Σήμα της εποχής οι ντελιβεράδες. Τους «αξιοποιούμε». Ακόμη και στην έρημο της πανδημίας, είχαν το πάσο να κυκλοφορούν μόνοι αυτοί τη νύχτα για να υπηρετήσουν τις ανάγκες μας. Όχι προνόμιό τους, προνόμιο για μας. Δεν έρχονται άλλωστε μόνο από το παρελθόν της πανδημίας, στηρίζουν επίσης το λαμπερό όραμα της μελλοντικής εξ αποστάσεως και μέσω υπολογιστή οικονομίας. Όχι όραμα της αμήχανης κοινωνίας, όραμα της αγοράς.
Οι διανομείς τρέχουν να πάνε τον καφέ ζεστό, το παγωτό άλιωτο, το φαγητό στον διαφημιζόμενο χρόνο. Αλλιώς ο πελάτης διαμαρτύρεται, ο εργοδότης ίσως (δεν γενικεύω, δεν είναι όλοι ίδιοι) και να θυμώσει.
Τώρα το καλοκαίρι, ακροβατούν στο σχοινί της θερμοπληξίας, εισπνέουν άμεσα και καταπρόσωπο τα καυσαέρια του μπροστινού δυο τρία μέτρα από την εξάτμισή του. Τους γνωρίζουμε από την όψη, που με βια(σύνη) και ιδρώτα μετρά την άσφαλτο. Συχνά είναι μελαψοί, ας πούμε λόγω ήλιου, κι όλο μεγαλώνει το ποσοστό των πενηντάρηδων και των εξηντάρηδων ανάμεσά τους. Κάποιοι κάνουν δεύτερο μεροκάματο, κι όταν ξεκινούν τη δουλειά τους είναι ήδη κουρασμένοι. Τους είχαμε γνωρίσει και το χειμώνα, να σπρώχνουν ποδαράτοι το μηχανάκι τους τσαλαβουτώντας στο χιόνι για να παραδοθεί η πίτσα στο χρόνο το σωστό. Κι όσο για ασφάλεια, χωρίς την προστασία του κουβουκλίου του αυτοκινήτου και χωρίς τις δυνατές μηχανές που κάπου δίνουν λύσεις, είναι πρωταθλητές από την ανάποδη.
Αποτελούν «κανονικότητα» τα παραπάνω. Θα έπρεπε να ευαισθητοποιούν καθημερινά, αλλά χρειάστηκε τραγική αφορμή για να τα προσέξουμε πριν λίγες μέρες. Αναφέρομαι στο θάνατο 46χρονου κατοίκου Χαλκίδας την Παρασκευή 20/7, που αποδόθηκε σε θερμοπληξία. Παρότι οι αρχικές πληροφορίες έκαναν λόγο για διανομέα, στο ιατρικό ανακοινωθέν που εξέδωσε η διοίκηση του νοσοκομείου, μεταξύ των ιατρικών όρων εμφανίστηκε ξαφνικά αυτό το «όχι διανομέας», λες και το νοσοκομείο πρέπει να διευκρινίζει κάθε φορά ποια επαγγέλματα …δεν κάνουν όσοι δέχονται τις υπηρεσίες του και περιθάλπονται – ή κάποτε καταλήγουν. Και καθόλου τυχαία, πρέπει να υποστηρίζει την κυβερνητική ρητορεία περί μέτρων. Οι αντιδράσεις από τον ιατρικό (Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδος) χώρο, από το χώρο της αντιπολίτευσης, αλλά (προς τιμήν του) και από τον αρμόδιο Υπουργό κ. Μ. Χρυσοχοΐδη ήταν οφειλόμενες.
Είμαστε με τους πολλούς είπε καθαρά η Ε. Αχτσιόγλου, είμαστε με τα πλατιά ακροατήρια ο Ε. Τσακαλώτος. Ξένισε ορισμένους η αναφορά στους πολλούς: Γιατί, είπαν αυτοί οι ορισμένοι, με τους πολλούς κι όχι με όλους; Και μήπως με την αναφορά στους πολλούς, ξεχνούμε τις μειονότητες; ‘Η, παραβλέπουμε ότι ο ίδιος βιοτέχνης από τη μια μπορεί να είναι καταπιεσμένος μικρομεσαίος, από την άλλη σκληρό αφεντικό;
Ξεχνούμε πολλά. Σπάνια συμβαίνει μια κοινή απειλή ή το κοινό όφελος να ενώνει και να αφορά τους πάντες εξίσου. Βλέπουμε με τα μάτια μας ότι οι διανομείς ανήκουν στους «πολλούς» (εργάτες – αγρότες – φοιτητές) σταθερά ή εποχιακά εργαζόμενους, και ότι οι μειονότητες (μετανάστες, θεόφτωχοι, ΑΜΕΑ κλπ) οδηγώντας το μηχανάκι με το κουτί αποτελούν μέρος τους, όχι κάποιους «άλλους». Ακόμη κι ενώπιον της απειλής της κλιματικής επιβάρυνσης, ξεχωρίζουν οι πολλοί που έχουν διαφορετικά συμφέροντα από τους λίγους των ρυπογόνων επιχειρήσεων. Εξάλλου κι ο βιοτέχνης του παραδείγματός μας, παρά τις αντιφάσεις, κάποια κρίσιμη στιγμή επιλέγει κόμμα και κοινωνική στάση: Θέλει την αλλαγή, ή το στάτους κβο. Η ζωή είναι περίπλοκη, αλλά η τελική επιλογή του εδώ ή εκεί δεν παύει να μετρά.
Οι κοινωνικές συγκρούσεις, η πάλη των τάξεων έλεγαν παλιότερα, «καταργήθηκε». Ρωτήστε όμως τους διανομείς. Ρωτήστε επίσης τους οικονομολόγους, που σήμερα πια αναφέρονται στην ελίτ του 1%: Στον ιστορικό αντίπαλο της ουσιαστικής – κοινωνικής δημοκρατίας, στην ολιγαρχία που όσο αριθμητικά συρρικνώνεται τόσο πλουτίζει πιο πολύ.
*Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: news247.gr
