Ο Βαγγέλης Γερμανός είναι ένας από τους μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, οι οποίοι, αμέσως μετά τον Διονύση Σαββόπουλο, ίδρυσαν και θεμελίωσαν τη σχολή των τραγουδοποιών-ερμηνευτών, που έκτοτε είναι ένα από τα ισχυρότερα και πιο ζωογόνα ρεύματα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Από σήμερα και για τα επόμενα πέντε Σάββατα, μέχρι και τις 7 Ιανουαρίου, θα εμφανίζεται μαζί με τον Φίλιππο Πλιάτσικα στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Με αυτή την αφορμή συνομιλήσαμε με κάποιον που συνεχίζει πεισματικά και με αμείωτο κέφι μια διαδρομή, η οποία άρχισε δεκαετίες πριν και ελπίζουμε να διαρκέσει για πολύ ακόμα…
Χωρίς να λέω αν αισθάνεσαι υπερήφανος κ.λπ. γι’ αυτό, αλλά πιστεύεις ότι τα «Μπαράκια» συνετέλεσαν στη δημιουργία όλης της μετέπειτα σχολής των τραγουδοποιών-ερμηνευτών, καθώς το μόνο ανάλογο που είχε προηγηθεί ήταν ο Διονύσης Σαββόπουλος;
Εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια ακούω να το λένε, συνάδελφοι και μη, και πες-πες στο τέλος το πίστεψα και εγώ! Αστειεύομαι, είναι φυσικό οι παλαιότεροι να αποτελούν παράδοση για τους νεότερους Τα τραγούδια μας είναι λαϊκά, παιδιά του ρεμπέτικου. Το ρεμπέτικο της εποχής μας είναι το ροκ.
Ο δίσκος αυτός μιλούσε για μια πολύ συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική ακόμα πραγματικότητα της εποχής. Όταν, λοιπόν, ερμηνεύεις τα τραγούδια σου σήμερα σε ανθρώπους που κάποιοι δεν είχαν καν γεννηθεί τότε και όλοι βιώνουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, πιστεύεις ότι τους αφορούν καθόλου ή απλώς τα απολαμβάνουν σαν κάποια όμορφα τραγούδια, και έτσι τα ερμηνεύεις και εσύ;
Το τραγούδι είναι σαν ηλεκτρική εκκένωση, σε φέρνει έξω από τα όρια του χώρου και του χρόνου. Είναι κινούμενοι πίνακες ζωγραφικής, σαν σινεμά. Όταν παίζεις και τραγουδάς, είναι σαν να το ξαναγεννάς. Οι παλαιότεροι ανταποκρίνονται συναισθηματικά, οι νεότεροι επίσης γιατί τα ξέρουν από τους γονείς τους. Τους παίζανε από την κασέτα τα «Μπαράκια» στο αμάξι, στις εκδρομές και τους τα τραγουδούσαν στο μπάνιο.
Πώς βίωσες τη συγκυρία της πανδημίας και της καραντίνας, τι σου άφησε και τι σου έμαθε ίσως για τον εαυτό σου αλλά και για την κοινωνία μας;
Οπως όλος ο κόσμος, έκοψα τα πολλά-πολλά, έπαιζα, έγραφα, διάβαζα και περίμενα να περάσει. Με την πανδημία δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας.
Νιώθεις ότι σε συνδέει κάτι με τον Φίλιππο Πλιάτσικα, πέρα φυσικά από την αλληλοεκτίμηση καθενός για το έργο του άλλου;
Πριν από κάποια χρόνια ο Ζακ Μεναχέμ, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του, με αποκάλεσε «ρομαντικό, σουρεαλιστή». Μου άρεσε πολύ και το κράτησα. Ε, λοιπόν, ο Φίλιππος είναι και αυτός ρομαντικός σουρεαλιστής. Το «Βροχερό ταξί» είναι βαθιά σουρεαλιστικό! Με τον Φίλιππο γίναμε πρώτα φίλοι και ύστερα προβάραμε, είναι πολύ κουλ και τον γουστάρω.
Οι τρεις μουσικοί που θα σας συνοδεύουν είναι η μπάντα του Φίλιππου. Μπήκες, λοιπόν, εσύ μέσα στον ήχο τους και προσάρμοσες τα τραγούδια σου σε αυτόν ή τα ενορχήστρωσες ο ίδιος με βάση τους συγκεκριμένους μουσικούς;
Ο Φίλιππος μου πρότεινε να παίξουμε με την μπάντα του. Τα παιδιά είναι εντάξει. Το πρώτο μας παίξιμο, στο φεστιβάλ της Οίτης, ήταν απολαυστικό. Η προσαρμογή είναι αμοιβαία. Νιώθω ανυπομονησία να ξανανέβουμε στο πάλκο!
Εκτός από δυο-τρία ντουέτα, όπως συνηθίζεται, θα συμπράττετε πραγματικά στη σκηνή με τον Φ. Πλιάτσικα ή καθένας θα έχει το δικό του μέρος στο πρόγραμμα και θα λέει τα τραγούδια του;
Προβάραμε σαν γκρουπ και όχι σαν τραγουδιστές και ορχήστρα. Τα περισσότερα τραγούδια μας τα λέμε παρέα, το πρόγραμμα κυλάει σαν το κύμα, ένα δικό μου, ένα δικό του, ο ένας λέει το τραγούδι του άλλου, παίζουμε τις κιθάρες μας, το γκρουπ τραγουδάει και αυτό, ο κόσμος επίσης.
Υπάρχει κάποιου είδους κεντρική ιδέα ή μήνυμα στο πρόγραμμα και, αν ναι, ποια είναι αυτή;
Η κεντρική ιδέα είναι ο τίτλος της παράστασης: «Η μοναξιά μου πάει στα μπαράκια». Τον σκαρφίστηκε ο Φίλιππος, προς τιμήν του.
Τι να περιμένει, λοιπόν, ο κόσμος που θα έρθει να σας ακούσει;
Μια γνήσια ροκ συναυλία, γιατί ροκάδες είμαστε κατά βάθος!
Σαφώς και για αρκετούς και προφανείς λόγους δεν εμφανίζεσαι πια τόσο συχνά όσο παλαιότερα. Τι νιώθεις κάθε φορά που ξαναβρίσκεσαι στη σκηνή;
Η σκηνή για τον μουσικό είναι ο φυσικός του χώρος. Επιπλέον, όταν παίζεις και τραγουδάς, ο χρόνος σταματάει. Μυστήριο πράγμα η σκηνή. Είσαι χώρια και συγχρόνως ένα με τον κόσμο.
Υπάρχει ένα τραγούδι που για δικούς σου καθαρά λόγους, στιχουργικούς, μουσικούς, προσωπικούς, να ξεχωρίζεις από τα τόσα που έχεις γράψει και ποιο είναι αυτό;
Είναι αυτό που λέω με την Αλίκη…
Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε
ήλιο και φιλί με κέρασε
μια μικρή φωλιά θα χτίσω
χελιδόνι γύρνα πίσω…
Συνεχίζεις αλήθεια να γράφεις τραγούδια ή θεωρείς πως έχεις πει ό,τι ήταν να πεις και πια είσαι ικανοποιημένος ερμηνεύοντας τα τόσα πολλά σου;
Ανέκαθεν πίστευα αυτό που λέει ο Μάρκος: «Ο δρόμος πιάνει το τραγούδι». Παίρνω τον δρόμο παίζοντας και το τραγούδι ωριμάζει σιγά-σιγά σαν το σταφύλι. Έτσι έχω μάθει. Να παίζω κιθάρα και να μουρμουράω στιχάκια.
Κα τα προσεχή σχέδιά σου μετά την ολοκλήρωση αυτού του κύκλου εμφανίσεων στη Σφίγγα;
Θα συνεχίσουμε με τον Φίλιππο περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και Κύπρο. Σύντομα θα ανακοινωθεί το πρόγραμμα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Βαγγέλης Γερμανός διανύει μια δεύτερη ή και τρίτη ακόμα εφηβεία, αλλά όσοι και όσες έχουμε παρακολουθήσει το έργο του γνωρίζουμε καλά ότι εξαρχής χαρακτηριζόταν από τη συναισθηματική ορμητικότητα της εφηβείας, παράλληλα και ταυτόχρονα όμως με την ωριμότητα και το βάθος του ως άνθρωπος και δημιουργός. Είναι αυτός ο συνδυασμός που τον καθιστά μια τόσο ξεχωριστή, αν όχι μοναδική, περίπτωση.
*Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
Πηγή: avgi.gr
