Με το πρόσφατο άρθρο του ο κ. Φλωρίδης προστίθεται, χωρίς να είναι ο σημαντικότερος, στη μακρά λίστα -των Μέτερνιχ και των Γκιζό, των Γάλλων ριζοσπαστών και των Γερμανών αστυνομικών, των Φουκουγιάμα και των διαφόρων νέων φιλοσόφων- όλων εκείνων που τα τελευταία 200 χρόνια αναγγέλλουν αδιάκοπα τον θάνατο της Αριστεράς, την ίδια στιγμή που την πολεμούν λυσσαλέα.
Αναρωτιέται μάλιστα κανείς τι σκοπό επιτελεί ένα πολεμικό κείμενο που ανακοινώνει τον θάνατο του πολιτικού αντιπάλου. Γιατί άραγε το κείμενο αυτό να είναι ακριβώς γραμμένο σε τόνο πολεμικό; Αν πράγματι η Αριστερά πεθαίνει δεν θα ήταν λογικό να την αφήσουν οι αντίπαλοί της απλώς να ξεψυχήσει ήσυχα και να συνεχίσουν να πολιτεύονται αδιάφοροι, δικαιωμένοι και σίγουροι για τον εαυτό τους;
Οι ψυχαναλυτικές πτυχές αυτής της ανάδυσης δεν μας αφορούν, καθώς, ίσως, σχετίζονται με το σύνδρομο του νεοφώτιστου, την ανάγκη για παροχή διαπιστευτηρίων δεξιοφροσύνης και την ενοχή που αναγκαστικά ακολουθεί.
Αυτό όμως που μας αφορά σίγουρα είναι η πολιτική πτυχή της αναγγελίας του υποτιθέμενου τέλους, η οποία δεν είναι καθόλου άσχετη με την αγωνία που εξακολουθεί να προκαλεί η Αριστερά στους κατά καιρούς ψευδοπροφήτες.
Διότι μπορεί σήμερα πραγματικά η Αριστερά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να βρίσκεται σε πολιτική και στρατηγική κρίση αλλά κάτι επιμένει, κάτι παραμένει ακόμα και αν αναβάλλεται. Και αυτό είναι η καταστατική κοινωνική σύγκρουση, παρούσα σε κάθε σύγχρονη κοινωνία, σύγκρουση μεταξύ εκείνων που έχουν και εκείνων που ξέρουν πως δεν θα τους δοθεί τίποτα αν δεν το κερδίσουν με την εργασία τους. Μια σύγκρουση που άλλοτε εκφράζεται και άλλοτε δεν εκφράζεται πολιτικά αλλά είναι πάντοτε ενεργή. Και όσοι εκ μέρους της κυβέρνησης δήθεν κόπτονται για την αδυναμία της Αριστεράς να κάνει αντιπολίτευση, στην πραγματικότητα επιδιώκουν να αποσιωπήσουν αυτή τη σύγκρουση και να μεταθέσουν την πολιτική αντιπαράθεση σε ένα ανώδυνο κανάλι.
Διότι τι τελικά δεν θέλουν να αναδειχθεί με όλα αυτά τα στερεοτυπικά αναμασήματα για τον μεταβαλλόμενο κόσμο, τις κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις και την αδυναμία δήθεν της Αριστεράς να διαβάσει τον σύγχρονο κόσμο; Η υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα. Οι αυξανόμενες ανισότητες, η οικολογική κρίση, η φτωχοποίηση, η διολίσθηση σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης και η θεσμική κρίση, ο ρατσισμός, ο πόλεμος. Οι εκφάνσεις, δηλαδή, της πολιτικής στρατηγικής της ευρωπαϊκής Δεξιάς με την οποία ο κ. Φλωρίδης ταυτίζεται και την οποία υπηρετεί.
Διότι μπορεί ο ίδιος να νιώθει υπερήφανος που αποτελεί μέλος μιας κυβέρνησης που βαρύνεται με το μεγαλύτερο σκάνδαλο του σύγχρονου κράτους δικαίου, το σκάνδαλο των υποκλοπών, μπορεί να έχει ήσυχη την πολιτική του συνείδηση με το κουκούλωμα της τραγωδίας των Τεμπών, μπορεί να είναι εντελώς ικανοποιημένος που η ελληνική οικονομία παράγει μαζικά νεόπτωχους, που δεκάδες χιλιάδες καταρτισμένοι άνθρωποι 30-40 ετών, με προσόντα, καλές σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, εργάζονται με μισθούς πείνας στον ιδιωτικό τομέα, σε πανεπιστήμια και νοσοκομεία, όταν παράλληλα κυκλοφορεί πολύ χρήμα και αναιδής πολυτελής κατανάλωση, και προφανώς όπως και ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι τα ενοίκια αυξάνονται γιατί πάει καλά η οικονομία, όμως δεν είμαι καθόλου βέβαιη ότι την ανάγνωση αυτή συμμερίζεται και η πλειονότητα των πολιτών.
Αυτό, ωστόσο, που επί του παρόντος ισχύει και πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι ότι η Δεξιά καταφέρνει να εκπροσωπεί πολιτικά τους κερδισμένους της καταχρηστικά λειτουργούσας αγοράς, να μετατρέπει δηλαδή την πραγματική κοινωνική δύναμή τους σε πολιτική κυριαρχία, θεωρώντας όλους τους υπόλοιπους αόρατους.
Αόρατος δεν σημαίνει όμως ανύπαρκτος και επομένως η πολιτική κυριαρχία παραμένει πάντοτε επισφαλής.
Γιατί πίσω από την αλαζονεία και τη βεβαιότητα ίσως τελικά κρύβεται η αγωνία για τη μεγάλη και διαρκώς διογκούμενη δυσαρέσκεια των κοινωνικών δυνάμεων στις οποίες η Αριστερά αναφέρεται.
Και εδώ είναι που επικεντρωνόμαστε εμείς: πώς θα μπορέσουμε να εκπροσωπήσουμε πολιτικά την υπαρκτή και διάχυτη, αν και αόρατη για τους κυβερνώντες, λαϊκή δυσαρέσκεια; Για να γίνει αυτό απαιτείται να μετατραπεί η οργή, η ματαίωση και η απογοήτευση σε μια θετική, δημιουργική πολιτική δύναμη. Και είναι σε αυτό το εγχείρημα της μετατροπής που η Νέα Αριστερά μπορεί να παίξει συμπρωταγωνιστικό ρόλο. Να γίνει το όχημα των προσδοκιών, των αιτημάτων, των διεκδικήσεων της μεγάλης κοινωνικής πλειονότητας.
Προϋπόθεση όμως γι’ αυτό είναι να επιλέξουμε πλευρά, να δώσουμε τον ιδεολογικό και τον πολιτικό αγώνα χωρίς αμφιταλαντεύσεις και υποχωρήσεις που μας στοίχισαν τα προηγούμενα χρόνια. Να εμπιστευτούμε δηλαδή τις δικές μας δυνάμεις. Αυτή είναι η δική μας απάντηση στην πολιτική κρίση.
*Η Έφη Αχτσιόγλου είναι Βουλευτίνα Νέας Αριστεράς
Πηγή: efsyn.gr
