Εν όψει των εκλογών, έχουν διατυπωθεί, από τα τρία βασικά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) δύο πολιτικές στρατηγικές. Η μία της «Αυτοδύναμης Κυβέρνησης» και η άλλη της «Κυβέρνησης Προγραμματικής Συνεργασίας».
Η πολιτική της «Αυτοδυναμίας» είναι η «σημαία» του κ. Μητσοτάκη και της ΝΔ, στο όνομα της σταθερότητας και της αποτελεσματικότητας.
Παρ’ ότι μετά από την «συστημική τραγωδία» των Τεμπών και τη δημοσκοπική εκλογική καθίζηση της ΝΔ, «αυτοδυναμία» δεν υπάρχει προφανώς στις πρώτες εκλογές αλλά και στις δεύτερες εκλογές, φαίνεται, ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Από ουσιαστικής πλευράς, δεν έχει αποδειχθεί, ότι σε συνθήκες σύνθετες και ιδιαίτερες, όπως οι σημερινές, που απαιτούνται δομικές αλλαγές και ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, η «αυτοδυναμία» ενός κόμματος, που φέρει ευθύνες της σημερινής κρίσης, μπορεί να ταυτίζεται με την σταθερότητα και την αποτελεσματικότητα…
Εκ των πραγμάτων το αίτημα της πολιτικής αλλαγής είναι έντονο και καθαρτήριο. Η επιμονή του κ. Μητσοτάκη σε μία «αδύνατη αυτοδυναμία» συνιστά «στρατηγικό λάθος» και μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε επικίνδυνες και κωμικοτραγικές καταστάσεις, με αλλεπάλληλες εκλογές, ή με «συνεργασίες» όχι με κόμματα, αλλά με …… «άλλα χρώματα». (Ασχολίαστο!!)
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έχουν κοινή στρατηγική, τις «προγραμματικές συνεργασίες» και την εκλογή Κυβέρνησης από την «πρώτη Κυριακή» της απλής Αναλογικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, διεκδικεί την πρώτη θέση και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ένα διψήφιο ποσοστό. Βάσιμες και ρεαλιστικές επιδιώξεις, στο πλαίσιο της δυναμικής του νέου πολιτικού σκηνικού, που έχει διαμορφωθεί. Κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, Μητσοτάκη, με επιπλέον ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτία και χαρακτηριστικά.
Όμως, ο Πρόεδρος ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ο κ. Ανδρουλάκης, έθεσε επιπλέον, έναν όριο: Να μην είναι Πρωθυπουργός μιας Κυβέρνησης συνεργασίας, ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε ο κ. Τσίπρας.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι ο κ. Ανδρουλάκης βλέπει συνεργασία και με την ΝΔ, χωρίς όμως και «το σύστημα Μητσοτάκη».
Γίνεται αυτό; Προφανώς όχι, γιατί ο Μητσοτάκης δεν «φεύγει», γιατί δεν επιθυμεί Κυβέρνηση από τις πρώτες εκλογές, και γιατί θέλει αυτοδυναμία.
Νομίζω, ότι αρκούν αυτά…..
Όμως έχω μια απορία, που είναι πιο σημαντική απ’ όλα αυτά. Αν «έφευγε» ο κ. Μητσοτάκης και αν η ΝΔ επιθυμούσε Κυβέρνηση συνεργασίας από τις πρώτες εκλογές, θα μπορούσε ο κ. Ανδρουλάκης να κάνει Κυβέρνηση προγραμματικής συνεργασίας, με την δεδομένη ΝΔ;
Είναι άραγε τόσο μικρές οι ιδεολογικό-πολιτικές διαφορές τους; Προσωπικά δεν τον πιστεύω. Και η στάση του ως αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτό μαρτυρά. Στο 80% συνέπιπτε με την στάση του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Πάντως και όταν το ΠΑΣΟΚ – σε έκτακτες συνθήκες μνημονίων – συνεργάστηκε με τη Δεξιά, πολιτικά το πλήρωσε ακριβά την επόμενη μέρα…
Αντιλαμβάνομαι, ότι η τακτική του κ. Ανδρουλάκη έχει «αμυντικά χαρακτηριστικά», γιατί ένα τμήμα του κόμματός του επηρεάζεται από μια «αντισύριζα» νοοτροπία και ένα άλλο από μια «αντί-δεξιά». Προσπαθεί να κρατήσει μια ισορροπία. Μόνο που αν χαθεί η «πρώτη Κυριακή», η «δεύτερη Κυριακή» θα είναι μεγάλη δοκιμασία για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Αντίθετα η «προγραμματική συγγένεια» του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και η θέληση για συγκρότηση Κυβέρνησης συνεργασίας από την «πρώτη Κυριακή» ή θα γίνει με βάση αυτά τα δύο κόμματα με επικεφαλής τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, όπως η πολιτική και ηθική παράδοση επιβάλλει ή δεν θα γίνει!
Δεν πρέπει όμως να χαθεί η ευκαιρία για μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, δημοκρατική, προοδευτική Κυβέρνηση πολιτικής Αλλαγής.
Αυτό λέει η κοινή λογική, φωνάζει η συγκυρία και επιβάλλει η ανάγκη της χώρας.
*Ο Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου (Παν Παν) είναι δημοσιογράφος
Πηγή: ieidiseis.gr
