*Γράφει ο Βασίλης Σκουρής –
Μια κριτική για το βιβλίο των Θανάση και Κωνσταντίνου Κάππου για τον Δημήτρη Μητροπάνο:
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν μια σπάνια περίπτωση ανθρώπου. Ένας ωραίος άνθρωπος. Έζησε με πάθος και δύναμη. Σε όλα του. Ξέροντας τι σημαίνει πρόβλημα και έλλειψη. Πιθανώς γι΄ αυτό να μην χαλούσε χατίρι σε κανένα.
Αγαπούσε εχθρούς και φίλους με τον ίδιο δυνατό τρόπο. Ένας άνθρωπος που συνδέθηκε με εκείνη την άδολη έννοια του όρου αγαθοεργία. Μια φορά ένα παλικάρι πήγε κάπου που τραγουδούσε στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 και του παραπονέθηκε για τα πολλά προβλήματα και κυρίως για εκείνα τα «κινητικά». Κινητοποιήθηκε αμέσως. Είπε στους σερβιτόρους πως κάθε βράδυ που θα έρχεται πρέπει να του βάζουν το καλύτερο φαγητό και σε τραπέζι μόστρα. Πήρε αμέσως τηλέφωνο τον γιατρό του Ολυμπιακού Χρήστο Δάρρα και του ζήτησε να ασχοληθεί με τα «κινητικά» προβλήματα του παλικαριού. Ένα από τα πολλά βράδια που τελείωσε το πρόγραμμα του ακολούθησε την αγαπημένη του συνήθεια. Τελειώνοντας το πρόγραμμα του έπρεπε να «ξημερώσει» σε άλλο κέντρο. Παίρνει ένα κολλητό του κατά τις 4 τα ξημερώματα και πάνε για συνέχεια. Μπαίνουν σε ένα άλλο μαγαζί και ο κολλητός του τα χάνει. Στην πίστα το παλικάρι με τα «κινητικά» προβλήματα να χορεύει ζεμπέκικο. Φοβάται την αντίδραση του Μήτσου. Εκείνος μετά από λίγα δευτερόλεπτα γυρίζει προς την πίστα και βλέπει το σκηνικό. Για όσους τον ήξεραν καλά, δύο πράγματα τον διέκριναν σε στιγμές πολύ ή κάπως δύσκολες. Το παροιμιώδες χιούμορ και εκείνη η ηρεμία που σε καθηλώνει. Η αντίδραση του, “αφού είναι καλά δεν πειράζει” Έτσι όπως πρέπει να είναι ο άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Να νοιάζεται για τον διπλανό του. Στα εύκολα και στα δύσκολα.
Το βιβλίο των Θανάση και Κωσταντίνου Κάππου «Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο» των Εκδόσεων ΑΛΗΘΕΙΑ, αναδεικνύει τον Δημήτρη Μητροπάνο σε δύσκολα χρόνια και σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Ένα συλλεκτικό ενθύμημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και βιβλίο «φάντασμα», με την έννοια του ότι δεν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσω ηλεκτρονικής παραγγελίας.
Ο Μήτσος είχε πέρα από τις άλλες αγάπες και μια ακόμη αγάπη μεγαλύτερη που την ζούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Σαν κάτι λατρευτικό και ιερό. Τον Ολυμπιακό! Μια λατρεία μοναδική. Άλλωστε το ποδόσφαιρο αποτελούσε για τον ίδιο διέξοδο από τα πολύ μικρά του χρόνια. Έπαιζε μπάλα για να τιμήσει τα γονικά του (Αγία Μονή) και για να ξορκίσει το φόβο όπως έκανε και με το τραγούδι.
Θυμάται ο μεγάλος Κώστας Αϊδινίου: « »Υπάρχει όμως ένα ακόμα σκηνικό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό και πολύ συγκινητικό. Παίζουμε με τον Ολυμπιακό στη Ρουμανία και καθόμαστε με την υπόλοιπη αποστολή στο ξενοδοχείο. Ξαφνικά έρχεται ένας άγνωστος σε όλους μας κύριος. “Ποιος είναι ο Αϊδινίου;” ρωτάει. “Εγώ”, του απαντάω. Βγάζει μια φωτογραφία με πέντε έξι παιδάκια κοντά στα δέκα με δώδεκα. “Τον ξέρεις αυτόν;” μου λέει δείχνοντας ένα από τα παιδάκια. Δυσκολεύτηκα να τον αναγνωρίσω. Ήταν ο Δημήτρης. “Ξέρω πως είσαι αδελφικός φίλος του γιου μου και πως τον αγαπάς πολύ”, μου λέει. Συγκινητική στιγμή. Ήταν ο πατέρας του Δημήτρη που ήταν πρόσφυγας στη Ρουμανία…»
«…Ερχόταν στο γήπεδο μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα πολλές φορές για να του κάνει πλάκα που ήταν Παναθηναϊκός. Μιλώντας για γήπεδο εννοώ το Ολυμπιακό Στάδιο, ενώ στο παλιό Καραϊσκάκη μέχρι που φτιάχτηκε το καινούργιο τον είχαμε πίσω και αριστερά από τα επίσημα. Μη φανταστείτε τίποτα σπουδαία πράγματα αλλά τα λέγαμε επίσημα Έτσι έπρεπε! Έπαιρνε μαζί του και τον Λευτέρη Πανταζή για να κάνουν μεγαλύτερο ντόρο. Τους αναγνώριζε ο κόσμος και γίνονταν χαμός. Το ποδόσφαιρο το αγαπούσε με ένα τρόπο ερωτικό. Ήταν κομμάτι της ζωής του. Φανταστείτε πως πολλές φορές κυρίως όταν έχανε ο Ολυμπιακός τα έπαιρνε στο κρανίο και μάλιστα άσχημα. Ήταν βλέπετε Ολυμπιακός από “κούνια”. Είχε βλέπετε το dna των Τρικαλινών που λες και γεννιούνται Ολυμπιακοί. Υπάρχουν κάποιες περιοχές όπως τα Τρίκαλα, η Καβάλα, το Ρέθυμνο που η αγάπη για το ποδόσφαιρο λες πως αρχίζει και τελειώνει μόνο με τον Ολυμπιακό. Έπαιρνε τον Γεώργιου στα πρώτα ραδιοφωνικά του βήματα και γίνονταν μάχη. Του έκανε -επίθεση- για τα λεγόμενα του περί Ολυμπιακού και επικρατούσε ένας χαμός άνευ προηγουμένου. Πάντα με εκείνο τον τρόπο του Δημήτρη που δεν ήταν παρά μοναδικός».
alitheia.publications@gmail.com , για όποιον ενδιαφέρεται να αποκτήσει ένα βιβλίο «φάντασμα»
Πηγή: dnews.gr
