*Του Σπύρου Σουρμελίδη –
Η παραίτηση Τσίπρα από τη Βουλή και από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και η πρόθεσή του να προχωρήσει σε νέες πολιτικές κινήσεις μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες στο πολιτικό στερέωμα. Η απόφασή του εδράζεται στην αβεβαιότητα που επικρατεί καθολικά στις κεντρικές πολιτικές δυνάμεις. Η αγωνία και οι εκ νέου προσπάθειες δεν αφορούν όμως μόνο την Αριστερά, όπως θα ήθελαν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα, στον χώρο της Κεντροδεξιάς-Δεξιάς αλλά και στον χώρο του Κέντρου, σοσιαλδημοκρατικού ή μη, επικρατεί αβεβαιότητα, ενώ υπάρχουν κινήσεις και προσπάθειες αναδιάταξης δυνάμεων.
Είναι εξόχως αντιπροσωπευτικό του αβέβαιου κλίματος το γεγονός ότι ταυτόχρονα τρεις πρώην πρωθυπουργοί των τελευταίων ετών, Αλέξης Τσίπρας, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς, δηλώνουν παρόντες στα πολιτικά δρώμενα. Οι δύο από αυτούς μάλιστα (Αλ. Τσίπρας και Αντ. Σαμαράς) είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε πρακτικά βήματα δημιουργίας σχηματισμών. Στόχος και των τριών, η αναδιάταξη των πολιτικών ισορροπιών. Η διερεύνηση δυνατοτήτων για τη διαμόρφωση νέων σχημάτων τα οποία θα εκπροσωπήσουν μαζικά τις αγωνίες και τυχόν νέες ελπίδες.
Στο ΠΑΣΟΚ, στον χώρο του Κέντρου γενικότερα, οι διαπιστώσεις για την «κολλημένη βελόνα», η αμφισβήτηση της στρατηγικής που υιοθετεί η ηγεσία του Κινήματος όπως και οι κακές σχέσεις μεταξύ κορυφαίων στελεχών και ηγεσίας δείχνουν την αναζήτηση και την αβεβαιότητα για το άμεσο μέλλον. Στο δε κυβερνητικό στρατόπεδο γίνονται συζητήσεις ακόμα και για αλλαγή ηγεσίας εν κινήσει.
Το φαινόμενο των τριών πρώην πρωθυπουργών
Το παράδοξο να έχεις τρεις πρώην πρωθυπουργούς να εμπλέκονται με τον α ή τον β τρόπο και οι δύο μάλιστα να δηλώνουν ότι θα προχωρήσουν και σε πρακτικά βήματα -όχι μόνο στο επίπεδο της συζήτησης, της κριτικής, όπως ο Κ. Καραμανλής- δείχνει ότι όντως βρισκόμαστε σε περίοδο αβεβαιότητας και αστάθειας. Κάτι ανάλογο δεν υπήρξε ούτε μετά τη Μεταπολίτευση. Είναι σαφώς η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη που οδήγησε εκ νέου σε αβεβαιότητα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οδήγησε τη μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων να αγωνιά για την καθημερινότητα – μιλάμε για σούπερ μάρκετ, για βενζίνη, για θέρμανση, για στέγαση. Είναι αυτός ο λόγος που δίνει τη δυνατότητα σε τρεις πρώην πρωθυπουργούς να προχωρούν στα βήματα που κάνουν.
Εχουμε μια κυβέρνηση που όντως υποσχέθηκε πολλά. Και έτυχε σε μια περίοδο που τα έφερε έτσι η συγκυρία (Covid-19) ώστε να μοιράσει 55 δισ. ευρώ, τα οποία όμως προκάλεσαν ανάπτυξη μόνο 1,5% σε δυόμισι χρόνια. Αυτή η πολιτική πρέπει να γυρίσει, να αλλάξει κατεύθυνση, διότι διαφορετικά όχι μόνο το 80% δεν θα βγαίνει αλλά και ακόμα περισσότερο (πάντα το 10%-15% θα έχει πολλά έως πάρα πολλά).
Αυτή τη στιγμή η μεσαία τάξη δηλώνει προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι με αυτά που κάνει δεν έχει αύριο, δεν υπάρχει βεβαιότητα. Την περασμένη εβδομάδα ωστόσο, στον ΣΕΒ, και οι βιομήχανοι, οι οποίοι είναι άκρως ευνοημένοι από την πολιτική του, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας είπαν προς τον πρωθυπουργό ότι με την πανάκριβη ενέργεια καταστρέφεται η οικονομία. Άρα δεν έχεις μόνο τους φτωχούς ή ακόμα και τους μεσαίους, έχεις και τους «πάνω» που διαμαρτύρονται για συγκεκριμένους λόγους. Η κοινή συνισταμένη είναι η οικονομία, είναι η οικονομική πολιτική.
Τελικά, αυτός ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ακριβότερος πρωθυπουργός που έχει περάσει ποτέ. Στοιχίζει πολλά, μας στοιχίζει πολλά κάθε μέρα κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Το ζητούμενο είναι πώς και με ποιους. Πάνω σ’ αυτό το έδαφος κινήθηκαν και άλλες δυνάμεις, μεταξύ αυτών φυσικά και επιχειρηματίες που το σκέφτονται και προβληματίζονται σχετικά με το τι μπορούν να κάνουν.
Δεν υπάρχουν όμως δυνάμεις που συναντήσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες, που είχαν ισχύ και λόγο, εργατικά σωματεία, συνδικάτα ιδιωτικών ή δημόσιων υπαλλήλων ή συντεχνίες επαγγελματιών, μικρομεσαίων κ.ά. που είχαν ισχύ και πίεζαν τις κυβερνήσεις. Η χρεοκοπία αποκάλυψε τα πήλινα πόδια του οικοδομήματος εδώ στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί μεγάλο μέρος του πλούτου αλλά και της ισχύος των διαφορετικών επαγγελματικών τάξεων.
Πολιτική ηγεμονία και Αριστερά
Είμαστε λοιπόν σε ένα σαθρό, αβέβαιο περιβάλλον. Η Αριστερά έχει μια επιπλέον αδυναμία αυτή την ώρα ή μάλλον τα τελευταία χρόνια. Οι απόψεις της και οι ιδέες της τις τελευταίες δυόμισι δεκαετίες δεν είναι πλειοψηφικές. Δεν υπάρχει η πολιτική ηγεμονία από αυτόν τον χώρο, ή και τον χώρο της Κεντροαριστεράς, που υπήρχε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Απόψεις κεντροδεξιές, δεξιές, ακόμα και ακραία δεξιές είναι δημοφιλέστερες. Το βλέπουμε στην Ευρώπη και στην Αμερική, το βλέπουμε και στην Ελλάδα. Σε ελληνική… δοσολογία και ύφος, αλλά το βλέπουμε.
Ο Κ. Μητσοτάκης πέτυχε να παντρέψει κεντροδεξιές, δεξιές, ακόμα και ακραίες απόψεις, να φτιάξει έναν ωραίο «μπουφέ» σε επίπεδο ρητορικής και να σερβίρει σαν να έχει απ’ όλα. Η πολιτική του είναι νεοφιλελεύθερη, αλλά η ρητορική του ήταν ένας «μπουφές». Έχει Βορίδη και Γεωργιάδη, έχει και σκληρούς νεοφιλελεύθερους (Σκυλακάκη, Χατζηδάκη, Τσακλόγλου) και πολλούς ακόμα. Πέτυχε να συσπειρώσει και το σύστημα Σημίτη από την Κεντροαριστερά. Ο Κώστας Σημίτης είχε φτιάξει ένα σύστημα ολοκληρωμένο σε πολλά πράγματα, από το πολιτικό φάσμα, όλους τους θεσμούς, το τραπεζικό σύστημα κ.ά. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούσαν και θεωρούν ότι διοικούν, ότι ελέγχουν τη χώρα. Το ποιος θα είναι ο αρχηγός τους είναι δευτερεύον. Το βασικό είναι ότι θέλουν να είναι στη διοίκηση, στον έλεγχο της χώρας. Και επέλεξαν τον Κ. Μητσοτάκη για αρχηγό. Στον Κ. Μητσοτάκη στοιχήθηκαν πολλές δυνάμεις και απέναντι έβαλαν αντίπαλο τον λαϊκισμό. Τον ΣΥΡΙΖΑ, που είπαν και λένε ότι ήρθε να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι προοδευτικές δυνάμεις συνολικά καλούνται να ανατρέψουν την κατάσταση. Πρωτίστως στο επίπεδο των απόψεων, των ιδεών, των προτάσεων. Όχι φυσικά με χρησιμοποιημένα τσιτάτα ή ιδεολογικοποιημένες θεωρίες. Η πολιτική ηγεμονία θα αποκτηθεί από τη δύναμη ή τις δυνάμεις που έχουν προτάσεις ρεαλιστικές (εφαρμόσιμες), ανταποδοτικές και ελπιδοφόρες. Κερδίζουν την κούρσα όποιοι μπορούν να ενώσουν και όχι να διαιρέσουν δυνάμεις.
*Ο Σπύρος Σουρμελίδης είναι δημοσιογράφος και διευθυντής της εφημερίδας “Η ΑΥΓΗ”
ΠΗΓΗ: avgi.gr
