*Του Κώστα Αργυρού –
Την περασμένη Παρασκευή ο βρετανικός Guardian αναφερόταν σε μια εκτίμηση επιστημόνων που αφορούσε τους πολιτικούς. Σύμφωνα λοιπόν με τους ειδικούς, το 2023 ήταν η θερμότερη χρονιά που έχει καταγραφεί ποτέ στον πλανήτη και ταυτόχρονα αυτή που απέδειξε την αδυναμία της ανθρωπότητας και κυρίως των εκλεγμένων της αντιπροσώπων να πάρουν «ζεστά» το θέμα και να εφαρμόσουν λύσεις. Η πρόσφατη Σύνοδος για το Κλίμα στο Ντουμπάι ήταν η καλύτερη απόδειξη για τον θρίαμβο της λογικής των μισών, ανεπαρκών βημάτων.
Το πρόβλημα δεν αφορά απλώς αριθμούς. Δεν είναι, δηλαδή, τρόπος για να το κατανοήσεις να διαβάσεις αν η μέση θερμοκρασία αυξήθηκε κατά 1,5 βαθμό Κελσίου ή κατά 1,46. Αν η παγκόσμια κοινότητα δεν κατανοήσει ότι η αλλαγή αυτή που προχωρά καλπάζοντας δεν ανατραπεί, τότε θα απειληθούν άμεσα ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό δεν είναι ούτε ένα ψυχρό στατιστικό ούτε μελλοντολογία. Το μέλλον που φοβόμασταν κάποτε είναι ήδη παρελθόν σε πολλά σημεία του πλανήτη. Και η κοινωνική αδικία συνεχίζει να παράγει και κλιματική αδικία.
Ο πλανήτης θα μπει λοιπόν στο 2024 με μια μεγάλη άλυτη κρίση. Το γεγονός ότι είναι μια εκλογική χρονιά στις ΗΠΑ με πολύ πιθανό να δούμε να επιστρέφει στην προεδρία ο Ντόναλντ Τραμπ, που ουσιαστικά, παρά την προσαρμογή της φρασεολογίας του, παραμένει αρνητής της κλιματικής κρίσης, θα μπορούσε να δικαιολογήσει προβλέψεις για ένα δίσεκτο έτος. Οι εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο ίσως να μην αντιμετωπίζονται με το ανάλογο δέος, αλλά η σχεδόν σίγουρη πρόβλεψη ότι στην προεκλογική ατζέντα θα «φορεθεί» πολύ εθνικό χρώμα και ότι τα παζάρια για τη μοιρασιά των κορυφαίων αξιωμάτων δεν θα γίνουν με «οικολογικά» κριτήρια επίσης δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία σκοπιμότητας.
Κουρασμένοι θεσμοί
Και οι κρίσεις φυσικά δεν τελειώνουν εδώ, με δύο ανοιχτούς πολέμους, μια σειρά από χώρες, κυρίως της Αφρικής αλλά και κάποιες της Ασίας, να υποφέρουν από τις συνέπειες πραξικοπημάτων και αυτό που αποκαλείται «διεθνής κοινότητα» να μοιάζει πολυδιασπασμένο και χαοτικό. Οι δύο μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες του πλανήτη με σημαντική συμβολή τόσο στην κλιματική κρίση όσο και σε περιφερειακές συγκρούσεις κυβερνώνται από αυταρχικά καθεστώτα, που δεν διστάζουν να σφίξουν τα λουριά στους δικούς τους λαούς όταν χρειαστεί. Ο ΟΗΕ μοιάζει απαξιωμένος όσο ποτέ, ειδικά από τις χώρες που υποτίθεται ότι ταύτισαν τη μεταπολεμική ειρήνη και σταθερότητα με την ίδρυση και ύπαρξή του. Συνολικά οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν και καθιερώθηκαν ως μηχανισμοί αναζήτησης συμβιβασμών αλλά και λύσεων μοιάζουν ολοένα και περισσότερο εκτός εποχής. Αυτό το πρόβλημα μοιάζει να διαπερνά από τα κάτω προς τα πάνω όλη την επικρατούσα λογική πολιτικής διαχείρισης. Στα εθνικά Κοινοβούλια εμφανίζονται ολοένα και περισσότερα κόμματα «μιας χρήσεως», η αναζήτηση πλειοψηφιών δυσκολεύει, αποφάσεις αναβάλλονται ή καταλήγουν άνευρες και ακατανόητες για την κοινωνία.
Είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει ένα «λυσάρι» για πολιτικούς που θα δώσει τις απαντήσεις σε όλα τα ανοιχτά και σταθερά πιο περίπλοκα ζητήματα της εποχής. Το θέμα είναι να το κατανοήσουν αυτό οι κοινωνίες για να αποφασίσουν να λειτουργήσουν με όρους πολιτών πιο ενεργά, πιο διεκδικητικά, πιο άμεσα. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Κι αυτή είναι η καλύτερη συνταγή για να υποδεχτούμε το 2024.
Πηγή: avgi.gr
