Εστειλαν τηλεοπτικά συνεργεία κάτω από το σπίτι της. Την κάλεσαν να καταθέσει όχι μία φορά όπως προτείνεται για ανήλικο θύμα κακοποίησης αλλά τουλάχιστον δύο φορές. Για το, δε, τόπο κατάθεσης προτιμήθηκε η ΓΑΔΑ και όχι τα ειδικά διαμορφωμένα γι’ αυτό ακριβώς το σκοπό “Σπίτια του Παιδιού”.
Επίσης, ένα μήνα μετά την καταγγελία το 12χρονο θύμα της δυσώδους υπόθεσης του Κολωνού εξακολουθούσε να μένει στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον και στην ίδια ατμόσφαιρα σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τουλάχιστον αυτό ξέρουμε…
Οκ, θα πιστέψουμε την υπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου η οποία, όταν ρωτήθηκε σχετικά, τόνισε ότι “από την πρώτη στιγμή συνδράμουν το παιδί ειδικοί ψυχολόγοι”, δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια της Υπουργού ούτε την ευαισθησία της για το θέμα.
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά: Η 12χρονη, μετά τους απανωτούς βιασμούς της, επαναθυματοποιείται ξανά και ξανά. Η προστασία της φαίνεται ότι δεν είναι η ενδεδειγμένη. Και αναρωτιέται κανείς τι άλλο πρέπει να συμβεί σε ένα παιδί για να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή φροντίδα, το μέγιστο δυνατό σεβασμό για τη φρίκη που βίωσε (και εξακολουθεί να βιώνει).
Είναι χρήσιμο να παραθέσουμε εδώ όσα μάς είχε πει τον Μάιο του 2021 η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρώην εισαγγελέας Ανηλίκων Ξένη Δημητρίου για τον τρόπο κατάθεσης ανήλικων θυμάτων.
Είχε τονίσε, μεταξύ άλλων, τότε: “Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας προέβλεπε ότι η εξέταση του ανηλίκου γίνεται με ερωτοαπαντήσεις, πράγμα το οποίο είναι τελείως λάθος. Ο Κώδικάς μας προέβλεπε κάτι το οποίο ήταν εκτός πραγματικότητας. Το παιδί πρέπει να το αφήσεις να σου διηγηθεί ελεύθερα τι του έχει συμβεί. Για την επικοινωνία μαζί του υπάρχει ειδικό Πρωτόκολλο, το οποίο έχει τώρα ήδη ψηφιστεί από το 2019. Αν ήθελες λοιπόν να εξετάσεις σωστά ένα παιδί, έπρεπε να παραβιάσεις τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.
Και αν δεν κάνω λάθος κ. Δημητρίου, η κατάθεση ενός κακοποιημένου παιδιού πρέπει να είναι μόνο μία…
Αν είναι δυνατόν, μόνο μία. Το πολύ-πολύ να υπάρξει και μία συμπληρωματική και πάλι όμως θα πρέπει να διεξαχθεί από το ίδιο πρόσωπο με το οποίο το παιδί έχει αναπτύξει εν τω μεταξύ μία σχέση εμπιστοσύνης. Αν δεν αναπτυχθεί αυτή η σχέση, το παιδί ούτε θα ανοιχθεί ούτε θα πει αυτά που πρέπει να πει έτσι, ώστε να αξιοποιηθεί η δικανική του κατάθεση από την ποινική δικαιοσύνη”.
Μία, λοιπόν, πρέπει να είναι η παράθεση των περιστατικών στις αρχές. Μόνο μία. Η οποιαδήποτε επανάληψη βάζει το θύμα σε μία τρομερή δοκιμασία, συνιστά τεράστια ψυχολογική φθορά για το παιδί, προκαλεί επιμόλυνση της μνήμης όπως είχε πει χαρακτηριστικά η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ολγα Θεμελή.
Ως προς την αντιμετώπιση του παιδιού από μερίδα των ΜΜΕ, ότι και να πει κανείς είναι λίγο. Η ΕΣΗΕΑ, που δεν φημίζεται για τα γρήγορα αντανακλαστικά της, παρενέβη και αξίωσε την παρέμβαση του ΕΣΡ αφού έκανε λόγο για “έντονη, χωρίς φραγμό και κατά παράβαση του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας προβολή της είδησης ιδίως από τους τηλεοπτικούς σταθμούς”.
Φανταστείτε, το ΕΣΡ δεν έχει παρέμβει ακόμα…Τι να περιμένει άραγε ουδείς γνωρίζει.
Αν σ’ όλα αυτά προσθέσει κανείς και τον αφόρητο ποινικό λαϊκισμό και την απαίτηση για επαναφορά της θανατικής ποινής και της… κρεμάλας δημιουργείται ένα σκηνικό απίστευτα ζοφερό που δεν παραπέμπει σε δυτική χώρα-κράτος δικαίου αλλά σε μεσαιωνική πολιτεία.
Πάνω απ’ όλους όμως είναι το παιδί. Σωστότερα, τα παιδιά. Η 12χρονη και τα αδέρφια της πρέπει πάση θυσία να βοηθηθούν έτσι ώστε να επουλώσουν σε βάθος χρόνου τα τραύματά τους και να εξασφαλίσουν μία καλύτερη ζωή. Και αυτό δεν θα γίνει αν το θύμα οδηγείται στο να ανασύρει συνεχώς από τη μνήμη του όλα τα βίαια περιστατικά που το στοιχειώνουν.
*Του Νίκου Γιαννόπουλου
Πηγή: news247.gr
