*Του Κώστα Αργυρού –
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν έφτασε την Παρασκευή στο Ισραήλ για να εκφράσει ακόμα μία φορά τη στήριξή του στην πολιτική ηγεσία της χώρας, αλλά και για να ζητήσει, όπως διέρρεε εκ των προτέρων, κάποιες «τοπικές, προσωρινές παύσεις» των στρατιωτικών επιχειρήσεων για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι εικόνες των βομβαρδισμένων καταυλισμών και νοσοκομείων, με τα αμέτρητα αθώα θύματα, ήταν πολύ εύγλωττες για να μπορέσει να τις αγνοήσει ακόμα και ο σημαντικότερος υποστηρικτής του Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Η παρέμβαση αυτή του κορυφαίου Αμερικανού διπλωμάτη δεν μπορεί να κρύψει την αμηχανία, αλλά κυρίως την έλλειψη συγκεκριμένου σχεδίου τόσο για την άμεση ειρήνευση όσο, κυρίως, για την επόμενη μέρα στην περιοχή. Αν γυρίσει κανείς το βλέμμα πίσω, θα διαπιστώσει αυτό που υπενθύμιζε ο Ισραηλινός ιστορικός Μος Τσίμερμαν. Από τη στιγμή που ο Μπίμπι άρχισε να καθορίζει τους βασικούς άξονες της πολιτικής του Ισραήλ, οι ελπίδες για ειρήνη περιορίστηκαν, αν δεν χάθηκαν εντελώς.
Μαζί με τη σημερινή, ο Νετανιάχου έχει διατελέσει έξι φορές πρωθυπουργός. Η πρώτη ήταν το 1996, λίγο μετά τη δολοφονία του Γιτζάκ Ράμπιν από έναν φανατικό. Αυτό, ουσιαστικά, σήμανε και το τέλος της συμφωνίας του Όσλο, που χάρισε σε Ράμπιν και Αραφάτ το Νόμπελ Ειρήνης. Ακόμα και όταν δεν ήταν πρωθυπουργός ο Νετανιάχου πέρασε από διάφορα υπουργεία, ακολουθώντας σταθερά μια σκληρή γραμμή, μη διστάζοντας να ρίξει και κυβερνήσεις, πιστός πάντα στο αρχικό του προεκλογικό σύνθημα: «Ο Νετανιάχου είναι καλός για τους Εβραίους». Είχε γαλουχηθεί, άλλωστε, από τον πατέρα του, Μπενζιόν, πιστό στον αναθεωρητικό σιωνισμό και στην ιδέα του «μεγάλου Ισραήλ». Ο Νετανιάχου κατάφερνε πάντα με μια σκληρή γλώσσα εντός και μια πιο νεφελώδη εκτός συνόρων να διατηρεί τη στήριξη των ΗΠΑ, ακόμα και από Προέδρους που δεν τον έβλεπαν με μεγάλη συμπάθεια.
Το αποκορύφωμα ήταν βεβαίως οι παλινωδίες της εποχής Τραμπ, που δημιούργησαν νέα δεδομένα, ειδικά με την υπόθεση της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως αδιαίρετης πρωτεύουσας του Ισραήλ και αργότερα με το «ειρηνευτικό σχέδιο» που παρουσίασαν οι δύο πολιτικοί ερήμην οποιασδήποτε παλαιστινιακής εκπροσώπησης. Για μεγάλα διαστήματα οι κορυφαίοι διπλωμάτες της υπερδύναμης έμοιαζαν να έχουν επαναπαυθεί σε ένα συννεφάκι αφέλειας, λες και θεωρούσαν ότι η φωτιά που σιγόκαιγε στην Παλαιστίνη θα έσβηνε κάποια στιγμή από μόνη της. Δεν ερμήνευσαν σωστά τα σημάδια ούτε από τη γιγάντωση της Χαμάς, που διεύρυνε την ισχύ της και την αυταρχική εξουσία της στη Γάζα, ούτε από τη διολίσθηση της πολιτικής ζωής στο ίδιο το Ισραήλ σε όλο και πιο ανένδοτες, ακραίες θέσεις, με βασική ευθύνη του ίδιου του Νετανιάχου. Η αποδυνάμωση Φιλελευθέρων και Σοσιαλδημοκρατών εντός του Ισραήλ ήταν αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης.
Τώρα ο Μπλίνκεν μοιάζει με τον σχοινοβάτη, που δεν προχωρά τόσο σταθερά πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή ανάμεσα στην υποστήριξη των πολεμικών επιχειρήσεων του Ισραήλ και στην προστασία των αμάχων από τους «περιττούς» βομβαρδισμούς. Και στις ίδιες τις ΗΠΑ το ζήτημα διχάζει όλο και περισσότερο. Λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο για το νέο αυτό ταξίδι, οι Ρεπουμπλικάνοι υιοθετούσαν απόφαση για βοήθεια ύψους 14,3 δισ. στο Ισραήλ, αγνοώντας πρόταση του Προέδρου Μπάιντεν που μιλούσε και για αρωγή στη Γάζα, μεταξύ αρκετών άλλων θεμάτων, όπως η συνέχιση της στήριξης της Ουκρανίας.
Πηγή: avgi.gr
