Αλέξης, Παύλος, Ζακ, Ελένη, Γαρυφαλλιά, Βασίλης. Τα παιδιά που σήμερα δεν είναι γύρω μας. Δεν θα πιουν το ποτό τους στο δίπλα τραπέζι, δεν θα κλείσουν τα μάτια τους αντίκρυ στον καλοκαιρινό ήλιο, ούτε θα βγουν στον δρόμο να διεκδικήσουν, να αγωνιστούν, δεν θα ονειρευτούν. Η ζωή τους τερματίστηκε απότομα, βίαια και απροσδόκητα. Στο Κερατσίνι, στα Εξάρχεια, στη Ρόδο, στην Ομόνοια, στον Βόλο, στη Φολέγανδρο.
Πότε το μαχαίρι της νεοναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, πότε το όπλο του Κορκονέα, άλλοτε οι κλωτσιές των νοικοκυραίων, άλλοτε τα γκλομπ των ΜΑΤ, πότε η πατριαρχία και η κυνική αίσθηση της ιδιοκτησίας πάνω στο γυναικείο σώμα και εντέλει στην ίδια τη ζωή.
Ο φασισμός δεν είναι μόνο πολιτική ιδεολογία. Τα πλοκάμια του απλώνονται σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας και μεταφράζονται σε βία και καταστολή, σε σεξισμό, σε πατριαρχία, σε ρατσισμό, σε εθνικισμό.
Η καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων για την ηγεσία της νεοναζιστικής συμμορίας των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής ήταν μια ιστορική στιγμή, μια καμπή στο ελληνικό πολιτικό και κοινωνικό συνεχές. Την Τετάρτη ξεκινάει στο Εφετείο η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθμό, με αίτημα των καταδικασμένων, νυν και πρώην, την αναγνώριση ελαφρυντικών.
Το καθήκον του δημοκρατικού κόσμου είναι να βρεθεί ξανά εκεί. Όπως στάθηκε απέναντι στα δακρυγόνα των ΜΑΤ του Κυριάκου Μητσοτάκη τον Οκτώβριο του 2020, να σταθεί και τώρα και να βροντοφωνάξει: Οι Ναζί στη φυλακή. Εκεί είναι η θέση τους. Ο φασισμός δεν έχει ελαφρυντικά.
Την ώρα που η κοινωνία φτωχοποιείται και το τέρας του εκφασισμού βγαίνει ξανά στο φως, τη στιγμή που ο πόλεμος, οι αναθεωρητισμοί και η γεωπολιτική αστάθεια θρέφουν τους εθνικισμούς και την πατριδοκαπηλία, απαιτείται ύψιστο επίπεδο δημοκρατικής εγρήγορσης.
Το οφείλουμε στα παιδιά που χάθηκαν και στους γονείς που έμειναν πίσω. Η διαρκής καταδίκη του φασισμού θα είναι η δικαίωσή τους.
*από το ομώνυμο τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου
*Το κύριο άρθρο στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ της Κυριακής”
