Πέθανε σήμερα Τρίτη (13/09) ο Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και κριτικός κινηματογράφου Ζαν – Λυκ Γκοντάρ (Jean – Luc Godard), σε ηλικία 92 ετών.
Ο Ζαν – Λυκ Γκοντάρ αφήνει μια καριέρα γεμάτη αριστουργήματα και παρεξηγήσεις που τον έκαναν θρύλο όσο ζούσε.
Θεωρείται πρωτοπόρος του λεγόμενου Νέου Κύματος (Nouvelle Vague), ίσως το πιο σημαντικό κίνημα στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της, αλλά η καριέρα του επεκτείνεται πέρα από αυτήν την περίοδο, έχοντας σκηνοθετήσει πάνω από 100 ταινίες συνολικά.
Ο Γκοντάρ ήταν μέλος μιας ομάδας ταινιοκριτικών του περιοδικού Cahiers du Cinema, οι οποίοι αποφάσισαν να φτιάξουν δικές τους ταινίες και να φέρουν μια επανάσταση στο μέσο, διότι ήταν δυσαρεστημένοι με την ποιότητα του Γαλλικού Κινηματογράφου εκείνη την εποχή. Αυτή η ομάδα ήταν η βάση της Νουβέλ Βαγκ.
Το 1968, ο Γκοντάρ εγκατέλειψε τη Νουβέλ Βαγκ και ίδρυσε μαζί με τον Jean-Pierre Gorin την κινηματογραφική ομάδα Dziga Vertov Group, ονομασμένη από τον γνωστό Σοβιετικό σκηνοθέτη. Επρόκειτο για μια ομάδα πολιτικά ενεργών σκηνοθετών οι οποίοι ομαδικά και ανώνυμα δημιουργούσαν πειραματικές και πολιτικές ταινίες οι οποίες υποστήριζαν κινήματα όπως ο Μαοϊσμός και ο Μαρξισμός.
Το έργο του Ζαν – Λυκ Γκοντάρ
Όπως και οι σύγχρονοί του σκηνοθέτες της Νουβέλ Βαγκ, ο Γκοντάρ επέκρινε το κυρίαρχο ρεύμα του γαλλικού κινηματογράφου για “Παράδοση στην Ποιότητα”, το οποίο “έδινε περισσότερο βάση στη τέχνη παρά στη καινοτομία, έδινε προνόμια σε καταξιωμένους σκηνοθέτες παρά στους νέους, και προτιμούσε τα σπουδαία έργα του παρελθόντος παρά τον πειραματισμό”.
Για να αμφισβητήσει αυτή την παράδοση, άρχισε μαζί με ομοϊδεάτες του κριτικούς, να σκηνοθετούν τις δικές τους ταινίες. Πολλές ταινίες του Γκοντάρ αμφισβητούν και τους κώδικες του παραδοσιακού Χόλυγουντ μαζί με αυτές του Γαλλικού κινηματογράφου. Αρκετές του ταινίες εκφράζουν τις ακροαριστερές πολιτικές του απόψεις. Οι ταινίες του επίσης καταδεικνύουν τη γνώση του για την ιστορία του κινηματογράφου μέσω των αναφορών του σε παλαιότερες ταινίες.
Επιπλέον οι ταινίες του Γκοντάρ συχνά αναφέρονται στον υπαρξισμό, μιας και ήταν μανιώδης αναγνώστης του υπαρξισμού και της Μαρξιστικής φιλοσοφίας. Η ριζοσπαστική του προσέγγιση στους κινηματογραφικούς κώδικες, στην πολιτική και τη φιλοσοφία, τον κατατάσσουν ως σκηνοθέτη με τη μεγαλύτερη επιρροή στο γαλλικό νουβέλ βαγκ.
Το 2002 σε ψηφοφορία κριτικών του κινηματογραφικού περιοδικού Sight & Sound, του βρετανικού ινστιτούτου κινηματογράφου (BFI), κατετάγη τρίτος ανάμεσα στους δέκα καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών. Δέκα χρόνια αργότερα, το Sight & Sound ονόμασε την ταινία του Με Κομμένη Την Ανάσα την 13η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Στην ίδια ψηφοφορία, τρεις άλλες ταινίες του συμπεριλήφθηκαν στην λίστα των 50 καλύτερων ταινιών. Αυτές ήταν Η Περιφρόνηση, Ο Τρελός Πιερό και το Histoire(s) du Cinema.
Λέγεται ότι έχει δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα σώματα κριτικής ανάλυσης από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα. Το 2010 βραβεύτηκε με το Τιμητικό Όσκαρ, αλλά δεν παρέστη στην τελετή απονομής των βραβείων.
Οι ταινίες του Γκοντάρ ενέπνευσαν πολλούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Μάρτιν Σκορσέζε, Κουέντιν Ταραντίνο, Στίβεν Σόντερμπεργκ και Πιερ Πάολο Παζολίνι. Το 2015 κέρδισε για πρώτη φορά στην καριέρα του βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών, το οποίο μοιράστηκε μαζί με ακόμα μία ταινία. To 2018 η ταινία του Le Livre d’Image κέρδισε το πρώτο βραβείο Ειδικού Χρυσού Φοίνικα.
Η φιλμογραφία του:
Μεγάλου μήκους
• «Με κομμένη την ανάσα» (À bout de soufflé, 1960)
• «Ο μικρός στρατιώτης» (Le petit soldat, 1960)
• «Η κυρία θέλει έρωτα» (Une femme est une femme, 1961)
• «Οι καραμπινιέροι» (Les carabiniers, 1963)
• «Η περιφρόνηση» (Le mépris, 1963)
• «Bande à part» (1964)
• « Αλφαβίλ» (Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution, 1965)
• «Ο τρελός Πιερό” (Pierrot le fou, 1965)
• «Αρσενικό θηλυκό» (Masculin féminin, 1966)
• «Συνέβη στην Αμερική» (Made in USA, 1966)
• «Δυο ή τρία πράγματα που ξέρω γι’ αυτήν» (Deux ou trois choses que je sais d’elle, 1966)
• «Η Κινέζα» (La Chinoise, 1967)
• «Μακριά απ’ το Βιετνάμ» (Loin du Vietnam, 1967, σκηνοθέτης της βινιέτας «Caméra-Oeil»)
• «Ένα σαββατοκύριακο» (Week-End, 1967)
• «Le gai savoir» (1968) *
• «Un film comme les autres» (1968) *
• «One Plus One» ή «Sympathy for the Devil» (1968) *
• «Vent d’est» (1969) *
• «Luttes en Italie» (1970) *
• «Vladimir et Rosa» (1970) *
• «Numéro deux» (1975) *
• «Comment ça va?» (1976) *
• «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» (Sauve qui peut [la vie], 1979)
• «Το πάθος» (Passion, 1982)
• «Όνομα: Κάρμεν” (Prénom Carmen, 1983)
• «Χαίρε, Μαρία» (Je vous salue, Marie, 1985)
• «Ντετέκτιβ» (Détective, 1985)
• «King Lear» (1987) *
• «Πρόσεχε το δεξί σου» (Soigne ta droite, 1987)
• «Η δική μας μουσική» (Notre musique, 2004)
• «Film socialisme» (2010)
Ακόμα το 2014 “Αποχαιρετισμός στην γλώσσα” και το 2018 “Το Βιβλίο της Εικόνας”
Μεσαίου μήκους
• «Pravda» (1969, 58΄) *
• «Ici et allieurs» (1974, 53΄) *
• «JLG/JLG: autoportrait de decémbre» (1995, 56΄) *
Μικρού μήκους
• «Opération béton» (1955, 20′) *
• « Όλα τα αγόρια λέγονται Πατρίκ» (Tous les garçons s’ appellent Patrick, 1957, 21′) *
• «Σαρλότ και Ζυλ» (Charlotte et son Jules, 1958, 20΄) *
• «Μια μικρή ιστορία νερού» (Une histoire d’eau, 1958, 18΄) *
• «Lettre à Freddy Buache» (1982, 11΄) *
• «Meetin’ WA», (ή «Meeting Woody Αllen», 1986, 26΄) *
• «Pour Thomas Wainggai» (1991, 3΄) *
Βίντεο-ντοκιμαντέρ
• «Histoire(s) du cinema» (1997-98, 51′, 42′, 26, ΄28′, 27′, 27΄, 27′, 38′) *
Πηγή: news247.gr
