Απ’ άκρη σ’ άκρη, εδώ και μία εβδομάδα, οι πολίτες της χώρας πενθούν και διαμαρτύρονται. Είναι η πρώτη φορά ύστερα από ένα δυστύχημα που γίνονται τόσο πολλές, τόσο ποικιλόμορφες, τόσο μαζικές, πάνδημες και διαταξικές κινητοποιήσεις, με την απεργία της 8ης Μαρτίου να συγκρίνεται πλέον με τις διαδηλώσεις των πρώτων μνημονιακών χρόνων και να συγκαταλέγεται στις ιστορικές κινητοποιήσεις της Μεταπολίτευσης. Στην αιχμή της διαμαρτυρίας βρίσκονται οι νέοι – φοιτητές, μαθητές, ακόμη και παιδάκια του Δημοτικού.
Η κυβέρνηση παραμένει σε πεισματική άρνηση να αποδεχτεί αυτό που συμβαίνει, όχι μόνο στον δρόμο, αλλά σε κάθε σπιτικό. Η Νέα Δημοκρατία, που εξελέγη με παντιέρα της την έννοια της «ασφάλειας» (κακοποιώντας φρικτά τη λέξη και διαστρέφοντας το νόημά της), υπονόμευσε κάθε αίσθηση ασφάλειας των πολιτών, αλλά και το συναίσθημα της εμπιστοσύνης.
Επιλέγοντας να διαχειριστεί με όρους επικοινωνίας μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία, διογκώνει τη δίκαιη οργή, που στρέφεται ενάντια στις ολέθριες επιλογές της για τον σιδηρόδρομο, στην ενορχηστρωμένη προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος, αλλά και στην ευρύτερη πολιτική της.
Πρόκειται για στρατηγική ήττα της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας. Ο λόγος που αρθρώνουν οι νέοι -βαθιά πολιτικός, όσο και οργισμένος- είναι διαυγής και ευθύβολος: «Τα κέρδη τους, οι νεκροί μας», «Ζωή με κουπόνια, θάνατος με εισιτήριο». Ίσως η πιο αδικημένη γενιά της Μεταπολίτευσης, γεννήθηκαν λίγο πριν – λίγο μετά τη χρεοκοπία της χώρας, μεγαλώνουν σε συνθήκες ασφυκτικής λιτότητας και πρωτοφανούς περιστολής ζωτικών δικαιωμάτων, έχουν επωμιστεί το οικονομικό χρέος που φυλακίζει κάθε τους όνειρο μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, έζησαν ίσως χειρότερα από όλους μας την πανδημία και εισέπραξαν την κρατική καταστολή από τα σινεμά μέχρι τις πλατείες.
Η μεταπανδημική λοιπόν γενιά που έρχεται δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο -περισσότερο ενημερωμένη από κάθε άλλη, αφού είναι «γηγενής» του διαδικτύου- βιώνει στο πετσί της το επιτελικό failure state.
Η «αριστεία» και το «ψηφιακό κράτος» εκτροχιάστηκαν στα Τέμπη, αλλά μετά την τραγωδία έρχεται ξανά στο κέντρο της πολιτικής ζωής ο λαϊκός παράγοντας, τον οποίο, αξιοποιώντας στον μέγιστο βαθμό την πανδημία, η κυβέρνηση δεν είχε χρειαστεί να αντιμετωπίσει. Η σύγκρουση που προκαλεί η Νέα Δημοκρατία με την κοινωνία και τη νεολαία είναι πια μετωπική.
Πηγή: efsyn.gr
