Ο Τ. Σ. Έλιοτ πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 1965 στο σπίτι του στο Κένσινγκτον. Ένα μνημόσυνο στο Αβαείο του Γουέστμινστερ ακολούθησε την κηδεία, προτού οι στάχτες του μεταφερθούν στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ στο ‘Ηστ Κόκερ, επιστρέφοντας επιτέλους στον τόπο των προγόνων του. Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με μια πλακέτα στο Poet’s Corner – ακριβώς κάτω από τον Χένρι Τζέιμς.
«Ήταν η αληθινή φωνή του Δανδισμού» – έγραψε ο Έζρα Πάουντ, στενός φίλος του ποιητή – «Δεν τιμήθηκε αρκετά και άξιζε περισσότερα από όσα του έδωσα ποτέ».
Ο Ρόμπερτ Λόουελ έγραψε πως «δεν υπήρχε κανένας άλλος που θα μπορούσε να γράψει και να μας πει πώς να γράψουμε, κανένας που μίλησε με τέτοιος κύρος και που τόσο λίγο έπαιξε τον ρόλο ενός σπουδαίου ανθρώπου».
Για τον Ουίσταν Ώντεν ήταν «ένας μεγάλος ποιητής και ένας σπουδαίος άνθρωπος». Ο Ώντεν εξηγεί αλλού τη μεγάλη επιρροή της ποίησής του: «Νομίζω ότι η γενιά μου ήταν μοναδικά τυχερή στο ότι ήρωάς μας ήταν ο Έλιοτ. Δεν νομίζω ότι κανένας από εμάς, από όσο γνωρίζω, προσπάθησε να τον μιμηθεί στο σημείο να φοράει καπέλο μπόουλινγκ και να κρατά ομπρέλα, αλλά τουλάχιστον μας δίδαξε ότι η εμφάνιση δεν κάνει τον ποιητή.»
Στην πλακέτα που είναι αφιερωμένη στον Τ.Σ. Έλιοτ στο Poet’s Corner αναγράφονται οι στίχοι από το τελευταίο από τα τέσσερα κουαρτέτα του, Little Gidding:
“Η επικοινωνία των νεκρών είναι σε γλώσσα πύρινη /πέρα από τη γλώσσα των ζωντανών.”
