*Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου –
Σε προηγούμενο άρθρο μας εκφράσαμε την απορία μας για τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της ρύθμισης που προωθεί μέσα στο κατακαλόκαιρο (και με την αντιπολίτευση σε συνθήκες σοκ και δέους) η κυβέρνηση, προκειμένου να άρει όλους τους, ήδη πολύ λίγους, περιορισμούς στην ψήφο των αποδήμων. Στο ίδιο άρθρο παραθέσαμε σωρεία στοιχείων που καταδεικνύουν ότι το πραγματικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για τους ομογενείς και τα προβλήματά τους είναι σχεδόν μηδαμινό. Αυτά τα δύο μας νομιμοποιούν να εκφράσουμε μια καταρχήν καχυποψία για τα κίνητρα της κατεπείγουσας κυβερνητικής πρωτοβουλίας.
Έχω ζήσει ο ίδιος πολλά χρόνια στο εξωτερικό και έχω συναντήσει πάρα πολλούς Έλληνες σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Είμαστε, μαζί με τους Αρμένιους και τους Εβραίους, ο λαός με την μεγαλύτερη παγκόσμια διασπορά. Βρίσκει κανείς Έλληνες στα πιο απίθανα σημεία της Γης και ίσως οι μισοί Έλληνες ζουν εκτός Ελλάδας. Οι περισσότεροι Έλληνες που συνάντησα στο εξωτερικό είχαν μια μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα και ένα σπουδαίο «εθνικό φρόνημα», δηλαδή αίσθηση αλληλεγγύης προς τους άλλους Έλληνες. Είναι εγκληματική η αδιαφορία που έχουν επιδείξει διαδοχικές κυβερνήσεις για αυτό το μεγάλο εθνικό κεφάλαιο. Η Ελλάδα θα μπορούσε πάρα πολύ να ωφεληθεί αν βοηθούσε την οργάνωση αυτών των ομογενών και τους δεσμούς τους με τη χώρα. Βέβαια αυτό προϋποθέτει μια Ελλάδα όρθια, υποκείμενο της ιστορίας της, όχι μια Ελλάδα κλωτσοσκούφι στα χέρια ξένων δυνάμεων και μεγάλων, εγχώριων και ξένων οικονομικών συμφερόντων.
Αν βέβαια οι περισσότεροι ομογενείς διακρίνονται για το εθνικό τους φρόνημα, αυτό δεν συμβαίνει με όλους. Ποιος μπορεί να ξεχνάει για παράδειγμα τον θλιβερό ρόλο που έπαιξαν οι μεγάλες ελληνοαμερικανικές οργανώσεις στην υποστήριξη της αντεθνικής Χούντας που, αφού έβαλε «στον γύψο» τον ελληνικό λαό, αφού βασάνισε άγρια τους καλύτερους Έλληνες αξιωματικούς, όπως τον αείμνηστο Μουστακλή, έκανε δώρο στην Τουρκία, ενεργώντας υπό τις εντολές των Ηνωμένων Πολιτειών, τη μισή Κύπρο; Εδώ οι μεγάλες ελληνοαμερικανικές οργανώσεις (όχι βέβαια η πλειοψηφία των απλών Ελληνοαμερικανών) έπαιξαν ολέθριο αντεθνικό ρόλο κατά της πατρίδας τους για λογαριασμό της CIA. Στη διάρκεια της δικτατορίας, οι χουντικοί μέσα από τους ΑΧΕΠΑ και την Αρχιεπισκοπή, ηγεμόνευαν σχεδόν δικτατορικά στην ελληνική κοινότητα, εξοστρακίζοντας, ακόμα και καρφώνοντας κάθε αριστερό στοιχείο. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι σπόνσορές τους υπήρξαν και τα δύο μεγάλα αμερικανικά κόμματα, και οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί.
Η χρήση ελληνοαμερικανικών ομάδων, όχι για να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα στην Ουάσιγκτον, αλλά τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ελλάδα συνεχίζεται και σήμερα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της κυρίας Σοφίας Νικολάου, πρώην στελέχους της άκρας αριστεράς, που την πήρε μια ομάδα Ελληνοαμερικανών με προσβάσεις στον Λευκό Οίκο και το αμερικανο-ισραηλινό λόμπυ, την «εκπαίδευσαν» στις ΗΠΑ και στη συνέχεια την έστειλαν εδώ, όπου ανέλαβε τον χειρισμό της υπόθεσης Κουφοντίνα, πώς δηλαδή να εξωθηθεί το στέλεχος της «17 Νοέμβρη» σε απεργία πείνας και θάνατο τελικά, για να εξυπηρετηθεί μια νέα «στρατηγική της έντασης». Το πολύ ενδιαφέρον ιστορικό αυτής της κυρίας, που διέπρεψε και στις απευθείας αναθέσεις, περιγράφει ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου σε άρθρο του. Αξίζει να το διαβάσετε, αν θέλετε να ξέρετε πως λειτουργεί ένας από τους μηχανισμούς ελέγχου της χώρας από τις ΗΠΑ (και όχι μόνο).
Άλλωστε πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνουμε και κάτι ακόμα. Οι Έλληνες του εξωτερικού δεν είναι μόνο Έλληνες. Είναι συχνά και Αμερικανοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Αυστραλοί, υπό την έννοια ότι δεν τους καθορίζει αποκλειστικά η εθνική τους καταγωγή, αλλά και το που ζουν, δρουν και επηρεάζονται. Δεν πρόκειται για κάποια συνωμοσία, αλλά για κάτι απόλυτα φυσικό.
Επιπλέον, όσο και αν αγαπάνε την Ελλάδα (και μερικές φορές την αγαπάνε περισσότερο από τους ‘Ελληνες του… εσωτερικού) δεν σημαίνει ότι την γνωρίζουν. Όσους Ελληνοαμερικανούς συνάντησα στη ζωή μου μου έδωσαν την εντύπωση ότι η εικόνα που έχουν για την Ελλάδα είναι ακριβώς η εικόνα που είχαν όταν την εγκατέλειψαν, οι ίδιοι και οι πατεράδες ή παππούδες τους, για να αποδημήσουν, το 1910, το 1930, το 1950 – το ίδιο και οι πολιτικές τους πεποιθήσεις. Οι αντιλήψεις τους δεν ανατροφοδοτήθηκαν έκτοτε από νέα βιώματα και πληροφορίες, ούτε και επηρεάζονται από το τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Μερικοί σχολιαστές, για τις προθέσεις των οποίων δεν αμφιβάλλω, μιλάνε για ένα ελληνικό έθνος είκοσι εκατομμυρίων. Εγώ δεν διαφωνώ με την ιδέα να προσπαθήσουμε να δυναμώσουμε τις σχέσεις αλληλεγγύης και κοινής ταυτότητας αυτού του υποψήφιου «μείζονος έθνους». Θα είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα να το κάνουμε. Αλλά δεν είναι η απόδοση ψήφου το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί αυτή η επιδίωξη. Και ούτε βέβαια μπορούμε να αναθέσουμε σε αυτό το κυρίως φαντασιακό, επί του παρόντος τουλάχιστον, «μείζον έθνος» να κυβερνά την Ελλάδα. Δεν το έκανε ούτε ο κ. Νετανιάχου αυτό, παρόλο που οι δεσμοί των Εβραίων της διασποράς με το Ισραήλ είναι πολύ ισχυρότεροι των δεσμών των Ελλήνων της διασποράς με την Ελλάδα. Ούτε επιτρέπεται να αποσυνδέσουμε την έννοια και τα δικαιώματα του πολίτη από τις υποχρεώσεις του, όπως αίφνης η εκτέλεση στρατιωτικής θητείας, η πληρωμή των φόρων κλπ.
Δηλαδή αν ζούσαμε το 1840 τι θα λέγαμε; Να έχουν δικαίωμα ψήφου οι Έλληνες της Οθωμανικής, της Ρωσικής και της Αυστρο-ουγρικής Αυτοκρατορίας, πολύ περισσότεροι από τους Έλληνες της τότε Ελλάδας;
Αντιπαραθέτοντας το έθνος στο κράτος διαλύουμε στην πραγματικότητα το έθνος-κράτος και τη δημοκρατία, που οι Αρχαίοι την όρισαν ως το κράτος του Δήμου, δηλαδή των συνελεύσεων των Πολιτών, καταστρέφουμε δηλαδή το δημοκρατικό κράτος ως πολιτικό σχέδιο ανθρώπων που ενώνονται από ένα σύνολο δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Αυτά είναι παραλογισμοί. Η Κύπρος έχει πολύ δίκιο, νομίζω, που περιορίζει ουσιαστικά το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στους διαμένοντες στην κυπριακή επικράτεια πολίτες της. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που μπορεί ούτε καν να έχουν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα να έχουν δικαίωμα λόγου στο πώς θα κυβερνάται η Ελλάδα.
Ο συνταγματικός νομοθέτης άλλωστε προέβλεψε τη δυνατότητα περιορισμού στο δικαίωμα των ομογενών να ψηφίζουν, ακριβώς γιατί αντιλαμβανόταν ότι δεν μπορεί να αποδοθεί χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Αυτά ως προς τη «θεωρία» του πράγματος. Πρακτικά οι πληροφορίες μας από άριστα πληροφορημένες πηγές λένε ότι ήδη από αρκετά χρόνια, κύκλοι προσκείμενοι στην ΑΧΕΠΑ, εργάζονται για να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο δίκτυο ομογενών (όχι μόνο Ελληνοαμερικανών) που να το επηρεάζουν και χειραγωγούν οι ίδιοι (πόσο μάλλον που όσοι θα συμμετέχουν σε αυτό θα έχουν ελάχιστη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα) και που να έχει τη δυνατότητα να ψηφίζει στις ελληνικές εκλογές.
Αυτά δεν έχουν να κάνουν με οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τους απόδημους και ομογενείς Έλληνες. Πρόκειται για τη δημιουργία ενός «αμερικανικού κόμματος» που θα έχει μόνιμη δυνατότητα να επηρεάζει την ελληνική πολιτική, υπέρ της ΝΔ σήμερα, υπέρ όποιου κόμματος θέλει η Ουάσιγκτον αύριο. Θα αποτελέσει ένα ακόμα μέτρο, προκειμένου να καταστεί ακόμα περισσότερο εικονική (fake) η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» που διαθέτουμε.
*Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
Πηγή: kosmodromio.gr
