«Και μη γελάς με ηλίθια αστεία»: είναι ο στίχος του εμβληματικού συγκροτήματος Στέρεο Νόβα, που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, έγινε σύνθημα και στένσιλ, αφού έδωσε το στίγμα ενός κόσμου που, ενώ τότε φαινόταν ασφαλής και πολλά υποσχόμενος, είχε ήδη να αρχίσει να γλιστράει στην αγριότητα, η οποία κάποια χρόνια μετά την επίπλαστη ευημερία των ’90s, έγινε η νέα κανονικότητα. Αυτός ο στίχος -κι όλο το ποίημα- περιγράφει τη βαρβαρότητα που αυτή τη φορά εκδηλώθηκε στην Πάτρα σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της αχαϊκής πρωτεύουσας, με παρόντες «σημαίνοντες παράγοντες» της τοπικής κοινωνίας.
«Ήταν καλαμπούρι» ισχυρίστηκε το θύμα της ταπείνωσης, του βασανισμού και της διαπόμπευσης κι αυτές οι δύο λέξεις του (αν δεν υποκρύπτουν κάτι άλλο στο παρασκήνιο) δείχνουν πόσο πολύ κάποιοι από τους πιο ευάλωτους συμπολίτες μας έχουν ενσωματώσει -και σχεδόν κανονικοποιήσει- τις διακρίσεις που υφίστανται. Ακόμα και αν δεχτούμε πως οι φωτογραφίες που δείχνουν τον άνθρωπο γονατιστό να λέει τα κάλαντα, ενώ τα μπατζάκια του έχουν πάρει φωτιά, απεικονίζουν μια «πλάκα», μπορούμε να αναρωτηθούμε σε τι σημείο βρισκόμαστε, ώστε κάποιοι να γελούν βασανίζοντας και το θύμα των βασανιστηρίων να τους καλύπτει.
Δεν μας έδειξε ξαφνικά χαμογελώντας η φρίκη τα σάπια δόντια της. Ο θεσμικός αντιτσιγγανισμός που έφτασε να δολοφονεί, ο εμπεδωμένος μισαναπηρισμός, η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου και η διάχυση μιας φαιάς αντίληψης μας έφεραν ως εδώ. Σε αυτό το ζοφερό «εδώ» οι γυμνές ζωές αξίζουν ένα 20ευρο: το 20άρικο που δεν πλήρωσε ο δολοφονημένος Κώστας Φραγκούλης, το 20άρι που έδωσαν μποναμά στον 35χρονο οι βασανιστές του. Την ίδια ώρα, παιδιά βιάζουν και κακοποιούν άλλα παιδιά, η βαριά εγκληματικότητα εισβάλλει στις μεσοαστικές γειτονιές της μητρόπολης και η κυβέρνηση που εκλέχτηκε με παντιέρα της τον «νόμο και την τάξη», παίζει τον ρόλο του απλού παρατηρητή στο σαλούν, που εκτροχιάζεται όσο η κοινωνία βουλιάζει στη φτώχεια.
Στο πρόσωπο του ανθρώπου που κακοποιήθηκε στην Πάτρα τέμνονται μια σειρά από διακρίσεις: είναι Ρομά, είναι φτωχός, έχει κάποιας μορφής αναπηρία. Και ζει σε μια κοινωνία που ποινικοποιεί τη φτώχεια, ενοχοποιεί τις μειονότητες και δοξολογεί την αρτιμέλεια. Μια κοινωνία που όχι απλώς γελάει, αλλά έχει καταντήσει η ίδια ηλίθιο (και ολέθριο) αστείο.
Πηγή: efsyn.gr
