*Γράφει η Νόρα Ράλλη – Δεν θέλει και πολύ να γίνει ένα ατύχημα. Αρκεί ν’ αφήσεις τους θεούς και να πιάσεις τους ανθρώπους. Και δη, τους λογίους. Αυτοί πια είναι ένα ατύχημα από μοναχοί τους…
Και δεν μιλάω για τους σημερινούς – αρκετά ασχοληθήκαμε με τους Καλύβες και τους Ράμφους, βαρέθηκα ήδη. Πίσω θα πάω στους αιώνες. Για πολλά χρόνια (πολλά, πολλά όμως!), οι λόγιοι τα είχαν καλά με τους θεούς. Δεν τους πολυπαρεξηγώ – άγριες εποχές ήταν, μια κουβέντα να έλεγες παραπάνω και η Ιερά Εξέταση σε έστελνε μετεξεταστέο στον άλλο κόσμο (α ρε έρμε Γαλιλαίε!). Ασε που δεν υπήρχαν πανεπιστήμια δίχως τον θεούλη πάνω απ’ τα κεφάλια των φοιτητών. Στην Ελλάδα αυτό δεν ίσχυε, αλλά ισχύει. Οι Πλάτωνες και οι Υπατίες ήταν ηλίθιοι βλέπεις! Οι μόνοι έξυπνοι είναι οι σημερινοί καθηγητάδες, που κάνουν μάθημα στο αμφιθέατρο με κοτσαρισμένη να μια εικόνα του Παμμέγιστου πάνω απ’ τα κεφάλια τους, κάτω από ταβάνια που στάζουν, πάνω σε σοβάδες που πέφτουν, δίπλα σε αφίσες φοιτητικών παρατάξεων (αλλά και εκδρομών στη Μύκονο που διοργανώνουν φοιτητικές παρατάξεις), με κάτι ΜΑΤατζήδες απ’ έξω, που ορκίζονται στο όνομά Του να συνδράμουν κι αυτοί τα παμμέγιστα ώστε να μπορούν οι φοιτητές, απερίσπαστοι, να συγκεντρωθούν στα μαθήματά τους, μακριά από «επαγγελματίες τραυματίες», που εναντιώνονται σε κάτι βιβλιοθήκες, που βέβαια δεν έχουν συγγράμματα, καθώς η Καμερέως θα τα καταργήσει, αλλά θα έχουν ΜΑΤατζήδες και ειδικούς φρουρούς, που κι αυτοί την ίδια εικόνα έχουν και στα μπατσάδικα και στα σπίτια και πάνω τους μη σου πω (όλο και κάποιο σταυρουδάκι θα κρέμεται μέσα απ’ τη στολή του Ρόμποκοπ) και γενικά όλο το θεματάκι δένει ευχάριστα και γίνεται κόμπος στον λαιμό και των φοιτητών και των γονιών τους και των καθηγητών τους ακόμα (όχι όλων -μην είμαστε και πλεονέκτες- αλλά αρκετών) και έτσι τα βλαστάρια μας μπορούν, όπως είπαμε, απερίσπαστα να μελετούν ώστε τη μεθαυριανή, πάντα με τη βοήθεια του Κυρίου, να γίνουν «επαγγελματίες άνεργοι» (ε ρε μάγκα Χατζηδάκη!).
Το ζήτημα είναι η δύναμη. Αν κατέχεις τη δύναμη, κατέχεις και την εξουσία. Και αν κατέχεις την εξουσία και τη δύναμη της ατιμωρησίας, τότε πια ακόμα και του Παμμέγιστου αι δυνάμεις ωχριούν μπροστά σου…
Τότε, παλιά παλιά, οι φιλοσόφοι τσακώνονταν για τη δύναμη αυτή (όχι των Ρόμποκοπ της κυβέρνησης, αλλά το φυσικό μέγεθος). Οι Αριστοτελικοί έλεγαν πως δεν μπορεί ν’ ασκείται από μακριά. Οι Νεωτερικοί (Νεύτωνας, Λάιμπνιτς και κάτι άλλοι παλαβοί) λέγαν πως μπορεί. Ηταν και κάτι ισαποστάκηδες, που βρήκαν τον «αιθέρα» για να συμβιβάσουν κάπως τα πράματα (κάτι σαν τον Ανδρουλάκη του ΠΑΣΟΚ ένα πράμα). Και είπαν πως αυτός ο αιθήρ -η «πέμπτη ουσία» κατά Αριστοτέλη- είναι κάτι που δεν φαίνεται μεν (ξεκάθαρα Ανδρουλάκης!), μεταφέρει τη δύναμη από μακριά δε. Επρεπε να φτάσουμε στα τέλη του 19ου αι. για να καταρριφθεί η θεωρία αυτή και ν’ ανοίξει ο δρόμος για τη Θεωρία της Σχετικότητας.
Αρα, η έρις οδήγησε στη θεωρία των ίσων αποστάσεων, η ακύρωση της οποίας οδήγησε στη Σχετικότητα. Τουτέστιν, πάρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το… Το πράμα μιλάει από μόνο του: δεν θέλει και πολύ για να φτάσουμε από την έριδα στη σχετικότητα. Ακόμα λιγότερο θέλει από τη σχετικότητα να φτάσουμε στην ασχετοσύνη. Και να καταντήσουμε να είμαστε το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που πιστεύει ότι υπάρχει θεός, την ίδια στιγμή που ζούμε σαν να μην υπάρχει! (Ενας αλήτης δημοσιογράφος, ο Χάντερ Τόμπσον, το ‘χει πει αυτό και ν’ αγιάσει το στόμα του!).
Πάντως, από δω τα πήγαν από ‘κει τα έφεραν, πάλι στον «αιθέρα» καταλήξαμε: υπάρχουν χίλιοι μύριοι πολιτικάρχες που διαχέουν την άποψη πως το «κοχλάζον κενό» (έτσι λένε τη διαφορετική άποψη) διαχέεται μέσω του αιθέρα!
Εγώ σ’ το λέω: αιθέρας δεν υπάρχει! Το κενό εν κενώ μεταδίδεται.
Οσο για το «κοχλάζον κενό», υπάρχει και παραϋπάρχει. Αυτό είναι η «πεμπουσία», κι αλί και τρισαλί σε όποιον πέσει μέσα του. Οργή λαού, μούγκα θεού!
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών” του Σαββατοκύριακου