*Του Διονύση Δημητρακόπουλου –
«Η Ελλάδα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ενωση και συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση των αποφάσεων που αφορούν την ειρήνη και την ασφάλεια στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Ενεργός συμμετοχή και συμβολή στον σχεδιασμό των νέων κοινών ευρωπαϊκών πολιτικών, ιδίως στα θέματα εθνικού ενδιαφέροντος και στην ευρωπαϊκή αντιμετώπιση κρίσεων και νέων προκλήσεων ασφάλειας που απαιτούν τη συνεργασία των κρατών».
Αυτές, 59 όλες κι όλες, είναι οι λέξεις που αφιέρωσε εντός του προεκλογικού προγράμματός του το κυβερνών κόμμα στη μεγάλη για τη χώρα υπόθεση που είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Πέραν τούτου, ουδέν. H δε θέση της παραγράφου αυτής, εντός της ενότητας που έχει τίτλο «Ισχυρή Ελλάδα» κι αφορά και τον απόδημο ελληνισμό αλλά και τη μετανάστευση, υπαινίσσεται συμφωνία με την εδώ και πολύ καιρό ξεπερασμένη αντίληψη ότι η ευρωπαϊκή πολιτική είναι μέρος της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, αντί για εγγενές στοιχείο της εσωτερικής πολιτικής. Μα, αφού, όπως δεν χάνουν την ευκαιρία να μας πουν όσοι δεν την πιστεύουν, «Η Ευρώπη δεν πουλάει», γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε περισσότερες και πιο λεπτομερώς διατυπωμένες θέσεις για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά, για τις ανάγκες του σύντομου αυτού σημειώματος, σταχυολογώ τρεις.
Πρώτον, η σημαντική πρόσφατη πρωτοβουλία εννέα κρατών-μελών της Ε.Ε. (δηλαδή των έξι ιδρυτικών, συν την Ισπανία, τη Φινλανδία και τη Σλοβενία) να θέσουν ανοιχτά το θέμα της εκτενέστερης χρήσης της ειδικής πλειοψηφίας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής σημαίνει ότι η επόμενη ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να τοποθετηθεί εντός των οργάνων της Ενωσης για το κομβικό αυτό θέμα που άπτεται όχι μόνο της αποτελεσματικότητας στη λήψη αποφάσεων αλλά και στη δημοκρατική θεμελίωσή τους.
Η διακυβερνητική διάσκεψη που θα αλλάξει βασικούς κανόνες λειτουργίας της Ενωσης είναι προ των πυλών, όσο κι αν ορισμένοι (που είναι πολλοί και σε πολλά κόμματα εντός της Ελλάδας) δεν θέλουν να το πιστέψουν. Η εισβολή της Ρωσίας και παράνομη κατοχή εδαφών της Ουκρανίας μοιάζει να «ξύπνησε» πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες, ακόμα και σε χώρες, όπως η Φινλανδία, που παραδοσιακά τηρούσαν αρνητική στάση στο θέμα της επέκτασης της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας.
Δεύτερον, η συζήτηση για τον τρόπο εκλογής του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δηλαδή του κορυφαίου εκτελεστικού οργάνου της Ε.Ε., έχει ανοίξει και πάλι. Υπάρχουν φωνές εντός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ, δηλαδή της πολιτικής οικογένειας της Ν.Δ.) που δεν θέλουν την επιστροφή στην πρακτική του 2014, όταν τιμήθηκε το πνεύμα της Συνθήκης της Λισαβόνας με την άμεση και προσωπική σύνδεση του αποτελέσματος των ευρωεκλογών με την ανάθεση του χρίσματος σχηματισμού πλειοψηφίας –και, κατ’ επέκταση, Κολεγίου Επιτρόπων– στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, αφού η κοινοβουλευτική ομάδα του ΕΛΚ είχε τη σχετική πλειοψηφία στην Ευρωβουλή.
Αντίθετα, η διαδικασία τορπιλίστηκε από το ΕΛΚ (κι άλλους όπως ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν και οι Ισπανοί Σοσιαλιστές) το 2019, με αποτέλεσμα να γυρίσουμε στην προ Λισαβόνας αντιδημοκρατική πρακτική της συμφωνίας πίσω από κλειστές πόρτες – εξ ου και η ανάθεση του κομβικού αυτού πόστου στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Το ΕΛΚ ήδη συζητάει αυτό το θέμα, όπως έγινε προ μηνών σε συνδιάσκεψη στο Μόναχο. Θα μας πει ο κ. πρωθυπουργός ποια θέση τήρησαν σε αυτήν κι άλλες παρόμοιες συνεδριάσεις οι εκπρόσωποι του κόμματός του και ποια θέση παίρνει ο ίδιος; Με ποιον είναι; Με τη δημοκρατία και τη διαφάνεια ή τις συμφωνίες πίσω από κλειστές πόρτες;
Τρίτον, ποια είναι η άποψη του σημερινού κυβερνώντος κόμματος σχετικά με τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης; Την γνωρίζει κανείς, π.χ. έστω η παγίως σιωπηρή αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή; Σημειώνεται ότι, από όλα τα ελληνικά κόμματα, μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε λεπτομερή και εμπεριστατωμένη άποψη για το θέμα αυτό στη δημόσια διαβούλευση που οργάνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι δε επίσημες προτάσεις της τελευταίας κατατέθηκαν επίσημα προ ολίγων ημερών. Τι γνώμη έχει το κυβερνών κόμμα για αυτές; Θα μας πει κανείς ή θα πρέπει να αρκεστούμε στη σιωπή του που παραμένει εκκωφαντική αλλά σίγουρα όχι ουδέτερη; Ή μήπως συμφωνεί με την πλειοψηφία των δεξιών κομμάτων που, grosso modo, έχουν την Ε.Ε. που θέλουν;
*Ο Διονύσης Δημητρακόπουλος κατέχει την έδρα Jean Monnet για τον Κοινοβουλευτισμό και την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στο Κολέγιο Birkbeck του Πανεπιστημίου του Λονδίνου
Πηγή: efsyn.gr
