Επί τρεις συνεχόμενες ημέρες η κυβέρνηση δέχτηκε σκληρή αλλά τεκμηριωμένη κριτική από την αντιπολίτευση στη Βουλή. Επί τρεις συνεχόμενες ημέρες η κυβερνητική παράταξη απαντούσε σε αυτή την κριτική χωρίς να την ακούει.
Βουλευτές και υπουργοί αξιοποιώντας τον ίδιο τυφλοσούρτη που τους είχε διανεμηθεί εκ των προτέρων, προφανώς από το μέγαρο Μαξίμου, επαναλάμβαναν, ο ένας μετά τον άλλο, τα ίδια στερεότυπα, τα ίδια συνθήματα, τα ίδια επιχειρήματα.
Σε αυτή την καταθλιπτική για κυβέρνηση εικόνα θα περίμενε κανείς ο επικεφαλής της να είναι η εξαίρεση. Ή τουλάχιστον καλύτερος από τους άλλους. Υπήρξε ο χειρότερος. Δεν απάντησε σε τίποτε, δεν είπε τίποτε το καινούργιο, αρκέστηκε σε αφορισμούς για τους αντιπάλους του, ενώ κυρίαρχο ήταν το στοιχείο της αλαζονείας το οποίο του έχει γίνει δεύτερη φύση.
Δύο στοιχεία από την ομιλία του Κυρ. Μητσοτάκη περιέχουν όλη την ουσία της χθεσινής τοποθέτησής του στη Βουλή. Την κριτική του Αλέξη Τσίπρα τη χαρακτήρισε «ψέματα». Αλλά δεν επιχείρησε να ανασκευάσει ό,τι χαρακτήρισε ψέματα.
Είπε απευθυνόμενος στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης: «Εχω ζητήσει από τους συνεργάτες μου -και θα φροντίσουμε να κάνουμε τη σχετική ανακοίνωση- να αποδoμήσουμε ένα ένα τα ψέματα τα οποία είπατε σήμερα σε αυτήν εδώ την αίθουσα».
Τέτοια αμηχανία αλλά και τέτοια απαξίωση της Βουλής δεν έχουν υπάρξει στην ιστορία του τόπου. Ομολόγησε δηλαδή ότι ο ίδιος δεν μπορούσε να απαντήσει σε τίποτε. Για όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή θα πάρει απάντηση εκτός Βουλής, κάποια άλλη στιγμή…
Οχι από τον πρωθυπουργό αλλά από κάποιους συνεργάτες του. Οχι στη διάρκεια της κορυφαίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας ελέγχου της κυβέρνησης αλλά στο πεδίο των ανακοινώσεων και της κατασκευής εντυπώσεων.
Το δεύτερο στοιχείο αφορά το πώς αντιλήφθηκε ο πρωθυπουργός την πρόταση δυσπιστίας. «Τι ακριβώς ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ;», αναρωτήθηκε. Και έδωσε μόνος την απάντηση: «Να καταδικαστεί εν μέσω πανδημίας μια εκλεγμένη κυβέρνηση 31 μηνών επιτυχιών ή λιγότερο επιτυχημένων αποτελεσμάτων».
Γι’ αυτόν τα πάντα στην κυβέρνησή του είναι επιτυχημένα. Αλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Αλλά όταν ένας πρωθυπουργός έχει μια τόσο ειδυλλιακή εικόνα για το έργο του, βρίσκεται σε τέλμα και αδιέξοδο.
Και είναι επικίνδυνος καθώς τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει και τίποτε δεν μπορεί να διορθώσει.
*Το κύριο άρθρο στην “Εφημερίδα των Συντακτών”