*Γράφει ο Ανδρέας Παναγόπουλος – Ένα από τα συστατικά της επιτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 και μετά ήταν το πόσο απρόβλεπτος, πόσο απροσδόκητος είχε καταφέρει να είναι. Ηταν ένα μίγμα πολιτικού ριζοσπαστισμού (χωρίς “λαϊκισμό”, κι ας λένε…) αντικομφορμισμού (π.χ. το χωρίς γραβάτα), σύγχρονου (νεανικού) λόγου κόντρα στον ξύλινο λόγο των άλλων και στην “κασέτα”, αποφασιστικότητας ακόμη και μία αντισυμβατικής κινησιολογίας.
Γοήτευε αυτή στάση, αυτή η φρέσκια ματιά, απέναντι στα πράγματα. Ακόμη κι εκείνους που ήξεραν πως από πίσω υπάρχει η έλλειψη πείρας και συνείδησης των κινδύνων. Γοήτευε γιατί όλους εκείνους που είχαν ζήσει την πορεία από το ζιβάγκο μέχρι τα πανάκριβα καμιλό παλτά των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Τη σοβαροφάνεια του ολετήρα Σημίτη και της κυβέρνησής του, τη συντηρητική πλαδαρότητα του Καραμανλή. την ελληνοαμερικάνικη “εκφραστικότητα” του μονίμως “τουρίστα”, Γιώργου Παπανδρέου. Το βαρύγδουπο ύφος του Βενιζέλου και της ομάδας του.
Είχαν μπερδευτεί οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν αυτόν το τρόπο του πολιτεύεσθαι. Δεν είχαν μάθει έτσι. Ηταν σαν έπαιζαν μια ζωή “πλακωτό” και ξαφνικά ήλθε κάποιος και άρχισε να τους παίζει το “φεύγα”.Οσο για τον κόσμο, μαγεύτηκε… Δεν ήταν μόνο η άρνηση της ΤΙΝΑ. Ήταν αυτό το “άλλο” που θα τα άλλαζε όλα…
Κι όλο αυτό λειτούργησε και όταν έγινε κυβέρνηση. Για να χαθεί σταδιακά προσκρούοντας στη σκληρή πραγματικότητα του ίδιου του Κράτους που δεν σηκώνει τέτοιες “τσαχπινιές” και μάλιστα “αναίμακτα”. Το “θα σας τρελάνουμε στη νομιμότητα” έκανε πολλούς να ξεφυσήσουν με ανακούφιση… Και κάποιους άλλους να σκεφτούν πως αν ερχόντουσαν στα πράγματα θα ποδοπατούσαν ΚΑΘΕ νομιμότητα. Πράγμα που έκαναν από την επόμενη των εκλογών του 2019, μέχρι σήμερα. Το ίδιο αναπάντεχοι και απρόβλεπτοι για του συριζαίους πλέον, που είδαν ΟΛΑ ΟΣΑ είχαν κάνει να σωριάζονται σε ερείπια μέσα σε λίγους μήνες.
Το κακό όμως δεν είναι αυτό. Το κακό είναι πως έχασαν κάθε αυθορμητισμό, κάθε στοιχείο έκπληξης (άρα και πανικού των αντιπάλων τους). Εχοντας “φάει τόσο ξύλο” από τα ΜΜΕ και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, προτίμησαν τη θεσμικότητα, το “βάζουμε πλάτη στα δύσκολα”, το “εμείς δεν θα μετράμε φέρετρα όπως εσείς” (και εδώ καλά έκαναν όμως ΟΥΔΕΙΣ το εκτιμά αυτό, δυστυχώς).
Μπορεί να το ξαναβρεί; Δύσκολα! Αυτά δεν επαναλαμβάνονται, τα χρόνια περνούν άλλωστε και μία βόλτα στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου είναι πιο επιθυμητή από την κάπνα των δρόμων… Μια ελαφριά σαλάτα με γαρίδες κοκτέιλ, πολύ καλύτερη από ένα βαρύ κεμπάπ… Η επιστροφή δύσκολη.Η “επανεφεύρεση” θέλει δουλειά! Και χρόνο…
(Ο Ανδρέας Παπανδρέου έπρεπε να περάσει μία δεκαετία (1964-1974) και μία Χούντα για πετάξει κουστούμι και να βγει πάλι με ζιβάγκο. Και άλλα 7 χρόνια για να γίνει πρωθυπουργός… Για να ξαναφορέσει το βαρύ παλτό μετά το ’85…)
*Του Ανδρέα Παναγόπουλου από τον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook
