*Του Γιάννη Μπασκάκη –
Δεν πέρασε απαρατήρητη στο εσωτερικό της Ν.Δ. μία συγκεκριμένη αποστροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη, κατά την ομιλία του στη Βουλή για τον Προϋπολογισμό, όπου για πρώτη φορά αποφάσισε να υπερασπιστεί την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και να στρέψει τα πυρά του στον Γιώργο Παπανδρέου για το ζήτημα των ευθυνών για τη χρεοκοπία της χώρας κατά την προηγούμενη περίοδο της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων.
Συγκεκριμένα ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον Νίκο Ανδρουλάκη, είπε: «Ναι, έκλεισε ένας κύκλος ο οποίος, για να διορθώσω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, δεν άνοιξε, κύριε Ανδρουλάκη, το 2009. Η χώρα χρεοκόπησε τον Απρίλιο του 2010 με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, όταν το 2009 σε αυτή την αίθουσα φέρατε έναν προϋπολογισμό αυξάνοντας τις κοινωνικές δαπάνες κατά 1 δισ. ευρώ και λέγατε ότι “λεφτά υπάρχουν”. Αυτό απλά για να αποκαταστήσουμε λίγο την ιστορική αλήθεια».
Βέβαια πρόκειται για μια προσωπική αναδίπλωση του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος ήδη αμέσως μετά την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή της επέρριπτε ρητά ευθύνες για τη «δημοσιονομική εκτροπή», λέγοντας: «Με ρωτάνε πολλοί δημοσιογράφοι αν, ως κυβέρνηση, έχουμε ευθύνες για τη δημοσιονομική εκτροπή. Απαντώ καθαρά και με παρρησία: Φυσικά και έχουμε. Και ξέρετε γιατί; Διότι τις εποχές των παχιών αγελάδων δεν κάναμε όλα όσα έπρεπε για να αποκαταστήσουμε τη δημοσιονομική τάξη» (20.12.2009).
Γέφυρες προς Καραμανλή
Και οι λόγοι αυτής της στροφής του Κυρ. Μητσοτάκη έχουν βέβαια καθαρά εσωκομματική στόχευση. Ο πρωθυπουργός επιχείρησε με αυτόν τον τρόπο να ρίξει γέφυρες προς την πλευρά του Κώστα Καραμανλή, διότι ήδη εκείνη τη στιγμή βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η σφοδρή σύγκρουσή του με τον Αντώνη Σαμαρά με αφορμή την τροπολογία για το Μεταναστευτικό. Μόλις δύο μέρες πριν, ο κ. Σαμαράς είχε εκτοξεύσει τις ευθείες βολές του προς την κυβέρνηση για την τροπολογία και μόλις δύο μέρες μετά θα πήγαινε (όπως είδαμε) στη Βουλή για να την καταψηφίσει.
Και βέβαια η προσπάθεια του πρωθυπουργού να ρίξει γέφυρες προς τον κ. Καραμανλή ισοδυναμεί με έμμεση παραδοχή και αναγνώριση ότι στη Ν.Δ. υπάρχουν τρεις διακριτοί πόλοι, δηλαδή αυτοί του ίδιου και των δύο πρώην πρωθυπουργών. Και αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο που η κυβέρνηση μπορεί μεν να απολαμβάνει την πολιτική της κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό, όμως οι αναταράξεις στο «γαλάζιο» εσωκομματικό τοπίο όχι μόνο δεν λείπουν, αλλά είναι έντονες ήδη από την αρχή της δεύτερης θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και οι διαφοροποιήσεις από την κεντρική γραμμή είτε προβεβλημένων είτε λιγότερο προβεβλημένων «γαλάζιων» στελεχών μόνο σπάνιο γεγονός πλέον δεν είναι.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από τους διακριτούς πόλους των πρώην πρωθυπουργών. Ο Κώστας Καραμανλής μπορεί να μην είναι πλέον στη Βουλή αλλά με τις όλο και πυκνότερες παρεμβάσεις του δείχνει ότι παραμένει ενεργός και παρών στην πολιτική σκηνή και είναι σαφές ότι αισθάνεται πιο απελευθερωμένος να εκφράζει τις απόψεις του. Το είδαμε και στην παρέμβασή του στην Αλεξανδρούπολη για τα ελληνοτουρκικά, όπου άφησε σαφείς αιχμές προς τον Κυρ. Μητσοτάκη και του έστειλε προειδοποιήσεις τόσο με τις αναφορές του σε «ασαφείς διατυπώσεις που επιδέχονται ποικίλες ερμηνείες» και σε «γκρίζες ρυθμίσεις», όσο και με την επισήμανσή του ότι «θα πρέπει όταν προσερχόμαστε στον όποιο διάλογο με την Τουρκία, να είμαστε πρώτα από όλα εμείς ξεκάθαροι ως προς το τι συζητάμε και ποια πράγματα μπορούμε να διαπραγματευτούμε».
Υπενθυμίζουμε και τα μηνύματα του κ. Καραμανλή, στην εκδήλωση στη μνήμη της Μαριέττας Γιαννάκου, όπου έθιξε ζητήματα όπως αυτό της αλαζονείας στην εξουσία και εκείνο του σεβασμού στη θεσμική τάξη ως «ύψιστο καθήκον της εκάστοτε κυβέρνησης» και τα οποία πολλά «γαλάζια» στελέχη εξέλαβαν ως προβολές που απευθύνονται στη σημερινή κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
Οσο για τον Αντώνη Σαμαρά, είναι πλέον ο μόνος πρώην πρωθυπουργός στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. και με την καταψήφιση της τροπολογίας για το Μεταναστευτικό εδραιώνει τον ρόλο που διεκδικεί ως ο σκληρός δεξιός πόλος στο κόμμα, ο οποίος λειτουργεί ανεξάρτητα από την όποια κομματική γραμμή, ενώ θέλει να εκφράσει στην Ελλάδα το ρεύμα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς (Βίλντερς, Μελόνι, Λεπέν) που εξαπλώνεται στην Ευρώπη.
Με τις αλλεπάλληλες εμφανίσεις του έχει ουσιαστικά ξεδιπλώσει τη δική του πλατφόρμα και έχει αμφισβητήσει ευθέως μια σειρά από τις πιο κεντρικές επιλογές του Κυρ. Μητσοτάκη (ελληνοτουρκική προσέγγιση, φορολογικό νομοσχέδιο, γάμος ομόφυλων ζευγαριών, Μεταναστευτικό, άνοιγμα στο Κέντρο), διεκδικώντας να τραβήξει τον τελευταίο δεξιότερα. Και η σκληρή αντίδραση του κ. Σαμαρά στο θέμα της τροπολογίας έφερε σε πολύ δύσκολη θέση το μέγαρο Μαξίμου, το οποίο αισθάνθηκε υπόλογο απέναντι στο ξενοφοβικό ακροατήριο που, κατά τ’ άλλα, τόσο καιρό χαϊδεύει με τη σκληρή αντιπροσφυγική ατζέντα και πολιτική του.
Αλλά η στάση του Αντ. Σαμαρά απελευθέρωσε και μια σειρά από βουλευτές που υποχρεώθηκαν μεν στην ψηφοφορία να συμμορφωθούν με την κομματική πειθαρχία που επιβλήθηκε από το Μαξίμου, όμως φρόντισαν να διαφοροποιηθούν δημοσίως από τη γραμμή της κυβέρνησης στο ζήτημα της τροπολογίας. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται ο (προερχόμενος από τον ακροδεξιό ΛΑΟΣ) Θάνος Πλεύρης, καθώς επίσης οι Ανδρέας Κατσανιώτης, Κώστας Καραγκούνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, Μίλτος Χρυσομάλλης και Στράτος Σιμόπουλος.
Ο γάμος και το Κέντρο
Δημόσιες διαφοροποιήσεις και διαφωνίες όμως έχουν καταγραφεί και στο θέμα του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια (πέραν του κ. Σαμαρά), με πρώτη αυτή του υπουργού Επικρατείας Μάκη Βορίδη, αλλά και των Θάνου Πλεύρη, Στράτου Σιμόπουλου, Μάξιμου Χαρακόπουλου, Ανδρέα Κατσανιώτη, ενώ «προβληματισμούς» έχει διατυπώσει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος.
Αλλά υπάρχει και το ζήτημα του λεγόμενου ανοίγματος στο Κέντρο και της αξιοποίησης από τον πρωθυπουργό πολλών στελεχών που προέρχονται εκτός Ν.Δ. και κυρίως από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια σε πολλά «γαλάζια» στελέχη που αισθάνονται ότι η μητσοτακική τάση αγνοεί το κομμάτι της «παραδοσιακής» Ν.Δ. εντός του κόμματος. Γι’ αυτό το ζήτημα έχει με ηχηρό τρόπο και με σαφείς αιχμές εκφραστεί ο Νικήτας Κακλαμάνης, σημειώνοντας ότι «ο παραδοσιακός ψηφοφόρος, όταν νιώσει ότι προσβάλλεται η ιστορία της παράταξής του και αγνοείται ο ίδιος, αντιδρά».
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, το μέγαρο Μαξίμου έχει έντονους φόβους για το εξής: για νέα κύματα εσωκομματικών διαφοροποιήσεων σε επόμενες κεντρικές επιλογές του, που μπορεί να είναι δυσκολότερο να τις περάσει.
Πηγή: efsyn.gr
