Χωρίς καμία αλλαγή από τα αρχικώς εξαγγελθέντα η κυβέρνηση Μητσοτάκη έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το άκρως αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο υπό τον τίτλο «Μέτρα για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής». Ο τίτλος και μόνο είναι ψευδεπίγραφος. Αν η μόνη πηγή της φοροδιαφυγής ήταν οι περίπου 700.000 ελεύθεροι επαγγελματίες που στοχοποιούνται με το νομοσχέδιο, η ελληνική οικονομία θα είχε προ πολλού λύσει τα δομικά προβλήματά της.
Αλλά στο νομοσχέδιο των 44 άρθρων μόλις δυο-τρία άρθρα κυριολεκτικά αφορούν ζώνες φοροδιαφυγής και πάντως όχι τις κυριότερες. Η επιβολή ελάχιστου τεκμαρτού εισοδήματος σε εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες, που είναι το βασικό μέτρο του νομοσχεδίου, κατ’ αρχάς αποτελεί επιχείρηση φορολογικού στιγματισμού συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων.
Πρόκειται για τις ίδιες κοινωνικές ομάδες που η κυβέρνηση της Ν.Δ. κέρδισε εκλογικά με άνεση το 2019 στο όνομα της υπερβολικής φορολογικής και ασφαλιστικής επιβάρυνσής τους από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Και για τις ίδιες που ξανακέρδισε το 2023 με πρόσχημα μια υπόνοια αύξησης εισφορών που διατύπωσε ο πρώην υπουργός Γ. Κατρούγκαλος.
Το φορολογικό νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση δεν υπήρχε σε καμιά προεκλογική εξαγγελία της Ν.Δ. Η μόνη επαφή του με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της είναι οι διατάξεις που διευρύνουν τη νομοθετημένη από το 2014 διασύνδεση των ταμειακών και άλλων ηλεκτρονικών μηχανισμών των επιχειρήσεων με την ΑΑΔΕ. Απολύτως αναγκαίο μέτρο που με ευθύνη και αυτής της κυβέρνησης μετατέθηκε χρονικά. Αλλά δεν απαντά στην ουσία της φοροδιαφυγής και, κυρίως, της φοροαποφυγής.
Αυτή η τελευταία θα μπορούσε να αποδώσει δεκάδες δισεκατομμύρια πρόσθετα έσοδα στα κρατικά ταμεία, αν η κυβέρνηση δεν την απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι. Για παράδειγμα, τι φόρο αποδίδει η ελληνόκτητη ναυτιλία με τον ετήσιο τζίρο των δεκάδων δισ. ευρώ; Μόλις μερικές δεκάδες εκατομμύρια «οικειοθελούς συνεισφοράς».
Θα μπορούσενα πει κανείς το ίδιο για τα δισεκατομμύρια αναβαλλόμενου φόρου των τραπεζών, που τους επιτρέπουν να κομπάζουν για την κερδοφορία τους, ή για τα τεράστια, πληθωριστικά κέρδη του λιανεμπορίου ή των εταιρειών τροφίμων, ακόμη και των πολυεθνικών, που «καθαρίζουν» με μερικά επικοινωνιακά πρόστιμα.
Αλλά η κυβέρνηση επιλέγει να αφήσει ανέγγιχτη τη θεσμοθετημένη φοροαποφυγή των μεγάλων ομίλων και να εξαντλήσει την αυστηρότητά της στον… υδραυλικό της γειτονιάς. Γιατί; Γιατί μπορεί. Γιατί αισθάνεται ότι δεν έχει αντίπαλο. Κοινωνικό και πολιτικό.
Πηγή: efsyn.gr
Φωτογραφία: EUROKINISSI
