Οι καύσωνες σκοτώνουν εργαζόμενους. Έχει αποδειχτεί με αριθμούς σε έρευνες που έχουν γίνει στην ΕΕ. Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν μόνο το 2022, 61.000 θάνατοι στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποδόθηκαν στη ζέστη του καλοκαιριού.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του socialeurope που υπογράφει η Aude Cefaliello*, «ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος προβλέπει σταθερή άνοδο των μέσων θερμοκρασιών, καθώς και ολοένα συχνότερους και έντονους καύσωνες, οι οποίοι έχουν περιγραφεί ως «σιωπηλοί, αόρατοι δολοφόνοι σιωπηλών, αόρατων ανθρώπων».
Το δημοσίευμα αναφέρει ακόμη:
«Σύμφωνα με το Eurofound, το 23% των εργαζομένων στην ΕΕ εκτίθενται σε υψηλές θερμοκρασίες για τουλάχιστον το ένα τέταρτο των ωρών εργασίας τους. Αυτό το ποσοστό ανεβαίνει στο 36% στη γεωργία και τη βιομηχανία και στο 38% στις κατασκευές. Αυτοί οι τομείς είναι γνωστοί για τις επισφαλείς συνθήκες εργασίας και την πρόσληψη πιο ευάλωτων (προσωρινών και μεταναστών) εργαζομένων.
Καταστάσεις υψηλού κινδύνου
Όσοι εργάζονται έξω, όπως στις κατασκευές, στη γεωργία ή στη συντήρηση δημόσιων χώρων, είναι περισσότερο εκτεθειμένοι σε ακραίες κλιματικές συνθήκες (συμπεριλαμβανομένης της υπεριώδους ακτινοβολίας). Όσοι εργάζονται στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, διάσωσης και καθαρισμού/συντήρησης συχνά βρίσκονται σε καταστάσεις υψηλού κινδύνου λόγω πλημμύρων, κατολισθήσεων, καταιγίδων, ξηρασιών και δασικών πυρκαγιών – ωστόσο οι κλιματικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης θα αυξήσουν την ανάγκη για τέτοια βοήθεια από υπηρεσίες που συχνά δεν έχουν χρήματα .
Οι εργαζόμενοι σε εσωτερικούς χώρους των οποίων οι εργασίες απαιτούν σωματική προσπάθεια, όπως σε αποθήκες ή σε γραμμές παραγωγής, θα επηρεαστούν επίσης από την αύξηση της θερμοκρασίας και της υγρασίας. Ο αντίκτυπος στην υγεία μπορεί να είναι άμεσος, περιλαμβάνοντας κράμπες ,οιδήματα
έως απώλεια συνείδησης ακόμη και θάνατο. Ωστόσο, μελέτες επισημαίνουν επίσης τον μακροπρόθεσμο κίνδυνο έκθεσης σε έντονη ζέστη, με πιθανότητα καρδιακής, νεφρικής ή ηπατικής βλάβης, καθώς και χρόνιας κόπωσης, διαταραχών ύπνου και προσωρινής υπογονιμότητας.
Στη Γαλλία, το Εθνικό Ινστιτούτο Επιστημονικών Ερευνών (INRS) και ο Οργανισμός Τροφίμων, Περιβαλλοντικής και Επαγγελματικής Υγείας και Ασφάλειας (ANSES) έχουν καταγράψει τους επιπλέον ψυχοκοινωνικούς κινδύνους που συνδέονται με την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας. Η ζέστη είναι κουραστική και προσθέτει πίεση, η οποία μπορεί να προκαλέσει ευερεθιστότητα ή ακόμα και βία, διακινδυνεύοντας εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ εργαζομένων. Η γνωστική κόπωση αυξάνει επίσης τον κίνδυνο ατυχημάτων στην εργασία, ειδικά επειδή μειώνει τη συγκέντρωση και μπορεί να οδηγήσει σε ασαφή λήψη αποφάσεων, θέτοντας εξαιρετικό κίνδυνο κατά την οδήγηση ή το χειρισμό μηχανημάτων.
Όπως έχει τονίσει ο EU-OSHA στην καθοδήγησή του, το θερμικό στρες έχει επίσης έμμεσες επιπτώσεις στους εργαζόμενους, επιδεινώνοντας τους κινδύνους που προέρχονται από την ατμοσφαιρική ρύπανση, τα αυτοθερμαινόμενα υλικά, τους βιολογικούς παράγοντες και τις χημικές ουσίες. Η θερμότητα μπορεί επίσης να επηρεάσει την εφαρμογή ορισμένων μέτρων για την υγεία και την ασφάλεια, ιδίως τη χρήση ατομικού προστατευτικού εξοπλισμού — ενδεχομένως ακόμη και να τον μετατρέψει σε κίνδυνο.
Προληπτικά μέτρα
Η ενσωμάτωση των κλιματικών κινδύνων στις εκτιμήσεις επαγγελματικού κινδύνου αναδεικνύεται ως βασικό ζήτημα για την ασφάλεια των εργαζομένων στην Ευρώπη. Η επιτακτική ανάγκη λήψης προληπτικών μέτρων κατάλληλων για κάθε τομέα, αναγνωρίζοντας ότι οι κλιματικές επιπτώσεις εξαρτώνται από το είδος της εργασίας, υπογραμμίζει τη σημασία της συμμετοχής των κοινωνικών εταίρων. Όσον αφορά τους κινδύνους που σχετίζονται με τη ζέστη, ο πρόσφατος οδηγός του EU-OSHA δείχνει ότι είναι απολύτως δυνατό σε έναν οργανισμό να εφαρμόσει ένα σύστημα προληπτικών μέτρων.
Οι αρχές της οδηγίας πλαίσιο του 1989 (89/391/ΕΟΚ) για την υγεία και την ασφάλεια στην εργασία μπορούν να εφαρμοστούν στο θερμικό στρες. Αυτά περιλαμβάνουν την υποχρέωση του εργοδότη να αξιολογεί όλους τους κινδύνους στο χώρο εργασίας και να υιοθετεί προληπτικά μέτρα —πρώτα συλλογικά, μετά ατομικά— μετά από μια διαδικασία ενημέρωσης και διαβούλευσης με τους εργαζόμενους ή/και τους εκπροσώπους τους.
Οι εργοδότες θα πρέπει να αξιολογούν τους κινδύνους που δημιουργούνται από την κλιματική αλλαγή, λαμβάνοντας υπόψη διάφορους παράγοντες, όπως τον προστατευτικό ρουχισμό, την ηλικία και την υγεία του εργαζομένου. Για την έκθεση στη θερμότητα, θα πρέπει επίσης να λαμβάνονται υπόψη βιολογικές διαφορές, δεδομένου ότι ορισμένες μελέτες επισημαίνουν ότι οι γυναίκες μπορεί να είναι λιγότερο ανεκτικές στη θερμότητα από τους άνδρες.
Σύμφωνα με τον EU-OSHA, η εφαρμογή της υφιστάμενης υποχρέωσης για ανάπτυξη συνολικής, συνεπούς πολιτικής για την πρόληψη του θερμικού στρες θα πρέπει να οδηγήσει στην εφαρμογή σχεδίων δράσης, ενός συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης και ασφαλών πρακτικών εργασίας. Η αξιολόγηση κινδύνου θα πρέπει να διαδέχεται μια ιεραρχία ελέγχων, που ίσως περιλαμβάνει διαδικασίες έκτακτης ανάγκης. Η εργασία σε απομόνωση ενέχει σημαντικό κίνδυνο, δεδομένου ότι είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να αξιολογήσει τη δική του ανοχή στη θερμότητα – εάν συμβεί ένα περιστατικό, η βοήθεια από τρίτο μέρος είναι ζωτικής σημασίας για τη χορήγηση πρώτων βοηθειών και την ειδοποίηση.
«Οι πληροφορίες που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι για τους κινδύνους του θερμικού στρες θα πρέπει να περιλαμβάνουν περιγραφές που θα τους βοηθήσουν να αναγνωρίσουν τα συμπτώματα τραυματισμών και ασθενειών που σχετίζονται με τη ζέστη, μέτρα για τη μείωση του κινδύνου, εγκλιματισμό και διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσουν σε περίπτωση ασθένειας που σχετίζεται με τη ζέστη. Ωστόσο, ελλείψει ειδικής νομοθεσίας για το θερμικό στρες, δεν υπάρχει εγγύηση ότι οι εργοδότες θα συμμορφωθούν με αυτές τις συστάσεις.
Νομοθετικό κενό
Τα μέτρα που προτρέπει ο EU-OSHA απαιτούν από τους εργαζόμενους τη δυνατότητα προσαρμογής του χρονοδιαγράμματός τους και μείωση της έντασης εργασίας βάσει των αναγκών, ανεξάρτητα από τις οικονομικές πιέσεις, οι οποίες ενδέχεται να απαιτούν μεγαλύτερο εργατικό δυναμικό.
Στη Γαλλία, η κοινωνιολόγος Annie Thébaud-Mony, ειδική στην επαγγελματική υγεία, υποστηρίζει τη ρητή αναφορά στους κινδύνους που σχετίζονται με τη ζέστη στον Εργατικό Κώδικα —μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία— συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στα ωράρια εργασίας σε περιόδους υψηλών θερμοκρασιών.
Στην Ελλάδα, οι φρουροί που εργάζονται στην Ακρόπολη έχουν εξασφαλίσει μια προσαρμογή στα ωράρια τους που αποφεύγουν τα απογεύματα κατά τη διάρκεια του καύσωνα. Αυτή η ευελιξία είναι ζωτικής σημασίας για την προστασία της υγείας των εργαζομένων, αλλά θα πρέπει να εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς, ώστε όλοι οι τομείς να μπορούν να επωφεληθούν.
Η νομοθεσία διαφέρει σημαντικά από τη μια χώρα στην άλλη. Στην Ισπανία, εφαρμόζονται μέτρα που βασίζονται σε ειδοποιήσεις για την απαγόρευση της υπαίθριας εργασίας σε περιόδους υπερβολικής ζέστης. Στην Πορτογαλία, η θερμοκρασία ενός χώρου εργασίας πρέπει να είναι μεταξύ 18 και 22 Κελσίου και πρέπει να υπάρχει σύστημα διαχείρισης της υγρασίας. Στον βελγικό «νόμο για τους θερμικούς περιβαλλοντικούς παράγοντες», που στοχεύει στη ζέστη και το κρύο, η δράση είναι υποχρεωτική όταν ξεπερνιέται το όριο θερμοκρασίας επαγγελματικής έκθεσης. Στη Γερμανία, παρά τις συστάσεις για το σκοπό αυτό, δεν υπάρχει όριο επαγγελματικής έκθεσης στο θερμικό στρες. Η νομοθεσία πρέπει να εναρμονιστεί για να παρέχει ένα ελάχιστο προστατευτικό όριο για όλους τους εργαζόμενους στην Ευρώπη.
Σε αυτό το «νομοθετικό κενό», η εθνική νομολογία έχει αρχίσει να παρέχει κάποια ad hoc προστασία. Το 2015 στη Γαλλία, οι κατασκευαστές στέγης άσκησαν το «δικαίωμά τους να αποσυρθούν» σε περίπτωση σοβαρού, επικείμενου κινδύνου και σταμάτησαν να εργάζονται κατά τη διάρκεια ενός καύσωνα. Στην Ιταλία το ίδιο έτος, μια απόφαση διαπίστωσε ότι όπου οι συνθήκες εργασίας δεν ήταν ασφαλείς ή οι θερμοκρασίες ήταν «απαγορευτικές», οι εργαζόμενοι είχαν το δικαίωμα να σταματήσουν να εργάζονται χωρίς απώλεια εισοδήματος ή κίνδυνο απόλυσης.
Επαναφορά της αυτονομίας
Σήμερα, αντιμετωπίζουμε μια πολιτική έκτακτη ανάγκη. Οι εργαζόμενοι σε εξωτερικούς χώρους εξαιρούνται από το προστατευτικό πεδίο ορισμένων ευρωπαϊκών οδηγιών. Οι τομείς που επηρεάζονται περισσότερο είναι επίσης εκείνοι όπου η επισφάλεια είναι μεγαλύτερη. Πρέπει να αντισταθούμε στη μοιρολατρική αφήγηση ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει – ότι «όλα είναι μέρος της δουλειάς».
Η διασφάλιση της πραγματικής προστασίας των εργαζομένων σημαίνει αναθεώρηση των οικονομικών αναγκών και στόχων προς τα κάτω. Πρέπει να επαναφέρουμε τα ανθρώπινα όντα στην καρδιά του τρόπου οργάνωσης της εργασίας. Οι χώροι εργασίας πρέπει να δουν αύξηση των διαθέσιμων πόρων ή μείωση των πιέσεων της εργασίας.
Όλοι οι δείκτες δείχνουν προς μία κατεύθυνση: τα καλύτερα προληπτικά μέτρα απαιτούν από τους εργαζόμενους να μπορούν να ρυθμίζουν τις δικές τους ώρες και τις εργασίες τους, ώστε να μπορούν να εναλλάσσουν τις περιόδους ανάπαυσης με την εργασία. Αυτό σημαίνει αποκατάσταση κάποιας αυτονομίας στους εργαζομένους, αλλά αυτό θα είναι αληθινό μόνο εάν ασκείται σε ένα περιβάλλον όπου οι οικονομικές πιέσεις και η εξουσία είναι περιορισμένες.
Θα ήταν αφελές να υποθέσουμε ότι οι εργαζόμενοι θα δώσουν προτεραιότητα στη δική τους υγεία και στην υγεία των συναδέλφων τους, εάν κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τη δουλειά τους. Χρειαζόμαστε πανευρωπαϊκά μέτρα που θα επιτρέψουν στους εργαζόμενους να ακούγονται, να ενδυναμώνονται, να αναγνωρίζονται και να προστατεύονται.
*Η Aude Cefaliello είναι ανώτερη ερευνήτρια στο Ευρωπαϊκό Συνδικαλιστικό Ινστιτούτο, με διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης σχετικά με τον τρόπο βελτίωσης του νομικού πλαισίου για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πηγή: militaire.gr
Φωτο: EUROKINISSI
