*Του Θέμη Τζήμα –
Ο Χασάν Νασράλα θα περιγραφεί (στην καλύτερη περίπτωση)από τα συστημικά μέσα, ως «αμφιλεγόμενος». Έτσι περιγράφονται όλοι οι ηγέτες και αγωνιστές εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και κινημάτων κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που δε συμβιβάζονται με τους εχθρούς των λαών τους, όταν αποκτούν παγκόσμια δημοφιλία.
Ο Χασάν Νασράλα υπήρξε ασυμβίβαστος αγωνιστής ενάντια στον γενοκτονικό σιωνισμό και ενάντια στον μόνο ολοκληρωμένο ιμπεριαλισμό παγκοσμίως (αυτόν των ΗΠΑ), υπερασπιστής της Παλαιστίνης και του λαού του. Υπήρξε ιδιοφυής σε στρατηγικό επίπεδο επιδεικνύοντας τρομερές αναλυτικές ικανότητες ενώ ταυτοχρόνως ήταν ικανός να ισορροπεί στις πιο περίπλοκες καταστάσεις σε τακτικό επίπεδο, χωρίς να εκχωρεί ούτε εκατοστό από τις στρατηγικές επιδιώξεις του κινήματός του. Ανέδειξε τη Χεζμπολάχ από μια τοπική οργάνωση του πολιτικού Ισλάμ σε παγκόσμιας σημασίας, θρησκευτικώς συμπεριληπτικό δρώντα, σε προοδευτική πολιτική δύναμη, σε νικήτρια δύναμη εναντίον του Ισραήλ και σε πρωταγωνίστρια του «άξονα της αντίστασης», ενός σχεδίου που βρίσκεται κοντά στο να απελευθερώσει τη Δυτική Ασία από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Όλα αυτά δεν τα έκανε μόνος του φυσικά. Ούτε όλα αυτά έχουν μόνο φωτεινές όψεις. Κάθε άλλο. Ποτέ δεν ήταν έτσι κανένα πολιτικό πρόσωπο, ποτέ και πουθενά. Έκανε αυτό που έπρεπε για τον σκοπό της απελευθέρωσης. Ηγήθηκε για 30 χρόνια χιλιάδων του λαού του. Ο Νασράλα στρατεύτηκε σε έναν σκοπό με πολύ χαμηλό «προσδόκιμο ζωής». Κανένα αντιστασιακό, αντιαποικιακό, εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα δεν είδε τους ηγέτες του να μακροημερεύουν (τουλάχιστον όχι στη μεγάλη τους πλειοψηφία). Υπήρξαν μάλιστα αρκετά των οποίων οι ηγεσίες εξοντώθηκαν συνολικώς απλώς και μόνο για να αναδειχθούν νέοι ηγέτες. Επιπλέον, κανένας αντιαποικιακός αγώνας δεν εξαντλήθηκε σε μερικά πρόσωπα, όσο σημαντικά και αν υπήρξαν αυτά. Ο αγώνας κατά του σιωνισμού προκύπτει από μια πραγματική και ζωντανή ανάγκη για απελευθέρωση. Όσο η ανάγκη αυτή παραμένει, νέοι αγωνιστές θα αναδεικνύονται.
Το Ισραήλ είναι το μόνο τόσο εγκληματικό κράτος, ώστε ομολογεί ότι εξόντωσε τους κατοίκους μιας ολόκληρης περιοχής για να σκοτώσει έναν άνθρωπο. Επίσης όπως όλα τα εκφασισμένα, αποικιοκρατικά καθεστώτα ξέρει να κάνει ένα πράγμα και άρα αδυνατεί να μάθει ακόμα και από το πρόσφατο παρελθόν του. Το Ισραήλ ξέρει να (προσπαθεί να) τρομοκρατεί μέσω όπλων υψηλής τεχνολογίας που του δίνουν οι ΗΠΑ και μέσω των μυστικών του υπηρεσιών. Τώρα που καταφανώς πλέον δεν κερδίζει στους πολέμους που διεξάγει, έχει «περιοριστεί» σε γενοκτονικές πολιτικές και σε πολιτικές δολοφονίες. Για να τα πετύχει αυτά έχει μάθει πώς να λειτουργεί άψογα σε μια υβριδική σχέση προς τις ΗΠΑ, ως ταυτοχρόνως προκεχωρημένο φυλάκιο και παρασιτικός οργανισμός προς την Ουάσιγκτον. Μόνο που η γενοκτονία και οι πολιτικές δολοφονίες δεν κερδίζουν πολέμους.
Ναι, πράγματι το Ισραήλ κατάφερε βαρύτατα πλήγματα στη Χεζμπολάχ, όπως παλιότερα είχε καταφέρει στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, δολοφονώντας έως και τον Γιάσερ Αραφάτ. Τι πέτυχε όμως σε βάθος χρόνου; Μετά από τόσες δεκαετίες άσκησης τρομοκρατίας από πλευράς του, σήμερα είναι το πιο ανασφαλές μέρος για τους Εβραίους, ενώ ως κράτος κινδυνεύει περισσότερο παρά ποτέ. Τίποτα δεν δείχνει ότι μετά τη δολοφονία του Χασάν Νασράλα θα τα πάει καλύτερα.
Τα παραπάνω δε σημαίνουν φυσικά ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε να πάρει αψήφιστα τις εξελίξεις. Όπως ήδη είπαμε, τα πλήγματα στη Χεζμπολάχ και επομένως στον «άξονα της αντίστασης» γενικώς είναι βαρύτατα. Το Ισραήλ έχει μπει σε έναν δρόμο ολοκληρωτικού πολέμου. Στην πραγματικότητα πάντα αυτός ήταν ο δρόμος του Ισραήλ, επειδή ακριβώς αποτελεί ένα αποικιοκρατικό, ρατσιστικό σχέδιο. Πλέον όμως αυτός ο δρόμος συμπυκνώνεται χρονικώς και εντείνεται, εξαιτίας του παγκοσμίου πολέμου που μαίνεται. Το Ισραήλ προκαλεί το Ιράν σε πόλεμο, ελπίζοντας να σύρει κατόπιν τις ΗΠΑ στο πλευρό του ακόμα πιο άμεσα. Το Ισραήλ θα αποπειραθεί να δολοφονήσει ακόμα και τον Αλί Χαμενεΐ αν μπορέσει, προκειμένου είτε να ακυρώσει τους εχθρούς του και να τους «αφοπλίσει» αιφνιδιαστικώς, είτε να τους σύρει σε μια κατακλυσμιαία σύγκρουση. Θα είναι μια τέτοια σύγκρουση σωτηρία για το Ισραήλ; Μάλλον όχι αλλά είναι η μόνο επιλογή των εκφασισμένων κρατών και ειδικότερα του Ισραήλ στη φάση που βρίσκεται.
Ας δούμε όμως τι γίνεται από την άλλη πλευρά που τα πράγματα είναι επίσης πολύ δύσκολα. Το Ιράν επέλεξε ακόμα και μετά τη δολοφονία Χανίγιε μια εντυπωσιακή αυτοσυγκράτηση, επιλέγοντας τη συνέχιση του πολέμου φθοράς. Το γιατί προέβη σε αυτήν την επιλογή επιδέχεται πολλών αλληλοσυμπληρούμενων απαντήσεων. Σίγουρα ένας λόγος είναι ότι ο πόλεμος φθοράς συμφέρει την αντίσταση ακριβώς γιατί εξαντλεί το Ισραήλ, ενώ ταυτοχρόνως δε δίνει άλλοθι ακόμα εντονότερης επέμβασης στις ΗΠΑ. Επιπλέον, η απόφαση για τη διεξαγωγή ενός κατακλυσμιαίου πολέμου δεν είναι καθόλου εύκολη για ένα κράτος που έχει να διαχειριστεί και τα εσωτερικά οικονομικά του ζητήματα.
Τρίτον, παραμένει ένα ζήτημα (ή και ζητούμενο) ο βαθμός συνοχής της συμμαχίας Ρωσίας-Ιράν-Κίνας. Η συμμαχία αυτή είναι ζωτικής, υπαρξιακής σημασίας τόσο για τα εν λόγω κράτη, όσο και για αρκετά ακόμα, κυρίως δε για την προοπτική ενός πολυκεντρικού κόσμου. Ένα από τα πλεονεκτήματά της συνίσταται στο ότι κανένα από τα κράτη της εν λόγω συμμαχίας ή έστω συνεννόησης δεν υπαγορεύει με αποικιακό τρόπο τη βούλησή του στα άλλα, όπως συμβαίνει με τις ΗΠΑ έναντι των συμμάχων τους. Ταυτοχρόνως όμως αυτή η ίδια συνθήκη συνεπάγεται ότι ο βαθμός ασφάλειας που νιώθει το κάθε κράτος ως προς το ότι θα το προστρέξουν τα άλλα δύο είναι μειωμένος, σε αντίθεση με τη σχέση ΗΠΑ- Ισραήλ στο πλαίσιο της οποίας είναι δεδομένο πως οι ΗΠΑ θα σταθούν δίπλαστο Ισραήλ ό,τι και αν γίνει. Με άλλα λόγια, ενώ και οι τρεις χώρες (και όχι μόνο αυτές) συμμετέχουν σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, το διακύβευμα του οποίου δεν είναι μόνο η αλλαγή καθεστώτων στο εσωτερικό τους αλλά και ο ακρωτηριασμός τους ως κρατών εφόσον ηττηθούν, συνεχίζουν να τον διεξάγουν κατά βάση μεμονωμένα, με μη ολοκληρωτικά μέσα, με ασαφή βαθμό μεταξύ τους συμμαχίας και συμπόρευσης, με αποτέλεσμα η αποτρεπτική και αμυντική τους ισχύ να μειώνεται.
Τέταρτον, όλες οι πολιτικές δολοφονίες δείχνουν ότι στον άξονα της αντίστασης υπάρχει υψηλός βαθμός διάβρωσης από ξένες μυστικές υπηρεσίες, συνθήκη που προδίδει σοβαρά ρήγματα στο εσωτερικό μέτωπο και του Ιράν. Δεν πρόκειται δε, μόνο για διείσδυση έξωθεν αλλά και για εκδήλωση εσωτερικών αντιθέσεων στο επίπεδο της στρατηγικής και μεταξύ των ελίτ τους. Βεβαίως, ένας πόλεμος ταυτοχρόνως μπορεί να οξύνει ή και να καλύψει τις εσωτερικές αντιθέσεις. Το Ιράν διεξήγαγε έναν 10ετή πόλεμο με το Ιράκ, χωρίς να ανατραπεί το πολύ νέο τότε σύστημα εξουσίας. Είναι όμως αναμφίβολο ότι υπάρχει πρόβλημα σε όλο τον άξονα της αντίστασης αφενός μεν λόγω υπερέχουσας αμερικανικής και ισραηλινής τεχνολογίας, αφετέρου δε λόγω διάβρωσης σε επίπεδο ανθρώπων. Το ζήτημα της υπέρτερης τεχνολογίας στο επίπεδο συλλογής πληροφοριών όπως και της διαβρωτικής επίδρασης της διαφθοράς και στο επίπεδο της ασφάλειας το έχουμε δει εντονότατα στον πόλεμο στην Ουκρανία. Προφανώς, παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και ο άξονας της αντίστασης.
Με αυτά τα δεδομένα, το Ιράν ως ο ηγετικός παράγοντας του άξονα της αντίστασης και του δευτέρου εκ των δύο μετώπων του εξελισσομένου, σπονδυλωτού παγκοσμίου πολέμου οφείλει να πάρει μια μεγάλη απόφαση: να διασώσει τη Χεζμπολά ή τέλος πάντων να τη βοηθήσει άμεσα, καταλυτικά και επομένως να αποκαταστήσει τη δική του αποτρεπτική/αμυντική ισχύ αλλά και τη στρατηγική επιρροή του. Το Ισραήλ δεν του αφήνει άλλο δρόμο πέραν αυτού όχι απλώς μιας κάποιας κλιμάκωσης αλλά ενός πραγματικού πολέμου (κηρυγμένου ή ακήρυκτου). Φυσικά υπάρχει η Ανσαράλα, οι δυνάμεις στο Ιράκ, η παλαιστινιακή αντίσταση κλπ., όμως ο μεγάλος δρών είναι το Ιράν. Το Ισραήλ όχι απλώς «πάτησε» αλλά εξευτέλισε κάθε «κόκκινη γραμμή». Ακόμα και η τελευταία ομιλία του Νασράλα, μετά την επίθεση δια των βομβητών αποτέλεσε κατά βάση επαναβεβαίωση μιας προσεκτικής και όχι οξείας κλιμάκωσης. Το Ισραήλ απάντησε δολοφονώντας τον μαζί με εκατοντάδες ή και χιλιάδες αμάχους, με άλλα στελέχη του ηγετικού πυρήνα της Χεζμπολάχ και βεβαίως μαζί με έναν ακόμα ανώτατο Ιρανό αξιωματικό ο οποίος βρισκόταν στο έδαφος τρίτου κυρίαρχου κράτους. Το Ιράν είναι πια υποχρεωμένο να απαντήσει καταλυτικά, ακόμα και με δεδομένη την εμπλοκή των ΗΠΑ, η οποία θα αποτελέσει τη στιγμή της αλήθειας για τη συμμαχία με τη Ρωσία και με την Κίνα. Θα υπερασπιστούν τον κρισιμότερο σύμμαχό τους ή θα χαθούν από το προσκήνιο των μεγάλων δυνάμεων, πριν καλά- καλά εμφανιστούν; Μια καταλυτική απάντηση από το Ιράν μπορεί να έχει πολλές μορφές αλλά πρέπει να αναγκάσει το Ισραήλ να κάνει πίσω ή να διακινδυνεύσει να «ξεδοντιαστεί».
Μπορεί να κερδίσει έναν τέτοιο πόλεμο η αντίσταση; Για πολλούς λόγου ναι, χωρίς φυσικά τίποτα να είναι δεδομένο. Οι ΗΠΑ όπως και το Ισραήλ βασίζονται στο σοκ και δέος αλλά απεχθάνονται τις μακρόχρονες πολεμικές εμπλοκές υψηλής έντασης. Δεν έχουν κατορθώσει να νικήσουν σε καμία από αυτές τις τελευταίες δεκαετίες. Το υπέρτατο σοκ και δέος είναι φυσικά τα πυρηνικά όπλα που κατέχει το Ισραήλ στην περιοχή, εκτός και αν το Ιράν (με ή χωρίς εξωτερική βοήθεια) βρεθεί στο ίδιο επίπεδο. Με ένα συνδυασμό μακρόχρονου χερσαίου και πυραυλικού πολέμου και με το πυρηνικό «χαρτί» να μη βρίσκεται στα χέρια μόνο του Ισραήλ, θα δούμε (σε συνδυασμό και με άλλες εξελίξεις παγκοσμίως), μια πολύ διαφορετική κατάσταση στη Δυτική Ασία.
Ίσως παρεμπιπτόντως τότε να αποδειχτεί ακόμα πιο περίτρανα πως πράγματι, ο μάρτυρας Χασάν Νασράλα υπήρξε ακόμα σημαντικότερος από τον ηγέτη Χασάν Νασράλα.
ΠΗΓΗ: kosmodromio.gr
*Ο Θέμης Τζήμας είναι δικηγόρος, διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής. Έχει δημοσιεύσει μελέτες σε διεθνή συνέδρια και σε νομικές επιθεωρήσεις και έχει συμμετάσχει σε διάφορες διεθνείς αποστολές.
