Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη έχει θέσει τη χώρα σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η καταστροφή, η απώλεια, η οργή, η παραίτηση συνιστούν τα κυρίαρχα στοιχεία μιας υπόσχεσης για κανονικότητα που δεν ήρθε ποτέ. Τέσσερα χρόνια μετά τις εκλογές του 2019 δεν υπάρχουν καμία δικαιολογία, μα και καμία αμφιβολία. Ούτε θέλουν ούτε μπορούν. Δεν τους αφορούν η κοινωνία, η καθημερινότητα των ανθρώπων. Η ανασφάλεια είναι καθεστώς, η αβεβαιότητα και ο φόβος έχουν αντικαταστήσει την προοπτική και όποια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικός επιστήμονας για να καταλάβει το κρίσιμο και αναγκαίο της ύπαρξης μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα αναδείξει με υλικούς και απτούς όρους την εναλλακτική, την προοπτική, την ελπίδα ότι μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., παρά την κρίση της διπλής εκλογικής ήττας και το συνεπαγόμενο σοκ της αποχώρησης Τσίπρα από την ηγεσία, κρατάει ακόμα στα χέρια του την εντολή της αριστερής και δημοκρατικής πλειοψηφίας. Εντολή καθόλου δεδομένη, κάθε άλλο. Αύριο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. καλούνται να λάβουν μια απόφαση κρίσιμη, που θα σφραγίσει την επόμενη μέρα. Όχι μόνο για την Κουμουνδούρου, αλλά και για τη χώρα. Για την κοινωνία, για τους πολίτες που δεν έχουν αποδεχθεί τον μονόδρομο του συστήματος Μητσοτάκη. Ως εκ τούτου η συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία θα είναι καθοριστική. Με σεβασμό στην ιστορία του κόμματος και της Αριστεράς, στην ίδια τη δημοκρατική διαδικασία, με σοβαρότητα και με την πολιτική ως κορωνίδα. Η τοξικότητα και ο οπαδισμός του πληκτρολογίου ούτε αρμόζουν ούτε χωρούν στην Αριστερά. Ευτυχώς πρόκειται για φωνακλάδικες μειοψηφίες.
Συμμετοχή λοιπόν, όλες και όλοι στις κάλπες, να πάρουμε στα χέρια μας τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., να δώσουμε ξανά προοπτική διεξόδου για τους πολλούς και τις πολλές. Με λογισμό και μ’ όνειρο.
*Το κύριο άρθρο στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
