*Του Πάνου Δημητρούδη –
Στο πρόσφατο συνέδριο της Νέας Αριστεράς συζητήθηκε και ψηφίστηκε το καταστατικό του κόμματος. Ένα από τα άρθρα του καταστατικού αφορούσε το «Ψηφιακό Κόμμα», που αποτελεί μια καθοριστική παράμετρο στην λειτουργία των σύγχρονων κομμάτων. Αν κάποιος διαβάσει το συγκεκριμένο άρθρο θα διαπιστώσει την χρόνια παγίδα στην οποία έχει περιπέσει, για μια ακόμα φορά, η Αριστερά. Θαμπωμένη από τις ιλιγγιώδεις εξελίξεις της τεχνολογίας και της πληροφορικής, παραμένει αμήχανη και εκστατική καταπίνοντας αμάσητο οτιδήποτε προβάλλεται ως νέο και εντυπωσιακό επίτευγμα. Με μια αντίληψη εκσυγχρονιστικού επαρχιωτισμού, με την ανασφάλεια ότι θα χαρακτηριστεί οπισθοδρομική ή τεχνοφοβική, η Αριστερά έχει αφήσει την απόλυτη πρωτοβουλία των κινήσεων στις καπιταλιστικές εταιρίες τεχνολογικής αιχμής χωρίς να αναπτύξει και να προβάλει τα κοινωνικά και πολιτικά αντισώματα που είναι απαραίτητα μπροστά στην ψηφιακή κοσμογονία. Απλώς παρακολουθεί ως ουραγός, κάνει τετριμμένες διαπιστώσεις και δεν διαμορφώνει απόψεις που θα αποτελέσουν ένα ανάχωμα στην παντοδυναμία του τεχνολογικού καπιταλισμού. Δυστυχώς η Αριστερά δεν είχε ποτέ αντανακλαστικά απέναντι σε μια ταξική τεχνολογία, με οριζόντιες επιπτώσεις κοινωνικής και ατομικής αλλοτρίωσης.
Σ’ αυτό το άρθρο του καταστατικού υπάρχει ευτυχώς μια μειοψηφούσα πρόταση, που περιγράφεται στα εδάφια 5 και 6, η οποία δεν έχω μάθει αν τελικά ψηφίστηκε. Στην πρόταση αυτή βλέπουμε να διαμορφώνεται μια, επιστημονικά επαρκής και πολιτικά ταξική, αριστερή άποψη που μιλά ακομπεξάριστα για τον ψηφιακό γραμματισμό, την ψηφιακή ανεξαρτησία, την ασφάλεια και την ιδιωτικότητα, στις δυσμενείς συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας του τεχνολογικού καπιταλισμού. Η μειοψηφούσα πρόταση που παρουσιάστηκε από τον Χάρη Παπαδόπουλο, από την Οργάνωση Βάσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης της Νέας Αριστεράς, αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ο ολιγαρχικός καπιταλισμός των εταιρειών τεχνολογίας κυριαρχεί στις ζωές μας, στην Εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία, υλοποιώντας επιχειρηματικό μοντέλο παρακολούθησης και χειραγώγησης με τεράστιες επενδύσεις σήμερα και στην Τεχνητή Νοημοσύνη, επενδύσεις που έχουν αρνητικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα και επιβάλλουν όχι μόνο την απόσβεσή τους αλλά και το ανάλογο κέρδος με κάθε τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Project Nimbus, δηλαδή η σύμπραξη Amazon και Google που αξιοποιήθηκε σε βομβαρδισμούς παλαιστινιακών κατοικιών» (…)
«Η Νέα Αριστερά οφείλει να καταρτίσει στο ιδρυτικό συνέδριό της αλλά και στο προγραμματικό που θα ακολουθήσει, ένα πλήρες, ολιστικό σχέδιο διακυβέρνησης, με στόχο τον Σοσιαλισμό. Όμως ο Σοσιαλισμός δεν πρόκειται να επιτευχθεί, ούτε να προσεγγιστεί, αν δεν αντιμετωπιστεί ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος και ίσως πιο σκληρός από ποτέ Καπιταλισμός που είναι κυρίως τεχνολογικός» (…)
«Στα εδάφια 5 και 6 του Άρθρου 19 του Σχεδίου του Καταστατικού, με τίτλο “Ψηφιακό Κόμμα”, περιγράφεται η μειοψηφούσα πρόταση για τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Στο εδάφιο 5 περιγράφονται οι διαδικασίες ενημέρωσης και επιμόρφωσης με στόχο τη δυνατότητα παραγωγής πολιτικής απέναντι στον τεχνολογικό καπιταλισμό. Για την υλοποίηση του σημαντικού αυτού έργου προτείνεται ο ορισμός από την Κεντρική Επιτροπή πενταμελούς πανελλαδικής επιτροπής και 2 μέλη “ψηφιακού γραμματισμού” σε κάθε οργάνωση, τα οποία θα φροντίζουν για την ενδυνάμωση των στρατηγικών δεξιοτήτων στη χρήση των τεχνολογικών μέσων. Στο εδάφιο 6 περιγράφεται ο τρόπος υλοποίησης του ψηφιακού μετασχηματισμού της Νέας Αριστεράς με βάση τα τρία προτάγματα της Ψηφιακής Ανεξαρτησίας, της Ασφάλειας και της Ιδιωτικότητας και με πρότυπο τις εφαρμοσμένες λύσεις στον Γερμανικό και Γαλλικό Δημόσιο Τομέα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε όσα διακυβεύονται από την ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας, όπως αυτή αβασάνιστα προτείνεται στο σχέδιο του καταστατικού ως επίφαση εκσυγχρονισμού».
Οι παραπάνω απόψεις ανοίγουν πολλά σημαντικά θέματα, στα οποία η Αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Κάποια από αυτά είναι η ψηφιακή εξάρτηση και η ψηφιακή αλλοτρίωση που οι επιπτώσεις τους φαίνονται πλέον δύσκολα αντιστρέψιμες και στο κοινωνικό και στο ατομικό πεδίο. Παραθέτω επιγραμματικά: Παγίωση της άσκησης επικοινωνιακής πολιτικής των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων, και της Αριστεράς, με την, διόλου ουδέτερη, διαμεσολάβηση του facebook, του tik-tok και των λοιπών σόσιαλ μίντια. Εξάρτηση από την διαρκή χρήση του κινητού τηλεφώνου, ως μέσου επικοινωνίας, πληροφόρησης και ψυχαγωγίας. Επιφανειακή προσέγγιση μεγάλου όγκου πληροφοριών χωρίς επεξεργασία και αφομοίωση, εθισμός στην σύντομη και φωτογραφική πληροφόρηση, απουσία του απαιτούμενου κόπου για την απόκτηση της γνώσης. Άκριτη αποδοχή και «θρησκευτική» κατάνυξη μπροστά στον οδοστρωτήρα της Τεχνητής Νοημοσύνης. Απόλυτη υπεροπλία των τεχνολογικών μέσων και επικαθορισμός του μηνύματος από το κυρίαρχο μέσο, με αποτέλεσμα την ψηφιακή αλλοτρίωση και την εξουδετέρωση ακόμα και των πολύ χρήσιμων κινηματικών δικτυώσεων.
Παλιότερα, η παράθεση αντίστοιχων απόψεων στοίχισε στα «Δαιμονικά» τον εξοστρακισμό από την ηλεκτρονική έκδοση, κατ’ απαίτηση της υπεύθυνης της ιστοσελίδας της «Εποχής», η οποία αργότερα οργάνωσε την συνάντηση Τσίπρα – Ψυχάρη με την γάτα της Αγκύρας. Ελπίζω να μην έχει αντίστοιχη τύχη η εν λόγω μειοψηφούσα πρόταση που κατατέθηκε στο συνέδριο της Νέας Αριστεράς.
ΠΗΓΗ: http://epohi.gr
