, πάντως, που ο Πρωθυπουργός αντέδρασε, με το γνωστό τρόπο, στην περίπτωση της νόμιμης επισύνδεσης του τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη, είναι αδιανόητο να υπονοείται ότι τελούσε σε γνώση του ή, πολύ περισσότερο, ότι είχε δώσει εντολή να παρακολουθούνται άνθρωποι που συμπορεύεται μαζί τους επί δεκαετίες ή και κρατικοί αξιωματούχοι, μαζί με τους οποίους αντιμετώπισε επιτυχώς μείζονα ζητήματα για την Πατρίδα».
Για την οικονομία της συζήτησης, ας δεχθούμε ότι τα όσα γράφει ο κύριος Οικονόμου είναι απολύτως ακριβή. Ότι δηλαδή ο Πρωθυπουργός έως και προχτές δεν γνώριζε πως επί των ημερών του η ΕΥΠ παρακολουθούσε μεγάλο μέρος των πολιτικο-οικονομικών ελίτ, μεταξύ των οποίων το μισό υπουργικό του συμβούλιο.
Όπως κατεγράφη και αλλού, η διαπίστωση αυτή – εφόσον βεβαίως ισχύει – κατατάσσει τον κύριο Μητσοτάκη στην κατηγορία του απολύτως ανεπαρκούς για τη θέση την οποία κατέχει. Ή, για να το θέσουμε με τους διλημματικούς όρους που ετέθησαν από τον εκδότη της Ελευθεροτυπίας το 1990, ανάμεσα στο «ένοχος» και στο «βλαξ», ο Πρωθυπουργός τοποθετεί τον εαυτό του στη δεύτερη κατηγορία.
Όμως, όπως θα επιχειρηματολογήσουμε παρακάτω, ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ένας «βλαξ» σαν όλους τους άλλους. Είναι μια πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχουμε το παράδειγμα ενός Πρωθυπουργού ο οποίος:
- Τοποθετεί ως Γενικό Γραμματέα και δεξί του χέρι τον πλέον έμπιστο σε αυτόν συνεργάτη, ο οποίος τυγχάνει και ανιψιός του.
- Με μία από τις πρώτες νομοθετικές του πρωτοβουλίες, αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη για τη λειτουργία της ΕΥΠ.
- Τοποθετεί ως Διοικητή της ΕΥΠ πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης του.
- Όταν αποδεικνύεται πως το πρόσωπο αυτό δεν διαθέτει τα αναγκαία τυπικά προσόντα για τη θέση, αλλάζει το σχετικό νόμο, ώστε …να τα διαθέτει.
- Έπειτα, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο Πρωθυπουργός αυτός αποφεύγει να ασκήσει την εποπτική του αρμοδιότητα επί της ΕΥΠ, παρότι τυπικά αλλά και ουσιαστικά η ευθύνη για αυτήν του ανήκει προσωπικά.
- Κάπου μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, η ΕΥΠ γίνεται ξέφραγο αμπέλι. Για κάποιον λόγο, που παραμένει σε εμάς τους αδαείς αδιευκρίνιστος, ο (μη-προσοντούχος στην αρχή, αλλά προσοντούχος έπειτα) Διοικητής που προσωπικά διόρισε ο Πρωθυπουργός αποφασίζει να παρακολουθήσει επιχειρηματίες, βουλευτές, υπουργούς, δημοσιογράφους και ανώτατους στρατιωτικούς. Η κατάσταση αυτή σέρνεται για χρόνια, όμως ο πρωθυπουργός δεν αντιλαμβάνεται κάτι το επιλήψιμο.
- Κάποια στιγμή εις εκ των παρακολουθούμενων αποκαλύπτει ότι η Υπηρεσία του είχε φυτέψει κακόβουλο λογισμικό. Ο Πρωθυπουργός συνεχίζει να μην υποψιάζεται απολύτως τίποτε! Απεναντίας, αποφασίζει πως «καλύτερα να μην τα σκαλίζουμε αυτά» και φέρνει διάταξη που απαγορεύει στους όποιους παρακολουθούμενους να μάθουν εάν παρακολουθούνταν και γιατί.
- Λίγο αργότερα, ο Πρόεδρος του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος, ανακαλύπτει πως και σε αυτόν η Υπηρεσία φύτεψε λογισμικό, αλλά και ότι τον παρακολουθούσε με παραδοσιακές μεθόδους. Ο Πρωθυπουργός αίφνης ανακαλύπτει ότι ίσως κάτι να μην πηγαίνει καλά με την ΕΥΠ. Ανακαλύπτει επίσης ότι την εποπτική αρμοδιότητα την είχε, χωρίς να το αντιληφθεί, εκχωρήσει στο δεξί του χέρι, τον ανιψιό, τον οποίο και αποπέμπει.
- Μολαταύτα, ο αγαθός μας Πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται να μάθει αν, πώς και γιατί η Υπηρεσία – την εποπτική αρμοδιότητα επί της οποίας αμέλησε να ασκήσει επί τρία συναπτά έτη – κατέληξε να παρακολουθεί όλους τους παραπάνω. Απεναντίας. Διατάσσει την κοινοβουλευτική του ομάδα να μην ερευνηθεί το θέμα, επικαλούμενος το απόρρητο των πληροφοριών, ούτως ώστε ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και κανείς άλλος να μην μάθει τι στο καλό συνέβη.
- Εντωμεταξύ, η ΕΥΠ εκτός από ξέφραγο αμπέλι έχει γίνει και σουρωτήρι. Κομμάτια του παζλ των παρακολουθήσεων δημοσιεύονται ασταμάτητα από συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο τύπο. Ο Πρωθυπουργός διαψεύδει τα δημοσιεύματα των εφημερίδων που δεν τον υποστηρίζουν: «Δεν υπάρχουν στοιχεία», ισχυρίζεται. Όσο για τα δημοσιεύματα των φιλικών προς αυτών εντύπων, αρνείται την ίδια την υπόστασή τους: απλώς δεν υπάρχουν. Τα δημοσιεύματα.
- Τέλος, να που εμφανίζονται και τα στοιχεία! Κι ο πρωθυπουργός, δια του κυβερνητικού του εκπροσώπου, δηλώνει πως τώρα κάτι κατάλαβε, αλλά έως τώρα πραγματικά δεν είχε ιδέα. Ήταν απλώς «βλαξ».
Όλα τα παραπάνω, όμως, δηλούν πως στην περίπτωση του κ. Μητσοτάκη δεν μιλάμε για έναν απλό «βλάκα». Αλλά για έναν μεγαλειώδη «βλάκα», ο οποίος επιπλέον περιστοιχίζεται από αντίστοιχους «μεγα-βλάκες», ουδείς εκ των οποίων υποψιάστηκε τι θα μπορούσε να συμβαίνει ώστε να τον συμβουλεύσει και να τον προστατεύσει. Μιλάμε δηλαδή για έναν ωκεανό «βλακείας», ο οποίος συμπυκνώθηκε στο πρόσωπο και στον περίγυρο ενός Πρωθυπουργού που μέχρι προχτές τον νομίζαμε για δεινό σκακιστή, Μωυσή, στρατηγό, τσιτάχ, και το «καλύτερο βιογραφικό της χώρας».
Η μία περίπτωση είναι να συνέβησαν όλα αυτά, όπως ακριβώς τα περιγράψαμε.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, όμως, ο κ. Μητσοτάκης είναι απλώς ένοχος.
Πηγή: avgi.gr
