Όσο διαβάζω δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι εκτοξεύουν δηλητήριο για την αριστερά τόσο πείθομαι για την αναγκαιότητα μιας ισχυρής ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.
Όσο βλέπω τα ποσοστά της ακροδεξιάς, κυρίως στη βόρεια Ελλάδα, τόσο αντιλαμβάνομαι την ανάγκη μιας ιδεολογικής αντεπίθεσης ώστε να έρθουν στην επιφάνεια οι απελευθερωτικές και ουμανιστικές ιδέες, οι μόνες που μπορούν να βάλουν φρένο στο σκοταδισμό και την ανελευθερία.
Όσο διακρίνω, κάποιες στιγμές, αμηχανία ή δισταγμό από τη δική μας όχθη τόσο πεισμώνω για την υπόθεση της αριστεράς, για την ανάγκη μιας καθολικής απάντησης. Γιατί ναι, η μόνη μάχη που είναι χαμένη είναι αυτή που δεν δίνεται.
Όσο βλέπω το ρατσισμό, το φασισμό και τη βία να διεισδύουν στους χώρους που ζει η νεολαία (και όχι μόνο) τόσο νιώθω την ανάγκη να μιλήσουμε για τα “αόρατα” θέματα, για αυτά που δεν είναι στο κέντρο της πολιτικής ζωής, αλλά είναι στο κέντρο της ίδιας της ζωής.
Όσο στο Πέραμα θα χάνονται ζωές εργατών στο όνομα του κέρδους τόσο θα πείθομαι για τη βαναυσότητα του καπιταλισμού, τόσο θα επανέρχεται στη συνείδησή μας το σύνθημα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”.
Όσο οι ανισότητες θα κυριαρχούν και θα διευρύνονται, τόσο η λέξη και κυρίως η έννοια αριστερά θα έχει μεγαλύτερη αξία.
Όσο οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών παίρνουν διαστάσεις με το φαινόμενο των γυναικοκτονιών και του σεξισμού να γίνονται μέρος της καθημερινότητάς μας, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει ένας σύγχρονος αριστερός, φεμινιστικός και απελευθερωτικός λόγος.
Όσο οι ανάπηρες και οι ανάπηροι θα συναντούν στο δρόμο τους εμπόδια, όσο η αναπηροφοβία και οι πολιτικές που τη γεννούν θα κατασκευάζουν ζώνες αποκλεισμού, τόσο θα πείθομαι για την ανάγκη να παλέψουμε για μια κοινωνία που θα χωρά όλους τους ανθρώπους.
Όσο η κλιματική κρίση και η καταστροφή του περιβάλλοντος θα είναι θέμα λίγων και ειδικών τόσο θα πείθομαι ότι η οικολογία χρειάζεται να συναντήσει την αριστερά και η αριστερά την οικολογία.
Όσο θα στοχοποιείται η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα από τους ισχυρούς του κόσμου, τόσο θα πεισμώνω για τις πολλαπλές διακρίσεις και για την ανάγκη μιας ελευθεριακής και ριζοσπαστικής απάντησης.
Όσο οι εθνικισμοί θα δημιουργούν πολέμους και μίσος για την πατρίδα του άλλου, τόσο θα νιώθω απέχθεια γι αυτούς, από όπου και αν προέρχονται, τόσο θα προκύπτει η ανάγκη ενός νέου διεθνισμού.
Όσο θα βλέπω θρησκευτικούς όρκους τόσο θα πείθομαι για την ανάγκη διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας.
*Ανάρτηση του Πάνου Λάμπρου στο facebook
