Παντελής Μπουκάλας: Έχουμε μια πληγωμένη Δημοκρατία, σχεδόν σε όλες τις πτυχές της

Ημερομηνία:

Διαφήμιση

«Αυτό που μου χάρισε ο Ταρκόφσκι τώρα που τον ξανασυνάντησα, μετά από πολλά χρόνια, είναι μια βαθιά πίστη στον άνθρωπο» λέει ο Παντελής Μπουκάλας. Ο γνωστός ποιητής και δημοσιογράφος αυτή τη φορά καταδύθηκε στο έργο του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη και ενεχείρισε έναν οδηγό ουμανισμού και αυτογνωσίας. Μετασχηματίζοντας την κοσμοθεωρία και την ποιητική του Ταρκόφσκι σε ποίηση, ο Παντελής Μπουκάλας εγγράφει ακόμα ένα σημαντικό έργο στο θησαυροφυλάκιο της ελληνικής λογοτεχνίας, σμιλεμένο από μια χυμώδη, σφυρήλατη γλώσσα και από τα άχραντα μυστήρια μιας τέχνης που ξέρει να αντλεί και από τη λόγια και από τη λαϊκή ψυχή.

Στο καινούργιο βιβλίο του «Ο Χριστός στα χιόνια – Επτά νύχτες στον κόσμο του Αντρέι Ταρκόφσκι» (Εκδ. Άγρα), ο Παντελής Μπουκάλας συνομιλεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο με τις ταινίες και τα γραπτά του μεγάλου σκηνοθέτη. Από τα βάθη των λέξεων ο αναγνώστης αποκαλύπτει πολύτιμους λίθους από την τέχνη και την κοσμογονία των δύο συνομιλητών και ξεχασμένες αλήθειες για τον έσω κόσμο και γι’ αυτόν που μας περιβάλλει.

Με αυτή την αφορμή πιάσαμε τη συζήτηση με τον Παντελή Μπουκάλα, και από τον Ταρκόφσκι βρεθήκαμε στον Ντοστογιέφσκι, ακόμα και στον Παπαδιαμάντη, περάσαμε από τα βάθη της ποίησης στον πληθυντικό του εαυτού και ακόμα-ακόμα στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας και σε κομβικά γεγονότα της σημερινής πραγματικότητας. «Μια πληγωμένη Δημοκρατία έχουμε» λέει. Ο Μπουκάλας, άλλωστε, είτε με την ποίηση είτε με την αρθρογραφία του είτε με την κουβέντα του, ανανοηματοδοτεί διαρκώς τη δύναμη της λέξης ως πολιτική πράξη.

Την ποιητική, την κοσμοθεωρία του Ταρκόφσκι, την έκανες ποίηση. Πώς γίνεται να σκάβεις τόσο βαθιά την ψυχή του και την ψυχή σου;

Αν έχεις ανάγκης να σκάψεις γιατί θες να ξανασυναντηθείς με τον εαυτό σου, δηλαδή με τον κόσμο, θα το κάνεις. Μπορεί να χρειαστείς καινούργιου τύπου εργαλεία, που δεν υπέθετες ότι τα ξέρεις και τα διαθέτεις, μπορεί ακόμα-ακόμα να φας και τα μούτρα σου, αλλά θα το επιχειρήσεις. Η ανάγκη, ίσως, είναι η δέκατη μούσα. Εννοώ την ανάγκη της γραφής και του λόγου.

Εχεις κατακτημένα εργαλεία στον γραπτό λόγο, σε τι νέο χρειάστηκε να καταφύγεις;

Ακόμα κι αν ένα έργο γεννιέται και ύστερα από παραγγελία, η έμπνευση είναι αυθόρμητη, αλλιώς δεν υπάρχει. Συναρτάται με κάτι, δεν εξαρτάται από αυτό, δεν στενάζει κάτω από τον βραχνά του. Ένα σχετικά συγκεκριμένο πλαίσιο δεν μηδενίζει την ελευθερία του γραφιά. Με τον ίδιο τρόπο, θα έλεγα, που η συγκεκριμένη αυστηρή μορφή ενός, λόγου χάρη, σονέτου δεν του στερεί την ελευθερία του. Η φόρμα στην ποίηση δεν είναι σκλαβιά, είναι δυνατότητα ελευθέρωσης. Για να μπορέσεις να διασταυρωθείς με έναν άλλο κόσμο, με τον κόσμο ενός άλλου δημιουργού τον οποίο θαυμάζεις, είναι υποχρεωτική η ταπείνωση, με την έννοια του σεβασμού και όχι της αυτοπεριφρόνησης. Ο στόχος σου δεν είναι να παρασιτίσεις πάνω σε ένα πλούσιο ξένο σώμα, ούτε να μιμηθείς τον τρόπο του, αλλά να ανακαλύψεις πού διασταυρώνεσαι μαζί του και απομακρύνεσαι, πού ταυτίζεσαι και πού διαφοροποιείσαι. Πού ενστερνίζεσαι κάποιες ιδέες του και πού τις αμφισβητείς. Σ’ αυτή την προσπάθεια δεν είναι τίποτα δεδομένο. Δεδομένο είναι ότι θα ασχοληθείς με τον Ταρκόφσκι και το έργο του. Το τι θα ανακαλύψεις καθ’ οδόν για τον ίδιο σου τον εαυτό δεν το ξέρεις. Είναι σαν να υπάρχει ένας προσδιορισμένος δρόμος, όπου όμως οι παράδρομοι είναι τόσο πολλοί, ώστε ο προορισμός να αλλάζει από βήμα σε βήμα.

Πού διασταυρώνεσαι με τον Ταρκόφσκι, τι ανακάλυψες καθ’ οδόν για τον εαυτό σου που δεν το ήξερες μετά απ’ αυτό το βιβλίο;

Κατ’ αρχάς βεβαιώθηκα για πράγματα που κάπως τα γνώριζα. Κατάλαβα, ας πούμε, μετά από δεκαετίες ότι η παλιά μου αγάπη για τον Ταρκόφσκι δεν ήταν απλώς μια αγάπη για έναν ισχυρότατο κινηματογραφιστή, αλλά η αγάπη για έναν βαθύ λόγιο, έναν διανοούμενο που, εκτός από τη γλώσσα των λέξεων, έχει το πλεονέκτημα να στοχάζεται και με τη γλώσσα των εικόνων. Το κίνητρό μου να επιστρέψω στον Ταρκόφσκι δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο χριστιανισμός του, όποιο νόημα κι αν δώσουμε στον όρο. Ας μην ξεχνάμε εδώ ότι ο ρωσικός χριστιανισμός διαφέρει στην ουσία του από τον ελληνικό χριστιανισμό, τον ιταλικό χριστιανισμό κ.ο.κ. Είναι ένας τρόπος στοχασμού για τα ανθρώπινα, με λαμπρότερο πρότυπο τον Ντοστογιέφσκι. Ο Ταρκόφσκι, όπως ξέρουμε από τα ίδια του τα λεγόμενα, ονειρευόταν να κινηματογραφήσει τον βίο και την πολιτεία του Ντοστογιέφσκι. Είχε μάλιστα διαβάσει, για να προετοιμαστεί, όχι μόνο τα ντοστογιεφσκικά άπαντα, αλλά και τα άπαντα της ρωσικής θεολογικής σκέψης, η οποία σίγουρα είναι πιο πλούσια και από τη νεοελληνορθόδοξη και από τη νεοελληνική. Δεν κατόρθωσε τελικά να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο έργο για τον Ντοστογιέφσκι, μπορούμε όμως να δούμε τις επτά ταινίες σαν τα ισάριθμα κεφάλαια ή σαν τις επτά σκηνές ενός έργου στο κέντρο του οποίου είναι αφανής ο μεγάλος Ρώσος πεζογράφος.

Κάθε κείμενο ενός γραφιά, ακόμα και ένα αναλώσιμο σχόλιο σε μια εφημερίδα, είναι παράγραφος της αυτοβιογραφίας του. Αυτό φυσικά ισχύει πολύ περισσότερο για ένα ποιητικό κείμενο, που θέλει να σκεφτεί για κάποια από τα ζητήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα από τη γέννησή της. Αυτοαφοπλίζεται υποχρεωτικά σε μια τέτοια διαδρομή, πετάει την ασπίδα του, έπειτα τον θώρακά του, όλα τα επιμέρους στοιχεία της άμυνάς του, γιατί αλλιώς δεν γίνεται να πάει ούτε βηματάκι παραπέρα ή παραμέσα. Ξαναλέω ότι, ξεκινώντας να γράφεις, δεν ξέρεις ποτέ πού θα καταλήξεις. Δεν ξέρεις ποτέ πόσο βαθιά θα απογυμνωθείς και πόσο θα σε εκθέσει αυτή η απογύμνωση.

Ακόμα και στον εαυτό σου;

Ναι, γιατί ο εαυτός δεν είναι ποτέ και για κανέναν ενικός. Είναι πάντα πληθυντικός. Στην ποίηση ο ψυχρός εαυτός, για να τον αποκαλέσουμε κάπως συμβατικά χάριν συνεννοήσεως, μένει πολύ συχνά έκπληκτος ή και βαθύτατα ενοχλημένος από τα ρήματα στα οποία οδηγείται ο θερμός εαυτός όταν τον περιλαβαίνει η ποίηση και τον οδηγεί εκεί όπου αυτή και μόνο αυτή θέλει. Δεν είναι μεταφυσική, δεν είναι ούτε επιστροφή στη μουσοληψία των αρχαίων μας, είναι η ποιητική πραγματικότητα σε εκείνες τις σπάνιες, ευλογημένες στιγμές που σε επισκέπτεται η ποίηση.

Πώς είναι αυτές οι ευλογημένες στιγμές που σε επισκέπτεται η ποίηση;

Μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτές με την ίδια σαφήνεια και πληρότητα με την οποία μιλάς για ένα όνειρο που σε τάραξε. Δεν έχεις πλήρη μνήμη, όπως δεν έχεις για το όνειρο. Δεν είσαι εσύ εκείνος που ορίζει αυτές τις στιγμές, ακριβώς όπως δεν ορίζεις εσύ και το όνειρο, είτε για εφιάλτη πρόκειται είτε για κάτι όμορφο. Δεν είσαι ακριβώς ενεργούμενο, νιώθεις ελεύθερος, όμως οι λέξεις έχουν τον δικό τους τρόπο και τον δικό τους δρόμο. Στο τέλος θα σε εκπλήξουν, άλλοτε αρνητικά και άλλοτε θετικά. Θέλω να πω ότι δεν μένεις πάντοτε ικανοποιημένος από αυτό που προέκυψε εν θερμώ. Όταν το βλέπεις και το ξαναβλέπεις έπειτα με την αυστηρότητα του εξωτερικού παρατηρητή. Αυτή η αυστηρότητα είναι, ή πρέπει να είναι, εγγενές στοιχείο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πάντα γράφουμε και διαγράφοντας, και σβήνοντας. Στην ποίηση, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τέχνη, η λειτουργία του ελεύθερου συνειρμού είναι εκείνη που καθορίζει το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει άλλος Πήγασος, ο μόνος Πήγασος είναι ο ελεύθερος συνειρμός.

Ηταν μακρύ αυτό το ταξίδι στον κόσμο του Ταρκόφσκι, ήταν επίπονο;

Να πω εδώ ότι με τον Ταρκόφσκι ήταν η δεύτερη παραγγελιά που πήρα τα τελευταία χρόνια από την εξαίρετη μουσικό Δήμητρα Τρυπάνη. Είχε προηγηθεί το 2019 η «Μηλιά μου αμίλητη», μια αγριότατη γυναικοκτονία σε χωριό της Μάνης στα μέσα του 19ου αιώνα. Η «Μηλιά» παίχτηκε στο Φεστιβάλ Παξών και στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής. Πριν ακόμα από την πανδημία συζητούσαμε με τη Δήμητρα, εξαιρετική φίλη πια, το ενδεχόμενο να δουλέψουμε ένα οικολογικού περιεχομένου παραμύθι από την Κω, το οποίο διασταυρώνεται, σχεδόν μέχρι ταυτίσεως, με τον αρχαιοελληνικό μύθο του Ερυσίχθονα, ενός Θεσσαλού που μακέλεψε μια ιερή Βαλανιδιά και τιμωρήθηκε με το μαρτύριο της ακόρεστης πείνας. Τόσο πολύ, που στο τέλος κατέληξε να φάει τις ίδιες του τις σάρκες. Ακριβώς όπως εμείς τρώμε τις σάρκες του πλανήτη μας, δηλαδή τις δικές μας. Όταν όμως μας έπνιξε ο βραχνάς της πανδημίας, όταν άρχισαν να αμφισβητούνται όλα μας τα κεκτημένα, η ελευθερία μας, η κοινωνικότητά μας, το συναθροίζεσθαι, η Τρυπάνη αναπροσανατολίστηκε, το ξανασκέφτηκε, και σκέφτηκε τον Ταρκόφσκι σαν έναν δημιουργό που έχει πονέσει ασχολούμενος με όλα τα βασανιστικά ερωτήματα του ανθρώπινου βίου. Έτσι οδηγηθήκαμε σε αυτό που τελικά έγινε αφενός ο «Αντρέι», έτσι όπως παραστάθηκε στη Λυρική Σκηνή στα τέλη Σεπτεμβρίου, και αφετέρου το βιβλίο μου «Ο Χριστός στα χιόνια», που ο υπότιτλός του «Εφτά νύχτες στον κόσμο του Αντρέι Ταρκόφσκι» προσδιορίζει και το πεδίο της ποιητικής ανάπλασης ενός καλλιτεχνικού μικροσύμπαντος.

Σ’ αυτόν τον δύσκολο δρόμο, ο στόχος μου δεν ήταν να βιογραφήσω τον Ρώσο σκηνοθέτη, ούτε να τον κινηματογραφήσω με τη μέθοδο των λέξεων. Ήταν να ξαναδιαβάσω τις ταινίες του, αλλά και τα βιβλία του, και τα ποιήματα του πατέρα του, του Αρσένι Ταρκόφσκι, με την προσδοκία ότι το διάβασμα θα γίνει πέρασμα, όπως το λέει και το όνομά του. Ότι θα περάσω δηλαδή σε έναν καινούργιο κόσμο. Σ’ αυτή τη διαδρομή ο Ταρκόφσκι μπορεί να ξεκίνησε σαν οδηγός, σιγά-σιγά όμως έγινε ένας συνοδοιπόρος με τον οποίο μπορείς μια χαρά και να μαλώσεις, χωρίς όμως τον κίνδυνο του οριστικού χωρισμού. Θέλω να πω ότι δεν είμαι ταρκοφσκικός, αν ταυτίσουμε τον σκηνοθέτη περιοριστικά με μια χριστιανική αντίληψη. Αυτό που μου χάρισε ο Ταρκόφσκι τώρα που τον ξανασυνάντησα, μετά από πολλά χρόνια, είναι μια βαθιά πίστη στον άνθρωπο, ακόμα κι αν τίποτε δεν του το επιτρέπει. Αυτή η πίστη οδήγησε τον Ταρκόφσκι να σκάψει ο ίδιος τον εαυτό του σε μια οδυνηρή διαδρομή αυτογνωσίας ώστε να κατορθώσει τα σπουδαία που κατόρθωσε μελετώντας τα ανθρώπινα: τον πόλεμο, τον έρωτα, τη νοσταλγία, την πίστη και την απελπισία, τη συρρίκνωση της πραγματικότητας, με λίγα λόγια το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εβαλες τον Ταρκόφσκι να πίνει καφεδάκι μαζί με τον Παπαδιαμάντη. Πού συναντώνται οι δυο τους;

Η θεολογική συζήτηση δεν είναι κουβεντολόι για την Κόλαση και τον Παράδεισο. Αυτά είναι στην αρμοδιότητα των εκκλησιών και των ιερατείων, που ξέρουν μια χαρά να απειλούν ή να τάζουν για να διατηρούν ακέραιη την εξουσία τους εις τους αιώνας των αιώνων. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά, το είδαμε άλλωστε και πολύ πρόσφατα με τα δύο τερατώδη περιστατικά του Κολωνού, την «επιχείρηση» του καλού χριστιανού Μίχου και την επιχείρηση Κιβωτός του Κόσμου, του «καλού» πάτερ. Είδαμε δηλαδή ότι είναι αθεράπευτη πλέον η αρρώστια της υποκρισίας. Ακόμα κι αν φοράει άμφια το ψεύδος, ψεύδος παραμένει. Η θεολογική συζήτηση λοιπόν στο δικό μου κεφάλι είναι συζήτηση για μια θρησκεία χωρίς εκκλησία και ιερατεία, αλλά και χωρίς θεό, «όποιο όνομα κι αν έχει», όπως λέει ο Αισχύλος στον «Αγαμέμνονά» του. Για τα ανθρώπινα μιλάς και πάσχεις όταν μιλάς για τα τύποις θεϊκά, αναζητώντας, και πάλι στο δικό μου το κεφάλι, μια εθελοθρησκεία που οι εντολές της υπαγορεύονται από τον ίδιο τον εαυτό μας. Είναι αυτονόητο πως όταν μιλάμε στην Ελλάδα για ζητήματα αυτού του χαρακτήρα, σε μια γωνίτσα του μυαλού μας είναι ο Παπαδιαμάντης, ακριβώς όπως στη γωνίτσα κάθε Ρώσου είναι ο Ντοστογιέφσκι. Αφού λοιπόν μετακίνησαν τον Χριστό από το θερμό κλίμα της Παλαιστίνης στην παγωμένη Ευρώπη γενικότερα, έτσι μπορούμε να σκεφτούμε τον Ταρκόφσκι να πίνει καφέ με τον Παπαδιαμάντη. Μακάρι να τον ήξερε, αλλά ξέρουμε ότι η μοίρα της ελληνικής λογοτεχνίας, ως μοίρα μιας «ασθενούς» γλώσσας, δεν είναι και η καλύτερη.

Δεν ανησύχησες μην σε αφορίσει το πολιτικοκοινωνικό mainstream καθώς κυκλοφορεί το βιβλίο σου για έναν Ρώσο δημιουργό τώρα, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία;

Θα εγκληματούσαμε εις βάρος του εαυτού μας εάν καταλήγαμε να εξορίσουμε από τη σκέψη μας οτιδήποτε το ρωσικό, παλιότερο ή σύγχρονο, μόνο και μόνο για να επιδείξουμε αντιπουτινισμό. Φυσικά και είμαστε κατά του Πούτιν, εδώ και πολλά χρόνια βέβαια, όχι μόλις χθες. Φυσικά είμαστε με τον Ντοστογιέφσκι όμως, με τον Μαγιακόφσκι, με τον Ταρκόφσκι, όπως είμαστε και με τους Ρώσους δημοκράτες που φυλακίζονται επειδή διαδήλωναν κατά του Πούτιν και προ εισβολής, και τώρα. Ο ρωσικός πολιτισμός είναι συστατικό του ευρωπαϊκού, δεν είναι ούτε ξένος ούτε αντίπαλος. Πάψαμε άραγε να διαβάζουμε Ευριπίδη επειδή η Αθήνα εκστράτευσε κατά της Σικελίας;

Ο σύγχρονος άνθρωπος σε τι θεό πιστεύει;

Δεν είμαι βέβαιος. Έχω την εντύπωση ότι ο καθένας πλάθει τον ιδιωτικό θεό του δίνοντάς του γνωρίσματα του εαυτού του, απλώς τις «μεγάλες μέρες», στις γιορτές και τις πανηγύρεις δηλαδή, αφήνεται στη ρουτίνα που τον στέλνει στην εκκλησία, στο τζαμί, στη συναγωγή, στην παγόδα. Δεν είναι σωστό να βγάζουμε από το μυαλό μας το γεγονός ότι η πίστη μας ορίζεται τυχαία από μια γραμμή συνόρων. Γεννιέσαι από ‘δω ή από ‘κει και «είσαι» χριστιανός, Εβραίος, βουδιστής. Αν το ξανασκεφτείς όμως, ώριμος πια, το πιο πιθανό είναι να συμφωνήσεις ότι το είμαι κάτι πρέπει οπωσδήποτε να μπαίνει σε εισαγωγικά. Ζούμε σε έναν πλανήτη που καταρρέει οικολογικά και όπου δεν υπάρχει κανένα πνεύμα οικουμενικότητας. Το είδαμε αυτό και απογοητευτήκαμε σφόδρα και με την πανδημία. Με τον τρόπο δηλαδή που διαχειρίστηκαν κυβερνήσεις και άπληστες φαρμακοβιομηχανίες τα εμβόλια. Το ενδιαφέρον για τον πάμφτωχο Τρίτο Κόσμο ήταν μηδαμινό. Στις πλούσιες χώρες περίσσευαν τα εμβόλια και στο τέλος έληγαν, την ίδια στιγμή που η Αφρική και η Ασία αφήνονταν στο έλεος των μεταλλάξεων. Σε έναν τέτοιο πλανήτη δύσκολα μπορείς να αποφύγεις το να γλιστρήσεις από την απογοήτευση στην απελπισία. Το νιώθουμε αυτό και στην ίδια μας τη χώρα, όπου τα αλλεπάλληλα βαρύτατα σκάνδαλα δεν συγκινούν ούτε καν το αφτί της εξουσίας (για την ψυχή της ας μην μιλάμε καλύτερα), αλλά ούτε και το αφτί της κοινωνίας στο σύνολό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι με διάφορους τρόπους, από δημοσκοπήσεις έως κύρια άρθρα και δηλώσεις σοβαρών ή σοβαροφανών προσώπων, επιχειρείται να πειστούμε ότι το δικαίωμα στην ελεύθερη επικοινωνία και στον ασφαλή προσωπικό βίο είναι δικαίωμα πολυτελείας, οπότε μπορούμε και να συγχωρέσουμε την κραυγαλέα καταπάτησή του. Καμία ελευθερία δεν είναι πολυτέλεια και καμία καταπάτηση κανενός δικαιώματος δεν είναι συγχωρητέα ή αμελητέα.

Για ποια ποιότητα Δημοκρατίας μιλάμε σήμερα;

Ναι, δεν έχουμε χούντα, όπως δεν είχαμε χούντα και επί ΣΥΡΙΖΑ, όπως φώναζαν τότε πολλοί. Μια πληγωμένη Δημοκρατία έχουμε, σχεδόν σε όλες τις πτυχές της. Δικαιώματα αμφισβητούνται, οι ανεξάρτητες Αρχές περιφρονούνται ή ακυρώνονται, η αστυνομία εξακολουθεί να αυθαιρετεί ατιμώρητα όποιος τυχοδιώκτης ή οπορτουνιστής πολιτικός κι αν την καθοδηγεί, είτε Χρυσοχοΐδη τον λένε είτε τον λένε Θεοδωρικάκο, η Ακροδεξιά στην τριαδική της υπόσταση, εντός της κυβερνήσεως (Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης), συνεχίζει να δρα καθοριστικά, ενώ πλέον βλέπουμε να αμφισβητούνται διά ροπάλου ακόμα και θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην πρώτη στέγη.

Θα ήθελα το σχόλιό σου για δύο εικόνες. Τον ναζιστικό χαιρετισμό του Πλεύρη στο δικαστήριο και τη σιγή της έδρας, και το γκρέμισμα της πόρτας του σπιτιού της συναδέλφου μας Ιωάννας Κολοβού.

Σου θυμίζω ότι αυτή τη στιγμή πρωθυπουργός της Ιταλίας είναι η κυρία Μελόνι, μπροστά στην οποία, όσο κι αν μεταμφιέστηκε τώρα, ο Μιχαλολιάκος ίσως μας φαινόταν ήπιος. Εννοώ ότι η Ακροδεξιά έχει σηκώσει παντού το κεφάλι και εξαιτίας μιας Αριστεράς που συνεχίζει να αισθάνεται ιδεολογικά και ιστορικά ηττημένη, εξαιτίας της ευκολίας με την οποία τα οικολογικά κόμματα μετατρέπονται σε τυπική εξουσία όταν συμμετέχουν σε κυβερνήσεις. Θα λέγαμε πολύ απλά ότι ο πατήρ Πλεύρης βρίσκει και τα κάνει. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι είναι ανεκτή από τη Δημοκρατία μια Δικαιοσύνη εθελόκωφη. Όσο για την εικόνα της εισβολής στο σπίτι της Ιωάννας, μας παγώνει το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση παγερά αδιάφορη για οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση, πολιτική εναντίωση ή δημοσιογραφική επίκρισή της και, στο τέλος-τέλος, για τον πόνο οποιουδήποτε αδύναμου πολίτη που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Η πρωθυπουργική ειρωνεία και τα, τουλάχιστον επιπόλαια, λογοπαίγνια με τα οποία αντιμετωπίζεται κάθε ένσταση για την αξία του «καλαθιού του νοικοκυριού» υποδηλώνει ότι η ενσυναίσθηση, που τόσο συχνά χρησιμοποιεί η κυβερνητική ρητορική, είναι απλώς ένα φο μπιζουδάκι πάνω στη στολή της.

Πηγή: avgi.gr

Διαφήμιση

Κοινοποιήστε:

Διαφήμιση

Δημοφιλή

Διαφήμιση

Περισσότερα Νέα

Μέση Ανατολή: Το Ισραήλ βομβαρδίζει τη Τζαμπάλια και το Χαλέπι της Συρίας

Το Ισραήλ επεκτείνει τη «νεκρή ζώνη» στη Γάζα, παράλληλα με...

Βαθιά τραυματισμένος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, τίποτα δεν είναι ίδιο πλέον όπως πριν

*Γράφει ο Βασίλης Σκουρής - Ερώτημα είναι πλέον ακόμα...

Η αποτίμηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης που συνεργάστηκαν για την πρόταση μομφής

*Του Φοίβου κλαυδιανού - Νέα δεδομένα φαίνεται να δημιουργεί...
Διαφήμιση