*Γράφει η Κατερίνα Φλώρου – Στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή βιώνουμε την εξής αντίφαση από την μια πλευρά η κυβέρνηση της ΝΔ πανηγυρίζει για την τροχιά ανάπτυξης της χώρας, για την μείωση της ανεργίας και για την αύξηση του κατώτατου μισθού και από την άλλη σύμφωνα με δημοσίευμα τον Financial Times και στοιχεία από την Ελληνική Στατιστική Αρχή η Ελλάδα είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης.
Πως όμως η Ελλάδα μπορεί να ξεπερνά τον μέσο ρυθμό ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής ένωσης και ταυτόχρονα να είναι και η δεύτερη φτωχότερη χώρα της Ευρωζώνης;
Το παράδοξο αυτό βρίσκει την εξήγηση του σε μια σειρά αδυναμιών της οικονομίας αλλά και χειρισμών της ελληνικής κυβέρνησης.
Η βαθιά και μακρά χρηματοοικονομική κρίση του 2009 έφερε μια πρωτόγνωρή καθίζηση της ελληνικής οικονομίας και ακόμα και σήμερα δεν έχει επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα και αυτός είναι ο λόγος που ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Δηλαδή αν μπορούσαμε να συγκρίνουμε τον ρυθμό ανάπτυξης των χωρών με μια κούρσα μαραθωνίου η Ελλάδα μόλις ξεκίνησε αυτή την κούρσα και ως πιο ξεκουραστεί μπορεί να καλύψει ταχύτερα έδαφος παραμένει όμως στην αρχή της κούρσας.
Το παραγωγικό μοντέλο συνεχίζει να βασίζεται στην πτωχευμένη συνταγή που έχει δοκιμαστεί ξανά και ξανά και είναι η ίδια ακριβώς πολιτική που μας οδήγησε και στην χρηματοπιστωτική κρίση του 2009. Πιο συγκεκριμένα η ανάπτυξη σήμερα βασίζεται σε επένδυσης που περιστρέφονται γύρω από τα real estate και τον τουρισμό. Επενδύσεις που το 80% με 90% σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ βρίσκονται σε περιοχές εκτεθειμένες στην κλιματική κρίση. Επιπρόσθετα, οι κλάδοι αυτοί παράγουν θέσεις εργασίας χαμηλής εξειδικεύσεις και δεν μπορούν να αναχαιτίσουν το brain drain μια αδυναμία εξαιρετικά σημαντική την στιγμή που η ελληνική οικονομία βρίσκεται μπροστά σε δυο σύγχρονες προκλήσεις, την έλλειψη εργατικών χεριών και την γήρανση του πληθυσμού.
Ένα ακόμα σημείο του «success story» της κυβέρνησης είναι η μείωση των φόρων. Αυτό που δεν αναφέρεται ποτέ είναι ότι η μείωση αυτή αφορά τα υψηλότερα οικονομικά κλιμάκια και ότι η αντιστάθμιση αυτής της μείωσης επιβαρύνει κυρίως τις λαϊκές τάξεις. Πως συμβαίνει αυτό; Αυξημένα έσοδα από έμμεσους φόρους λόγω της συνεχόμενης ανόδου των τιμών και μέσω του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών και μετατροπή τους σε εμπορεύματα όπως την παιδεία και την υγεία.
Από την μια λοιπόν έχουμε το «success story» της κυβέρνησης και από την άλλη την ακρίβεια να γιγαντώνεται και την αγοραστική δύναμη κατακρεουργείται. Γεγονότα που δείχνουν ότι το κόστος διαβίωσης αυξάνεται με μεγαλύτερο ρυθμό από τους μισθούς και μαρτυρούν την αντίστροφη αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, γεγονός που επιβεβαιώνει η ανοδική πορεία του δείκτη Gini ( μετράει την ανισότητα).
Μπορεί η πληθωριστική τάση να είναι αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων ο μη έλεγχος της κατάστασης και τα ανεπαρκή μέτρα αντιμετώπισης αποτελούν πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης αρά την βαραίνει και η αποκλειστική ευθύνη.
Η οικονομική ανάπτυξη εξ ορισμού οφείλει να λαμβάνει υπόψιν την ευημερία της κοινωνικής πλειοψηφίας, την ευημερία του κόσμου της δουλειάς και της νεολαία. Διαφορετικά δεν είναι ανάπτυξη αλλά ευκαιρία αισχροκέρδειας των λίγων ισχυρών.
Στις επερχόμενες ευρωεκλογές με αυτές τις πολιτικές καλούμαστε να αντιπαρατεθούμε. Να αντιπαρατεθούμε και να δημιουργήσουμε μια διαφορετική οδό αυτή της δίκαιης ανάπτυξης για όλους.
*Η Κατερίνα Φλώρου είναι υπ. Διδάκτωρ, Οικονομική ανάλυση και πολιτική και υποψήφια ευρωβουλεύτρια με τη Νέα Αριστερά
Πηγή: theopinion.gr
Φωτο: facebook/Katerina Florou
