*Γράφει ο Γιάννης Μυλόπουλος – Το ερώτημα αν υπάρχει επόμενη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετά την οδυνηρή ήττα και την αποχώρηση του ηγέτη του Αλέξη Τσίπρα, απασχολεί πολύ περισσότερους από όσους εκφράζονται ανοικτά γι’ αυτό.
Γιατί το ερώτημα δεν απασχολεί μόνο τα εκατοντάδες χιλιάδες στελέχη, μέλη και φίλους του κόμματος που ευλόγως ενδιαφέρονται για την τύχη του.
Απασχολεί και ευρύτερα την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και όλων αυτών που δεν ψήφισαν σε αυτές τις εκλογές, επειδή απογοητεύτηκαν. Που δεν είναι και λίγοι, μια και αριθμούν ένα 47,17% του εκλογικού σώματος.
Απασχολεί όμως και το ευρύτερο πολιτικό σύστημα, αλλά και την κυβερνητική παράταξη, που δεν έχει σταματήσει να απεργάζεται σχέδια διάλυσης του πολιτικού της αντιπάλου προκειμένου να μακροημερεύσει, κυριαρχώντας απόλυτα στο πολιτικό πεδίο.
Όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται είτε φανερά, είτε όμως και κρυφά, γνωρίζουν καλά ότι η ύπαρξη ενός ισχυρού, αξιόπιστου και με κυβερνητική προοπτική αντίπαλου δέους της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς, αλλά και η ύπαρξη ενός αριστερού αντίβαρου της Ακροδεξιάς, η οποία ενισχύεται όσο ενισχύονται οι αυταρχικές, εθνικιστικές και ακροδεξιές επιλογές της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, επηρεάζει άμεσα τόσο την ισορροπία του πολιτικού εκκρεμούς, όσο και τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.
Γιατί στη Δημοκρατία, όση είναι η σημασία και η επιδραστικότητα μιας κυβέρνησης, άλλη τόση είναι και η σημασία και η επιδραστικότητα μιας αξιόμαχης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η οποία ελέγχει την κυβέρνηση και θέτει τα όρια στην αυθαιρεσία και τις αντιλαϊκές επιλογές της.
Η απάντηση στο καίριο ερώτημα για τη βιωσιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κρύβεται στην ανάλυση των αιτίων της ήττας.
Όσοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υπέστη μια ήττα πολιτική, με την έννοια ότι ηττήθηκαν και αποδοκιμάστηκαν οι βασικές ιδέες που πρεσβεύει, είτε γιατί αυτές είναι εκτός εποχής, είτε και γιατί είναι λαϊκιστικές, όπως υποστηρίζει η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη και ο ιδεολογικός της μηχανισμός δια του κ.Βορίδη, έχουν λόγους να πιστεύουν ότι δεν θα επανακάμψει εύκολα.
Καθώς για να επανακάμψει, πρέπει να επανεφεύρει μια νέα ιδεολογική πλατφόρμα και ένα νέο πολιτικό αφήγημα.
Είναι όμως έτσι; Ηττήθηκαν δηλαδή σε αυτές τις εκλογές οι προοδευτικές ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ;
Είναι δυνατόν να αποδοκιμάστηκε η βασική ιδέα της περιφρούρησης και ενίσχυσης της αποδυναμωμένης, λόγω υποκλοπών και τραυματισμένης, λόγω εκτεταμένης διαπλοκής, Δημοκρατίας;
Είναι δυνατόν, δηλαδή, να ηττήθηκαν οι ιδέες της υποστήριξης του πληγωμένου κράτους δικαίου, της υπεράσπισης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που παραβιάζονται με τις παρακολουθήσεις και της ενίσχυσης της λαβωμένης ελευθεροτυπίας και του πλουραλισμού από τις λογής λίστες Πέτσα;
Είναι δυνατόν να αποδοκιμάστηκε η ιδέα της αύξησης του εθνικού πλούτου μέσω μιας δίκαιης ανάπτυξης, που θα δίνει ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στα αγαθά της σε όλους;
Και είναι δυνατόν να υπερψηφίστηκε το καταδικασμένο διεθνώς μοντέλο ανάπτυξης του Τραμπ, που αποκλείει τα μεσαία και αδύναμα στρώματα και δίνει πρόσβαση μόνο στους οικονομικά ισχυρούς;
Είναι δυνατόν να αποδοκιμάστηκε η ιδέα της δίκαιης ανακατανομής του πλούτου με πνεύμα κοινωνικής αλληλεγγύης και χωρίς αποκλεισμούς;
Είναι δυνατόν να ηττήθηκε η ιδέα της υποστήριξης ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους για όλους στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, στην Ενέργεια και στις Μεταφορές;
Είναι δυνατόν δηλαδή οι πολίτες, με ευρεία πλειοψηφία, να υπερψήφισαν την ιδιωτικοποίηση συλλήβδην όλων των δημόσιων δομών και των οργανισμών και τη μεταφορά του δημόσιου πλούτου σε μια οικονομική ολιγαρχία;
Είναι δυνατόν ακόμη να αποδοκιμάστηκε η ιδέα της καταπολέμησης των αιτίων της ακρίβειας, μέσω της αντιμετώπισης της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας από πλευράς μεγάλων επιχειρήσεων;
Και είναι δυνατόν η μεγάλη πλειοψηφία να υπερψήφισε ότι ο δημόσιος πλούτος πρέπει να ενισχυθεί αποκλειστικά από τη φορολόγηση της μεσαίας τάξης και των ελεύθερων επαγγελματιών; Δηλαδή από την ίδια τη μεγάλη πλειοψηφία;
Είναι δυνατόν, τέλος, να καταψηφίστηκε η ιδέα της «πράσινης» μετάβασης σε μια ισόρροπη ανάπτυξη με ισότιμη συμμετοχή της οικονομίας, της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, σύμφωνα με τις διεθνείς αρχές της βιώσιμης ανάπτυξης και στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στον παγκόσμιο αγώνα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης;
Είναι δυνατόν στις εκλογές να ηττήθηκαν αυτές οι προοδευτικές ιδέες και να νίκησαν οι αντίστοιχες αντιδραστικές;
Είναι δυνατόν δηλαδή οι πολίτες να αυτοχειριάστηκαν, υπερψηφίζοντας την κρυφή ατζέντα της ΝΔ του κ. Μητσοτάκη;
Ή μήπως αυτό που υπερψήφισαν ήταν τελικά αυτό που, λόγω επικοινωνιακής υπεροπλίας και συστηματικής κυβερνητικής προπαγάνδας, τους φάνηκε πιο πειστικό;
Μήπως, δηλαδή, αυτό που ηττήθηκε στις εκλογές ήταν η στρατηγική και η επικοινωνιακή πολιτική με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προσπάθησε να πείσει τους ψηφοφόρους, στην προσπάθειά του να υλοποιήσει τις ιδέες του και όχι αυτές καθ’ αυτές οι ιδέες;
Αν συμβαίνει αυτό και δεν ηττήθηκαν οι ιδέες, αλλά η στρατηγική και η επικοινωνιακή πολιτική για την επίτευξή τους, τότε η επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε τροχιά κυβερνητική θα συμβεί γρήγορα. Γιατί είναι υπόθεση θεραπείας των αδυναμιών και των παθογενειών του και όχι αναζήτησης νέας ιδεολογικής και πολιτικής πλατφόρμας.
Την πεποίθηση αυτή ότι δεν ηττήθηκαν οι προοδευτικές ιδέες, αλλά η στρατηγική για την επίτευξή τους, την ενισχύει πρώτα από όλα η διεθνής πραγματικότητα.
Η επαναφορά του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους στην Ευρώπη μετά την υγειονομική και την ενεργειακή κρίση, με την εγκατάλειψη του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος της αυτορρύθμισης των αγορών και της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων δομών στην υγεία και την ενέργεια, που όπου εφαρμόστηκε, όπως στην Ελλάδα από τη ΝΔ, λειτούργησε υπέρ των κερδοσκόπων και της αισχροκέρδειας και σε βάρος των συμφερόντων των πολλών, διαψεύδει την αντίληψη των κ.κ. Μητσοτάκη και Βορίδη ότι οι προοδευτικές ιδέες είναι λαϊκιστικές και εκτός εποχής.
Η μεγαλύτερη ακρίβεια, άλλωστε, και οι μεγαλύτεροι δείκτες φτώχειας και αποκλεισμού στην Ελλάδα, ενισχύουν την αντίληψη ότι οι προοδευτικές ιδέες δεν είναι εκτός εποχής.
Δείκτης όμως ότι οι ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ παραμένουν επίκαιρες και ζωντανές, είναι και το επερχόμενο τον χειμώνα, όταν θα κοπούν τα λογής επιδόματα και τα κουπόνια ενώ η ακρίβεια θα καλπάζει, κύμα αντίδρασης και οργής στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ευνοούν τους οικονομικά ισχυρούς και αγνοούν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Τούτων δοθέντων, η ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήδη ξεκίνησε από τη συνεδρίαση της ΚΕ του Σαββατοκύριακου. Όπου δρομολογήθηκε η εκλογή νέου αρχηγού και νέας ηγεσίας του κόμματος, που θα ξεκινήσουν την ανασυγκρότηση. Σε μια νέα κατεύθυνση ανασύνταξης της στρατηγικής και του στελεχιακού δυναμικού σε βάσεις πιο «επαγγελματικές» και πιο καλά οργανωμένες, αξιοποιώντας τα σύγχρονα εργαλεία της επιστημονικής γνώσης και της τεχνολογίας για τη στρατηγική και την πολιτική επικοινωνία.
Ακόμη και στο υποθετικό εκείνο ενδεχόμενο που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν αντιλαμβάνονταν την ανάγκη επιστροφής του κόμματος σε κυβερνητική τροχιά και δεν αναλάμβαναν την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στα χέρια τους, όπως και έκαναν, θα τους το θύμιζε σύντομα η κοινωνία.
Που θα αναζητούσε την υποστήριξη των οικονομικών, κοινωνικών και εργασιακών αιτημάτων της από έναν αριστερό πολιτικό φορέα που πιστεύει στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάπτυξη.
Τα πολιτικά κόμματα δεν υπάρχουν επειδή υπάρχουν οι ηγεσίες και τα στελέχη τους. Υπάρχουν επειδή απαντούν σε κοινωνικές ανάγκες και καλύπτουν πραγματικά κενά.
Όσο επομένως η κοινωνική ανάγκη των μεσαίων και αδύναμων στρωμάτων για την ύπαρξη ενός προοδευτικού κόμματος που θα στηρίζει τις διεκδικήσεις τους απέναντι στην εκμετάλλευση που υφίστανται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα είναι ζωντανή, τόσο και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα παραμένει ζωντανός στην πολιτική αρένα.
Οι υποψηφιότητες που ήδη κατατέθηκαν στη συνεδρίαση της ΚΕ και η συνειδητοποίηση από πλευράς των κορυφαίων στελεχών του της σοβαρότητας του διακυβεύματος της ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη τη δεξιά στροφή του πολιτικού εκκρεμούς, γεννούν την αισιοδοξία ότι όχι μόνο υπάρχει αύριο για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Αλλά και ότι ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν υπήρχε, θα έπρεπε σήμερα να εφευρεθεί.
*Ο Γιάννης Μυλόπουλος είναι καθηγητής και πρώην Πρύτανης του ΑΠΘ, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: tvxs.gr
Φωτογραφία: EUROKINISSI
