*Του Δημήτρη Χατζηνικόλα
Στην επόμενη ημέρα επικεντρώνεται πλέον το ενδιαφέρον μετά τη νίκη, όπως όλες δείχνουν, του ακροδεξιού συνασπισμού στη γειτονική Ιταλία.
Με βάση τα exit polls, όπως της Consorzio Opinio Italia για τη Rai, ο δεξιός συνασπισμός κερδίζει την πλειοψηφία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων (Camera dei Deputati) και στη Γερουσία αφού ο εκλογικός νόμος δίνει στον συνασπισμό κομμάτων που εξασφαλίζει την πρωτιά την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών.
Αν και τα exit polls στη γειτονική χώρα έχουν μακρά παράδοση αστοχιών ο (ακρο)δεξιός συνασπισμός εξασφαλίζει την πλειοψηφία των onorevole (Βουλευτών) στο Παλάτσο Μοντετσιτόριο (Κοινοβούλιο) με την Τζόρτζια Μελόνι που ξεκίνησε την πολιτικής της καριέρα σε μια μεταφασιστική οργάνωση νεολαίας μέχρι να φτάσει στην ηγεσία του ακροδεξιού λαϊκιστικού κόμματος «Αδέρφια της Ιταλίας», να γίνεται η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας.
Η ίδια προεκλογικά καλλιέργησε την εικόνα της μετριοπαθούς πολιτικού σε αντίθεση με τον συνέταιρό της της Λίγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι και τον sui generis Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν τάχθηκε υπέρ της αποχώρησης της Ιταλίας από την ΕΕ και την ευρωζώνη, καταδίκασε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και παράλληλα στήριξε τις κυρώσεις στη Ρωσία και την αποστολή στρατιωτικού οπλισμού στην Ουκρανία.
Ωστόσο οι Βρυξέλλες έχουν κάθε λόγο να μην επιχαίρουν για το αποτέλεσμα των Ιταλικών εκλογών. Η Τζόρτζια Μελόνι διατηρεί στενούς δεσμούς με το βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, στηρίζει τις συντηρητικές κυβερνήσεις σε Πολωνία και Ουγγαρία στην αντιπαράθεσή τους για το κράτος δικαίου ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και επικρίνει τις Βρυξέλλες για το γεγονός, όπως λέει, ότι το μόνο που φοβούνται είναι μήπως χάσουν έσοδα και εξουσίες. Και φυσικά η Μελόνι πρέπει να λάβει υπόψην της τόσο τον ηγέτη της Λέγκας του Βορρά Ματέο Σαλβίνι με τους στενούς δεσμούς με τους υποστηρικτές του Πούτιν παρά τις διαβεβαιώσεις του ότι «έχει αλλάξει γνώμη» για τον Ρώσο πρόεδρο όσο και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι που φιλοδοξεί να αναλάβει τον ρόλο του σκηνοθέτη της νέας κυβέρνησης.
Ωστόσο οι Βρυξέλλες έχουν και άλλους λόγους ίσως πιο σοβαρούς να ανησυχούν για το αποτέλεσμα στην Ιταλία: «Οι Ιταλοί ψηφοφόροι ενδιαφέρονται λιγότερο για την ευρωπαϊκή ή την εξωτερική πολιτική», εκτιμά στη DW, ο Λουτς Κλινκχάμερ από το Γερμανικό Ιστορικό Ινστιτούτο στη Ρώμη. Όπως λέει «Ο προεκλογικός αγώνας περιστράφηκε κυρίως γύρω από το εισόδημα και τα μέτρα στήριξης του πληθυσμού εν μέσω ενεργειακής κρίσης. Είναι διάχυτος ο φόβος ενδεχόμενης διολίσθησης στη φτώχεια. Οι εκλογές της Κυριακής είναι εκλογές διαμαρτυρίας, όπως είχαμε αρκετές φορές στην Ιταλία την τελευταία δεκαετία, με μόνη διαφορά ότι τώρα οι ελπίδες εναποθέτονται σε ηγέτη της ακροδεξιάς και όχι της αριστεράς».
Κυρίαρχα θέματα στην προεκλογική περίοδο ήταν οι τιμές της ενέργειας, ο πληθωρισμός και οι επιπτώσεις της πανδημίας τομείς όπου οι Βρυξέλλες πήραν κάτω από τη βάση.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν ανησυχούν ιδιαίτερα. Όπως λένε τα 200 δις ευρώ, τα οποία θα λάβει η Ιταλία τα επόμενα χρόνια από το Ταμείο Ανάκαμψης με τη μορφή επιχορηγήσεων ή χαμηλότοκων δανείων για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας, θα κάνουν «αρνάκι τον ακροδεξιό λύκο». Ωστόσο μετά το Brexit, την Ουγγαρία και την Πολωνία και την ακροδεξιά στη Σουηδία η νίκη της far-right στην Ιταλία κάνει το (ευρωπαϊκό) πουλόβερ να ξηλώνεται επικίνδυνα. Αυτοί πάντως που θα την πληρώσουν είναι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αφού το μεταναστευτικό είναι πάντα νούμερο ένα θέμα στην ακροδεξιά ατζέντα.
Σε κάθε περίπτωση οι ακροκεντρώοι των περιστρεφόμενων πορτών στις Βρυξέλες φαίνεται να λειτουργούν ενισχυτικά της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς με τη πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατία χαμένη στο lobbing στους διαδρόμους του ευρωκοινοβουλίου και την αριστερά ν αδυνατεί να κατεβάσει μια αξιόπιστη, ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πρόταση απέναντι τις προκλήσεις των καιρών.
*Άρθρο στο documentonews.gr
