Συναντηθήκαμε με τον Μάριο Αθανασίου στο κέντρο της πόλης με αφορμή την «Ποντικοπαγίδα», όπου πρωταγωνιστεί στο Θέατρο Νέος Ακάδημος και ανεβαίνει για τρίτη χρονιά, ανάμεσα στα πολύωρα γυρίσματα για την καθημερινή σειρά του Open «Η δική μας οικογένεια». Αφημένος στα φωτογραφικά κλικ του Παύλου Παρασκευά, μας μίλησε για την παράσταση, για το θέατρο, για την αγάπη του για την τηλεόραση αλλά και για τη σχέση του με την πολιτική. Ακόμα, απάντησε στις φήμες που τον θέλουν υποψήφιο με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., σχολίασε το MeToo και το Προεδρικό Διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με απολυτήριο Λυκείου. Είναι ένας ηθοποιός που δεν μασάει τα λόγια του, που δεν φοβάται πια και που τολμάει να διαβάζει την πραγματικότητα με τον δικό τρόπο, χωρίς φόβο και πάθος. Έχει άποψη και νοιάζεται γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω του με το ίδιο πάθος που ασχολείται με την υποκριτική. Κρατάω από τη συνάντησή μας το χαμόγελό του και τη διάθεσή του γι’ αυτή την κουβέντα που κάναμε χωρίς να θέσει κανέναν περιορισμό. Αυτός είναι ο Μάριος Αθανασίου.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τζίφα – Φωτογραφίες για την ΑΥΓΗ: Παύλος Παρασκευάς
Θέλω να μου πεις για την «Ποντικοπαγίδα».
Το έργο είναι της Αγκάθα Κρίστι σε σκηνοθεσία Κίρκης Κάραλη. Είναι ένα κλασικό έργο αστυνομικού μυστηρίου, διαχρονικό, που πιάνει το κλασικό ερώτημα: ποιος είναι δολοφόνος; Η Αγκάθα Κρίστι το δουλεύει αριστοτεχνικά, φωτίζοντας κάθε φορά διαφορετικές περιοχές ισότιμα, δηλαδή τους υποψήφιους ενόχους. Μπαίνεις πάντα στη διαδικασία και προσπαθείς να δεις ποιος μπορεί να είναι. Είναι φοβερό για τους λάτρεις του είδους. Δεν είμαι τόσο πολύ ένας από αυτούς.
Βρίσκεις ενδιαφέρον τώρα που μπήκες μέσα σ’ αυτό όμως;
Ναι, αρκετά. Δεν είχα ξανακάνει κάτι αντίστοιχο, και μάλιστα αυτή ήταν και η αναστολή μου, αλλά μπήκα, βούτηξα, μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει. Γιατί εγώ είμαι ο αστυνόμος της παρέας, οπότε έχω επτά, υποτίθεται, ενόχους. Ακριβώς όπως και το κοινό.
Πιστεύεις ότι ο κόσμος γύρισε στο θέατρο ή είναι απλώς το μετά την καραντίνα;
Είναι και τα δύο. Το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι το θέατρο δεν έχασε ποτέ τον κόσμο. Αυτό δείχνει η μετά τον κορωνοϊό εποχή. Η αγάπη του κόσμου για το θέατρο είναι μεγάλη και διαχρονική. Επειδή αυτό που συνέβη με τον κορωνοϊό μας έφερε και ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα. Φάνηκε πάρα πολύ από τον εγκλεισμό και την απομόνωση και νομίζω πως το θέατρο βγήκε πολύ κερδισμένο. Αυτός είναι ο λόγος που φώναζα και έλεγα ότι όταν είχαμε την καραντίνα, έπρεπε πάση θυσία να βρεθεί τρόπος να μείνουν ανοιχτά τα θέατρα. Όλοι οι χώροι τέχνης έπρεπε να είναι ανοιχτοί ως διέξοδος για τον κόσμο, για να μην καταλήξει στα ναρκωτικά και τα αντικαταθλιπτικά – που αυτό έγινε. Το θεωρούσα παράνοια που δεν συνέβαινε. Μπορεί να μην γινόταν και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά εμείς έχουμε έναν πρωθυπουργό που κοιτάει τι κάνουν έξω και το φέρνει εδώ για να μην τον μαλώσουμε. Δεν κάνει κάτι. Η υπουργός Πολιτισμού είναι αρχαιολόγος, δεν είναι του αντικειμένου, και κανένας δεν αντιμετώπισε την τέχνη ως φάρμακο για την κοινωνία τη στιγμή που το είχε ανάγκη.
Δεν θεωρείς λοιπόν πως ήταν μέσα στο πλαίσιο της άγνοιας που υπήρχε για τον κορωνοϊό;
Το πρώτο τετράμηνο συγχωρούνται όλα. Πάθαμε όλοι έναν πανικό. Μετά προσπαθούσαμε να βρούμε την κανονικότητά μας. Τρεις κλάδοι είχαν πληγεί περισσότερο: τουρισμός, εστίαση και Πολιτισμός. Όταν λοιπόν προσπαθήσαμε να κάνουμε την επαναφορά, η ελληνική Πολιτεία προσπάθησε να επαναφέρει γρήγορα την εστίαση και τον τουρισμό. Όλο παίχτηκε για τον τουρισμό. Την εστίαση προσπάθησαν να τη στηρίξουν πάρα πολύ οικονομικά, γρήγορα και για ψηφοθηρικούς λόγους. Με τον Πολιτισμό δεν ασχολούνταν κανένας. Όταν λοιπόν μετά ανοίξαμε, ο τουρισμός «άνοιξε τα πόδια του» κανονικά στον κόσμο, η εστίαση καθυστέρησε μεν, αλλά άνοιξαν τα μαγαζιά, και ο κόσμος είχε την ανάγκη να βγει έξω. Ένας άνθρωπος δεν αναρωτήθηκε αν ο κόσμος είχε την ανάγκη να έρθει σε επαφή με την τέχνη. Η απάντηση είναι ναι, και πολύ περισσότερο απ’ όλα.
Τις αποκαλύψεις στο θέατρο τις συνδέεις με τον κορωνοϊό ή θα γίνονταν έτσι κι αλλιώς;
Επαιξε σημαντικό ρόλο. Ήμασταν κλεισμένοι όλοι, οπότε οι άνθρωποι που ήταν εμπλεκόμενοι δεν δούλευαν και δεν ήταν κάπου ώστε να μπορούν φανερά να επηρεάζουν εκείνη τη στιγμή. Συνέπεσε χρονικά και με την καταγγελία της Μπεκατώρου, που βοήθησε και εμάς πολύ.
Εσύ γνώριζες ότι υπάρχει αυτό το πολύ σκοτεινό κομμάτι στον χώρο σας;
Γνώριζα ότι υπάρχει μια κατάσταση που δεν είναι υγιής. Κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ πιο σοβαρές. Υπάρχει αυτή η γκρίζα ζώνη, που ξεφεύγει λίγο από το επαγγελματικό και το προσωπικό. Δεν είναι σαφή τα όρια και οι γραμμές στο τι κάνει ένας σκηνοθέτης, ένας ηθοποιός, ένας θιασάρχης. Είναι διακεκομμένες γραμμές. Δεν μπορούμε να βάλουμε εύκολα έναν κώδικα-πλαίσιο, οφείλουμε όμως να κρατήσουμε μια κατάσταση υγιή. Ας πάμε με την κοινή λογική. Το καταλαβαίνω όμως ότι μια κατάσταση είναι σκοτεινή. Με το τι πραγματικά συμβαίνει έχει μια απόσταση. Κάποιοι έρχονται με το κλασικό ερώτημα «αφού γνωρίζατε, γιατί δεν μιλούσατε;». Αυτό το πράγμα δεν είναι εύκολο να το ανοίξεις αν δεν το γνωρίζεις ακριβώς. Δεν μπορούν να το κάνουν καν οι δικαστές. Στην περίπτωση του βιασμού, ας πούμε, δεν υπάρχουν μάρτυρες, δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία. Τι να πω εγώ αν το θύμα δεν μπορεί να μιλήσει;
Εσύ είχες την πολυτέλεια να αποφύγεις τέτοιες συνεργασίες;
Μόνο από τύχη, γιατί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στην καριέρα μου δεν μπορούσα να επιλέγω. Με κάποιους ανθρώπους δεν συνεργάστηκα από επιλογή. Όταν ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα κάπου θα υπάρχουν άνθρωποι και θα έρθω σε δύσκολη θέση, δεν θα πάω. Ή αν δεν εκτιμώ κάποιον.
Θεωρείς ότι η Δικαιοσύνη έχει κάνει τη δουλειά της;
Δεν θέλω να κρίνω τη Δικαιοσύνη καθόλου. Θα ήθελα να πιστεύω, σαν μικρό παιδάκι, ότι η Δικαιοσύνη κάνει καλά τη δουλειά της. Ξέρω ότι αυτό δεν συμβαίνει. Το καταλαβαίνω από τον τρόπο που μπορεί να αντιμετωπίζονται κάποιες δίκες. Χαίρομαι που ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. το έχει βάλει πρώτο. Το «Δικαιοσύνη παντού». Αν πραγματικά θέλουμε να φτιάξουμε αυτόν τον τόπο, θέλουμε τρία πράγματα: Δικαιοσύνη, Παιδεία, ελευθεροτυπία. Αυτό το τρίπτυχο πρέπει να το λέμε κάθε πρωί σαν προσευχή. Αυτό δεν είναι θέμα μιας κυβέρνησης, μιας τετραετίας. Είναι στόχος όλης της κοινωνίας. Θα πρέπει όλη η δικαστική εξουσία να είναι ανεξάρτητη, ελεύθερη και να λειτουργεί πάνω από κάθε κυβέρνηση. Αν οι δημοσιογράφοι κάνουν στοιχειωδώς τη δουλειά τους, θα είναι ένα υπέροχο επάγγελμα. Τα τελευταία χρόνια είναι η πρώτη βρισιά που υπάρχει στους νέους. Φαντάσου τον κλάδο να λειτουργεί ανεξάρτητα, όμορφα, αντικειμενικά, να ενημερώνει. Αυτή είναι η δουλειά τού δημοσιογράφου, η οποία δεν γίνεται ποτέ.
Γράφεται παντού ότι θα είσαι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Ισχύει;
Το συζητάω και το σκέφτομαι σοβαρά. Είναι μια μεγάλη απόφαση. Το έχω σχεδόν αποφασίσει. Έχω τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, τις δυσκολίες μου, γιατί είναι ένας χώρος που τον αγαπάω επίσης πολύ. Η πολιτική με ενδιέφερε πάντα. Αλλά όχι η επαγγελματική πολιτική. Δυστυχώς, κι αυτός ο χώρος είναι λίγο διαβρωμένος. Θα ήθελα να είναι πιο όμορφος και καθαρός, όπως θα του άξιζε. Και όπως πρέπει να είναι. Αυτές είναι οι βασικές μου σκέψεις. Αν εγώ μπορώ να αντεπεξέλθω σ’ αυτό κι αν πραγματικά μπορώ να βοηθήσω και να κάνω αυτό που μπορεί να μπει στο μυαλό μου, μικρό ή μεγάλο.
Δεν φοβάσαι μην κάνει κακό στην καριέρα σου;
Δεν φοβάμαι τόσο πολύ, γιατί πάντα προσπαθώ να κάνω τα πράγματα ακριβώς όπως τα σκέφτομαι και ακολουθώ τα πιστεύω μου. Αν αυτό που κάνω είναι συνεπές με τις αξίες μου, αυτό ο κόσμος ή θα το αγαπήσει, ή όχι. Δεν θα ασχοληθώ με το οπαδικό κομμάτι της πολιτικής. Προφανώς κάποιοι άνθρωποι μπορεί να δυσαρεστηθούν που εγώ μπορεί να είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., αλλά το θεωρώ πολύ μικρό για να κόψει το δικό μου όραμα και το δικό μου θέλω. Εγώ ποτέ δεν σκεφτόμουν οπαδικά. Είμαι και Ολυμπιακός. Δεν ξέρω αν ενοχλεί κάποιους Παναθηναϊκούς και δεν βλέπουν τις σειρές μου ή δεν έρχονται στο θέατρο. Πραγματικά, δεν με φοβίζει κάτι με τους δεξιούς. Μας χωρίζουν οι ιδεολογικές θέσεις και προφανώς ο τρόπος που προσπαθούμε να πετύχουμε κάποιους στόχους. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι θέλουμε το καλό της κοινωνίας, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Με κάποιους μπορεί να είναι χαοτικές οι διαφορές, οι τρόποι μας, η αισθητική μας. Αυτό δεν με καθιστά εχθρό.
Εχεις καλή σχέση με την τηλεόραση. Σωστά;
Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Μπήκα σ’ αυτή τη δουλειά λόγω του κινηματογράφου, αυτός με τράβηξε. Η μικρογραφία τού κινηματογράφου στην Ελλάδα είναι η τηλεόραση, οπότε δεν με κούρασε ποτέ ψυχικά. Και πάντα κρατάνε άσβεστες η φλόγα και η διάθεσή μου να κάνω τηλεόραση. Χωρίς θέατρο έχω αντέξει και μία χρονιά, ενώ χωρίς την τηλεόραση όχι.
Ακόμα όμως σε ρωτάνε για τη Μαρία Σολωμού. Δεν είναι βαρύ το τίμημα της τόσης έκθεσης;
Το τίμημα είναι μόνο ότι δεν έχω τον χρόνο να ασχοληθώ με τους ανθρώπους που αγαπάω. Και προφανώς δεν ασχολούμαι και με τον εαυτό μου τόσο. Αυτό είναι το τίμημα. Το κομμάτι με τους δημοσιογράφους και την προσωπική μου ζωή το έχω συνηθίσει. Δεν με ενδιαφέρει πια. Όταν ήμουν πιο μικρός, θύμωνα και ήμουν πιο αντιδραστικός.
Έχουν ξεπεραστεί όρια στο παρελθόν;
Μερικές φορές, ναι. Με το να μην έχεις προσωπική στιγμή ή να βρεθείς κάπου με την οικογένειά σου και να έχεις κάποιους να φωτογραφίζουν για να βγάλουν ένα θέμα. Έχω κυνηγήσει, έχω τσακωθεί, έχω κάνει διαφορά. Τώρα δεν με ενδιαφέρει πια. Είναι μέρος της δουλειάς, οπότε θα το δεχτώ σαν κάτι φυσιολογικό. Όμως το να με ρωτάει κάποιος, έπειτα από δεκαπέντε χρόνια που έχω χωρίσει, για τη Μαρία, εμένα μπορεί να μου φαίνεται βλακώδες. Δεν θα του το πω, θα απαντήσω ευγενικά και θα πάω παραπέρα. Κάνω τόσα. Αν τώρα κάποιος θέλει να με ρωτήσει για τη Μαρία, τι να κάνω γι’ αυτό;
Πώς νιώθεις με το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα;
Ο παραλογισμός τού να έχεις τελειώσει το Λύκειο, να έχεις πάρει απολυτήριο Λυκείου, να έχεις πάει να σπουδάσεις τρία χρόνια και τελειώνοντας να ξαναπαίρνεις απολυτήριο Λυκείου είναι απερίγραπτος. Είναι κάτι σουρεαλιστικό. Προφανώς ο Γιατρομανωλάκης και η Μενδώνη δεν ξέρουν από σουρεαλισμό. Το γεγονός ότι ήταν Προεδρικό Διάταγμα είναι από μόνο του γελοίο. Γιατί σημαίνει ότι αποφεύγουν τη συζήτηση, δεν γίνεται δημόσια διαβούλευση, δεν γίνεται συζήτηση στη Βουλή, δεν εμπλέκονται οι φορείς και τα σωματεία του Πολιτισμού. Προεδρικό Διάταγμα για τις καλλιτεχνικές σχολές είναι παράνοια. Πόσοι νόμοι πέρασαν έτσι και πόσες απευθείας αναθέσεις έγιναν; Αυτές τις καταλαβαίνω γι’ αυτήν την παρέα που κυβερνά αυτήν τη στιγμή, αλλά για το πτυχίο των καλλιτεχνικών σχολών είναι γελοίο. Σε έναν χώρο που δεν έχει κατώτατο μισθό, Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, πνευματικά δικαιώματα λυμένα και άδεια άσκησης επαγγέλματος, αυτό με το πτυχίο είναι το κερασάκι στην τούρτα. Είναι αυτό που τον ξεφτιλίζει.
Τι σχέση έχεις μ’ αυτή την πόλη;
Καλοκαιρινή σχέση έχω. Είμαι σαν τις πολικές αρκούδες. Το χειμώνα κρύβομαι. Δεν μπορώ να χαρώ όπως χαίρομαι την Αθήνα από την άνοιξη και μετά, που μπορείς να απολαύσεις τις πλατείες, τους καφέδες, τα φαγητά έξω. Η Αθήνα είναι μια υπέροχη πόλη. Δεν είναι τόσο προσεγμένη και δεν είναι προσβάσιμη σε όλους. Αλλά κάθε γειτονιά της είναι θησαυρός. Το κέντρο της μου φέρνει αναμνήσεις. Από τα 21 μου, που είμαι ανεξάρτητος και μένω μόνος μου, αντιμετώπιζα την Αθήνα τουριστικά. Έπαιρνα την παρέα μου και γυρνούσαμε μέρη σαν τουρίστες. Κέντρο, Πειραιά, Γκάζι. Έχει μαγικές περιοχές.
Πηγή: avgi.gr
