Από την περίοδο της Μεταπολίτευσης οι προεκλογικοί διαξιφισμοί πολλές φορές έφθασαν σε ακραία πόλωση με την όποια κυβέρνηση: Το σύνθημα «Εδώ και τώρα αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου, που εναλλάχθηκε με το «απαλλαγή», αργότερα το πιο κοινωνικό «καλύτερα παπάκι παρά το Μητσοτάκη», ίσως τότε κάπως αδίκησαν τους αντιπάλους αφού και εκείνοι πάντως «έπαιζαν» το παιχνίδι της Δημοκρατίας.
Στο κάτω – κάτω, «αλλαγή» ζητούσαν τα συνθήματα, όχι «ανατροπή».
Νομίζω όμως πως οι τωρινές εκλογές διαφέρουν άρδην με όσα γνωρίζαμε. Η σημερινή κυβέρνηση έχει ξεπεράσει όρια θεσμών, κοινωνικής πρόνοιας και πολιτισμού που όλες οι προηγούμενες παρά τις λοξοδρομήσεις τα είχαν σεβαστεί.
Αλήθεια, πότε άλλοτε είχαμε τόσο αθρόες παρακολουθήσεις και υποκλοπές, σε βάρος ακόμη και κορυφαίων παραγόντων της χώρας και πολιτικών αρχηγών; Πότε ξανάτυχε να διώκονται δικαστικοί λειτουργοί κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ενώ καταπολεμούσαν τη διαφθορά, ή να προεξοφλούνται από τον Πρωθυπουργό και Υπουργούς αποφάσεις, ενώ οι δικαστικές διερευνήσεις προχωρούσαν;
Πότε συνέβη σκάνδαλα – βουνό, ορατά και με απλή ματιά σε δημόσια κονδύλια, να κρύβονται κάτω από το χαλί σαν δήθεν σκευωρίες; Θυμόμαστε άλλη «λίστα Πέτσα» ή διώξεις δημοσιογράφων για αντικυβερνητική ερευνητική δημοσιογραφία; Πότε είχαν φθάσει άλλοτε σε ανάλογα ύψη οι απευθείας αναθέσεις έργων και προμηθειών;
Σκανδαλώδεις εξίσου υπήρξαν και οι αντίστοιχες προσπάθειες συγκάλυψης, όπως η υπονόμευση του έργου Ανεξάρτητων Αρχών, ακόμη και της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής που επιχείρησε να διερευνήσει τις υποκλοπές.
Αντίστοιχα ξεπεράστηκε κάθε όριο και σε άλλα πεδία της κοινωνικής ζωής. Τα δημόσια Πανεπιστήμια συρρικνώθηκαν με ραγδαία μειούμενα τα κονδύλιά τους και με μείωση αριθμού φοιτητών, διδασκόντων και υποτρόφων, τα νοσοκομεία αφέθηκαν την κρίσιμη ώρα με ανεπαρκέστατο αριθμό ΜΕΘ, οι σιδηρόδρομοι εγκαταλείφθηκαν, η Ακρόπολη τσιμεντώθηκε και τα αρχαία του σταθμού Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη έκαναν μια απίθανη πανάκριβη και χρονοβόρα βόλτα.
Πρωτόγνωρη επίσης στην έκτασή της ήταν και η ενοχλητική ρητορεία, οι διοριζόμενοι χωρίς προσόντα να ονομάζονται άριστοι, και το κόμμα που χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια να χαρακτηρίζει τους άλλους κακούς διαχειριστές.
Ο κατάλογος είναι μακρύς, ούτως ή άλλως δεν θα ήταν εξαντλητικός, ολοφάνερα όμως δεν μπορεί είναι καν επαρκής.
Κάτι εδώ μοιάζει δύσκολο να συμβιβαστεί: Από τη μια έχουμε μια κυβερνητική πολιτική που «δεν πάει άλλο». Από την άλλη, μια Δημοκρατία η οποία (ιδίως με σύστημα απλής αναλογικής) ευτυχώς δεν προδικάζει τα αποτελέσματα των εκλογών.
Πώς θα δούμε ένα καλύτερο αύριο; Η απάντηση είναι ότι πέρα από την πολιτική μάχη της αλλαγής, που είναι τώρα το πρώτο ζητούμενο, διεξάγεται διαρκώς η κοινωνική σύγκρουση.
Σε χώρους εργασίας, παιδείας, περίθαλψης, σε γειτονιές, στην αγροτική γη, παντού. Το κυριότερο όριο απέναντι στην πολιτική αλαζονεία είναι η οργανωμένη κοινωνική προσπάθεια, με γνώση και μόχθο. Αυτή προέχει να προχωρήσει.
*Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης.
Πηγή: news247.gr
