Κανένας πλέον δεν αμφιβάλλει ότι πάμε για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες στις αρχές του φθινοπώρου. Δειλά δειλά και ανεπισήμως η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνεται και από το μέγαρο Μαξίμου, ενώ στο κυβερνητικό κόμμα, υπουργοί, βουλευτές και πολιτευτές βρίσκονται σε προεκλογικό πυρετό. Το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα κόμματα.
Η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να αλλάξει αν στη χώρα συνέβαινε κάτι πολύ δυσάρεστο, όπως μια θανατηφόρα έξαρση της πανδημίας, μια μεγάλη καταστροφή ή μια ασυνήθιστη επιδείνωση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ολα αυτά έχουν πιθανότητες να γίνουν, αλλά όλοι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτραπούν.
Η ημερήσια διάταξη γράφει «εκλογές το φθινόπωρο». Και όλα τα κομματικά όργανα κινούνται σε προεκλογικό ρυθμό. Κατά συνέπεια κάθε πολιτική δύναμη φροντίζει -και θα φροντίσει ακόμη περισσότερο- να θέσει τα δικά της διλήμματα στην κοινωνία, προτάσσοντας τα ισχυρά πολιτικά χαρτιά της.
Για την κυβέρνηση Μητσοτάκη η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας με περισσή δειλία, με επικοινωνιακούς όρους και με την τακτική τού «βλέποντας και κάνοντας». Το αποτέλεσμα είναι να βουλιάζει στην κρίση της ακρίβειας που αυξάνει κατακόρυφα τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Τι έπρεπε να κάνει; Θα μπορούσε να πάρει ουσιαστικά μέτρα από το περασμένο φθινόπωρο. Τότε που χαρακτήριζε την ακρίβεια παροδικό φαινόμενο, ενώ γνώριζε πως υπήρχαν σοβαρές μελέτες, διεθνώς, οι οποίες μιλούσαν για δομικό φαινόμενο μακράς διαρκείας.
Τι έχει να παρουσιάσει στον τομέα της οικονομίας η κυβέρνηση; Ουσιαστικά τίποτε. Και αν δεν είχε το κομπόδεμα των 37 δισ. που της άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση, θα είχε διαλύσει τη χώρα προ πολλού. Ετσι, τώρα καταφεύγει στην πολιτική απάτη και στην προσδοκία.
Η πολιτική απάτη αφορά το γεγονός ότι χρησιμοποιεί το εργαλείο της επιδοματικής πολιτικής για να κρατά σε εξάρτηση το εκλογικό σώμα. Η προσδοκία αφορά την ελπίδα να πάει καλά ο τουρισμός – η λεγόμενη βαριά βιομηχανία της χώρας.
Αυτό είναι το σωσίβιό της, η μόνη επιτυχία στην οικονομία που θα επιχειρήσει να προβάλει. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι πόσα θα βγάλουν οι επιχειρηματίες του τουρισμού. Το ζήτημα είναι πόσα θα μείνουν στην εθνική οικονομία. Ο λογαριασμός γίνεται πάντα στο τέλος.
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
