*Γράφει ο Τάσος Παππάς – Εκλογές χωρίς διλήμματα είναι σαν τη σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Διλήμματα θέτουν οι κυβερνήσεις για να μείνουν στην εξουσία· διλήμματα θέτουν οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις για να κερδίσουν στην κάλπη· διλήμματα θέτουν και τα μικρότερα κόμματα για να κρατήσουν συσπειρωμένο το ακροατήριό τους. Ετσι γινόταν, έτσι θα γίνεται. Το ΠΑΣΟΚ την εποχή της παντοδυναμίας του κέρδιζε τις εκλογές επισείοντας τον μπαμπούλα της Δεξιάς. Η συγκεκριμένη ρητορική αποδείχθηκε αποτελεσματική σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις. Το δίλημμα ξέφτισε, έχασε την προωθητική δυναμική του, όταν το ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε (;) να συνεργαστεί σε κυβερνητικό επίπεδο με τον… προαιώνιο εχθρό του, τη Νέα Δημοκρατία.
Το επιχείρημα ότι τη συμπόρευση επέβαλαν οι περιστάσεις δεν περπάτησε. Πολλοί ψηφοφόροι του, εκπαιδευμένοι από τον ιδρυτή του κόμματος με τη λογική ότι «η Δεξιά είναι ο ιστορικός αντίπαλός μας, η Αριστερά ο δυνάμει σύμμαχός μας», αναχώρησαν με… αεροπλάνα και βαπόρια για άλλες πολιτείες. Δημοφιλέστερος προορισμός ο ΣΥΡΙΖΑ. Χάρη στη μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας, κόμμα εξουσίας. Κέρδισε δύο εκλογές και παρά τον συμβιβασμό του (τρίτο μνημόνιο) κρατάει τις δυνάμεις του. Ο δικομματισμός αν και ατελής λειτουργεί. Τα διλήμματα στις προσεχείς εκλογές είναι σαφή και από την πλευρά της Δεξιάς και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. «Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε μπροστά ή θα επιστρέψουμε στη συμφορά;» λένε στη Ν.Δ. «Θα σταματήσουμε την παρακμή με μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας ή θα ανεχτούμε πληρώνοντας βαρύ τίμημα τη Δεξιά για ακόμη μια τετραετία;» λένε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μιλώντας στη Λάρισα το Σάββατο, τόνισε πως η λαϊκή οργή δεν πρέπει να παγιδευτεί στις αντιπαραθέσεις των τριών συστημικών κομμάτων: «Το αδύνατο γίνεται δυνατό, όταν η λαϊκή οργή και αγανάκτηση δεν παγιδεύεται στα κάλπικα διλήμματα και τις αντιπαραθέσεις μεταξύ της Ν.Δ., του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ». Πράγματι, τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, όπως τα αποκαλεί ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, επιχειρούν να εγκλωβίσουν τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Πράγματι, στήνουν παγίδες. Το θέμα είναι τι κάνουν τα μη αστικά κόμματα και ειδικότερα το ΚΚΕ για να μην υποκύψουν οι εργαζόμενοι στα πλαστά διλήμματα. Οι καταγγελίες για τις πρακτικές των αστικών κομμάτων, η κατηγορηματική άρνηση του ΚΚΕ να εμπλακεί στις συζητήσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας χωρίς τη Δεξιά, δεν έχουν αποδώσει. Τα εκλογικά ποσοστά του είναι καθηλωμένα κοντά στο 5%, αν και οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές.
Η οργή του κόσμου υπάρχει, αλλά δεν διοχετεύεται στο ΚΚΕ. Η αγωνιστικότητα του ΚΚΕ δεν αμφισβητείται. Ούτε η αντίθεσή του απέναντι στον καπιταλισμό. Δεν πείθει όμως ευρύτερα ακροατήρια. Γιατί; Μήπως επειδή το μοντέλο που προτείνει ως εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό-καζίνο δεν είναι ελκυστικό; Κατέρρευσε το 1989-91. Ανετράπη λέει το ΚΚΕ από «τα μέσα και από τα πάνω», από την εκφυλισμένη οπορτουνιστική ηγεσία του κόμματος. Η περίοδος Γκορμπατσόφ έδωσε τη χαριστική βολή, κατά την ανάλυση του ΚΚΕ. Πότε όμως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τα καθεστώτα του υπαρκτού; Σύμφωνα με το ΚΚΕ, το 1956 με το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, δηλαδή με το συνέδριο που απομυθοποίησε τον Στάλιν.
Η συζήτηση για την πρώτη και σημαντικότερη απόπειρα ανατροπής του καπιταλισμού συνεχίζεται. Το τέλος της Ιστορίας ούτε ήρθε ούτε πρόκειται να έρθει, παρά τις προσδοκίες των οργανικών διανοουμένων του συστήματος. Οπότε τα ερωτήματα παραμένουν. Ενα απ’ αυτά είναι επίμονο. Μήπως, λόγω των διαψεύσεων των μεγάλων αφηγήσεων, ισχύει αυτό που έχει γράψει ο Βίλχελμ Ράιχ πριν από πολλά χρόνια, ότι η επίλυση πραγματικών προβλημάτων, μικρών ή μεγάλων, είναι πολύ πιο ριζοσπαστική και πειστική από τους «επαναστατικούς» δεκάρικους και τον εξοντωτικό ασκητισμό;
Πηγή: efsyn.gr
