Στο πρώτο του άκουσμα το σύνθημα «Δικαιοσύνη παντού» φαίνεται να αφορά ένα ειδικό πεδίο, τον ένα από τους τρεις πυλώνες της Δημοκρατίας (Νομοθεσία, Δικαιοσύνη, Διοίκηση). Ολοφάνερα όμως αφορά όλο το οικοδόμημα, αφού χωρίς ένα βασικό πυλώνα του αυτό καταρρέει.
Κοινωνικά η δικαιοσύνη, όπως το αντίθετό της, η αδικία, υπερχειλίζει από αίθουσες ακροατηρίων και από γραφεία και βρίσκεται παντού. Για τον πολίτη αδικία δεν είναι μόνο η δίκη που δεν γίνεται ή που χαρίζεται ή που χάνεται. Είναι επίσης το ότι μένει άνεργος, ο ίδιος ή το παιδί του, ενώ έχει περισσότερα προσόντα κατακτημένα με κόπους. Άδικο είναι το γεγονός ότι στη δημόσια εκπαίδευση χάνονται θέσεις φοιτητών, διδασκόντων και υποτρόφων (πολύ σημαντικό και το τελευταίο για τους νέους επιστήμονες).
Ως αδικία βιώνονται η εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων, καθώς και των δημόσιων νοσοκομείων με την ανεπάρκεια των ΜΕΘ στις θανατηφόρες μέρες της πανδημίας, οι χαμηλές συντάξεις, η άνιση – προστατευτική για τους ισχυρούς- φορολογία, η εκτίναξη των δόσεων για τα στεγαστικά, και πάει λέγοντας.
«Λοιπόν εσύ τί λες», άκουσα ήδη την ερώτηση: «Ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει στις εκλογές αυτά ξαφνικά θα εκλείψουν»; Φυσικά, όχι ξαφνικά, ούτε αυτόματα. Αλλά ας γίνουμε προσεκτικότεροι:
Καταρχάς, ένα κόμμα που παραλαβαίνει μια χώρα με άδεια Ταμεία και την αφήνει με «μαξιλάρι» τριάντα και πλέον δις, έχει ήδη δώσει σαφή δείγματα ικανής και τίμιας διαχείρισης. Το ίδιο ισχύει για ένα κόμμα που ονομάζει τα σκάνδαλα όντως σκάνδαλα κι όχι σκευωρίες, που θέλει να ελέγχονται οι υποκλοπές κι όχι ο κορυφαίος του αρμόδιος να λέει «δεν ήξερα» ακόμη και μετά τη δημοσιοποίηση πρώτων κρουσμάτων, ένα κόμμα που τα πολιτικά στελέχη του αποφεύγουν να μηνύουν δικαστικούς λειτουργούς την ώρα που οι τελευταίοι χειρίζονται δικές τους υποθέσεις, που δεν προεξοφλούν δημοσίως αποτελέσματα της δίκης που τους ενδιαφέρει επιχειρώντας να χειραγωγήσουν δικαστές, κλπ κλπ.
«Καταρχάς», λοιπόν, με μια πολιτική αλλαγή μπορούμε να ελπίζουμε. Πέρα όμως από αυτήν τη βάσιμη αλλά χρωματισμένη αισιοδοξία, ας προσθέσουμε και μια αντικειμενική συνθήκη αισιοδοξίας που αφορά στο σύνολό του το πολιτικό στερέωμα: Τώρα πια δεν υπάρχουν αντικειμενικοί φραγμοί για την άσκηση οικονομικής πολιτικής, ούτε προσχήματα.
Μέχρι τον Αύγουστο 2018 η νομοθεσία μας και οι πολιτικές μας επιλογές ήταν υπό αυστηρό έλεγχο, υπό τη δαμόκλεια σπάθη της αξιολόγησης και της εξόδου από το Ευρώ. Την οποία έξοδο ούτε θέλαμε ούτε ήμασταν έτοιμοι να διαχειριστούμε. Η τρόϊκα ως τότε δεν ήλεγχε μόνο την οικονομική εξυπηρέτηση του χρέους μας, αλλά και τον τρόπο εξυπηρέτησής του. Τα νομοσχέδια πηγαινοέρχονταν στις Βρυξέλλες, μέχρι και σε ποια γραφεία θα φυλάσσονται οι δικογραφίες ήθελαν να ορίζουν.
Αυτήν την απαλλαγή από την εθνικά προβληματική δέσμευση της βούλησης του νομοθέτη ακόμη και σε λεπτομέρειες την κρύβει η σημερινή κυβέρνηση όταν αναφέρεται σε «χειρότερο τρίτο ή τέταρτο μνημόνιο», αποσιωπώντας την παύση του εξοντωτικού έξωθεν παρεμβατισμού από το 2018 και το μέγεθος της επιτυχίας αυτής.
Γιατί τα αποσιωπά; Ίσως για να υποτιμήσει ένα έργο αντιπάλων, ίσως επειδή η ίδια δεν τόλμησε μετά το 2019 να στηρίξει το κοινωνικό κράτος αν και μπορούσε. Το γεγονός όμως είναι τώρα οι κυβερνήσεις να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια άσκησης πολιτικής. Καλύτερες θεσμικές συνθήκες αλλά και περισσότερη ευθύνη για την προκοπή. Γι’ αυτό οι προσεχείς εκλογές έχουν τόση σημασία.
*Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης.
Πηγή: news247.gr
