Την περασμένη Κυριακή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ένωσαν την αγωνία και την οργή τους στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε ένα αίτημα: Οξυγόνο για τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Δήλωσαν ότι δεν πάει άλλο με τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος που κόστισε 57 ζωές, σκόρπισε ανείπωτο πόνο σε δεκάδες οικογένειες, προκάλεσε βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα σε όλη την ελληνική κοινωνία. Και σκόρπισε σε ερείπια, όπως αποδείχτηκε, κάθε είδους εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη, το κράτος, την κυβέρνηση, τους θεσμούς και τα πρόσωπα που έχουν ταχθεί εκ του Συντάγματος να υπερασπίζονται την αλήθεια και τις ζωές των ανθρώπων.
Την Τετάρτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο κατ’ εξοχήν Ένοχος αυτού του εγκλήματος, εμφανίστηκε στην τηλεόραση ως πρωταγωνιστής σε άλλη μια παράσταση στο θέατρο της συγκάλυψης. Ο άνθρωπος που:
Από την πρώτη μέρα αποφάνθηκε ότι πρόκειται για ανθρώπινο λάθος. Οργάνωσε και κάλυψε την επιχείρηση της απόκρυψης και του ψεύδους. Ενορχήστρωσε την προπαγάνδα του σκότους εναντίον όλων όσοι, με πρώτους τους συγγενείς των θυμάτων, απαίτησαν φως.
Ξέπλυνε και χειροκρότησε τον αυτουργό υπουργό του.
Επιχείρησε να πνίξει την αλήθεια μέσα σε ένα ωκεανό από ψέματα, αντιφάσεις, ακόμα και μελό επικλήσεις των παιδιών του.
Υπηρέτησε και στην τηλεοπτική του εμφάνιση με τη νευρικότητα του ενόχου ένα και μόνο στόχο. Αυτόν που από την αποφράδα μέρα της τραγωδίας υπηρετεί: Να αθωώσει τον εαυτό του και να διασώσει το καθεστώς του. Εξ ου και καμιά συγγνώμη για όσα οδήγησαν στο δράμα, αλλά και όσα έγιναν μετά από αυτό, δε βρήκε χώρο στο λόγο και την ψυχή του.
Μετά απ’ όλα αυτά, η Βουλή καλείται να προσυπογράψει την παγερή αποδοχή της άρνησης στο αίτημα της κοινωνίας για οξυγόνο. Ναι, ναι, αυτό ακριβώς. Γιατί καλείται να εκλέξει στο ευαίσθητο αξίωμα του ανώτατου άρχοντα, στο ρόλο του εγγυητή της ενότητας και της δημοκρατικής ομαλότητας, το μακρύ χέρι του Ενόχου στη νομοθετική εξουσία. Τον άνθρωπο που συνέβαλε ασμένως στη συγκάλυψη, οργάνωσε και διαφύλαξε το καθεστώς της σιωπής στη Βουλή, ταύτισε το όνομα και το ρόλο του με το «πρότζεκτ» της Εξεταστικής, που ακόμα και ο εντολοδότης του απαρνήθηκε στη συνέντευξή του. Αν η καθεστωτική αυτή προαγωγή οφείλεται στην προσπάθεια προσέλκυσης της άκρας Δεξιάς, στην ανταμοιβή του για την κοινοβουλευτική συνδρομή στη συγκάλυψη, ή και στα δύο, ελάχιστα ενδιαφέρει. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει είναι ότι η επιμονή του Ενόχου στην ανάδειξη του συνενόχου στο ύπατο δημοκρατικό αξίωμα απαντά με τον πιο σαφή και παγερό τρόπο στην αγωνία της κοινωνίας: Θέλετε οξυγόνο; Πάρτε τον Τασούλα!
ΠΗΓΗ: dnews.gr