*Γράφει ο Μενέλαος Γκίβαλος – Τόσο το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών όσο και οι απόλυτα θετικές εξελίξεις στη Γαλλία με «πυροκροτητή» τη συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου αναζωπύρωσαν στη χώρα μας τη συζήτηση για τη συνεργασία των «προοδευτικών δυνάμεων» ως αντίπολο της καθεστωτικής κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία επλήγη όχι μόνο αριθμητικά, αλλά κυρίως λόγω του υψηλού βαθμού απονομιμοποίησής της από την ίδια την κοινωνική-εκλογική της βάση.
Εάν ως κριτικοί ερευνητές εισέλθουμε στον «ενδόκοσμο» των καθεστωτικών επιτελείων και σκεφτούμε με βάση τη δική τους λογική, θα διαπιστώσουμε ότι διαθέτουν δύο «λύσεις»:
α) Η μία αφορά μελλοντικά τη συνεργασία Ν.Δ. και ακροδεξιών κομμάτων για τη διασφάλιση της πλειοψηφίας. Μια «λύση», όμως, που μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες πολώσεις και εντάσεις, ανεπιθύμητες για την ομαλή αναπαραγωγή του καθεστώτος και των συμφερόντων των ολιγαρχικών ομάδων.
β) Η δεύτερη, όμως, «λύση», την οποία προωθούν καθεστωτικοί παράγοντες, αποβλέπει στην αναζήτηση ενός σχήματος από φορείς της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης που θα ακολουθήσει μια συμβιβαστική πολιτική και θα αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις με τις ομάδες των ολιγαρχικών συμφερόντων μέσα από αμοιβαίους συμβιβασμούς.
Βασικοί όροι της προοδευτικής συμπαράταξης
Το πρώτο σχέδιο δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προετοιμασία, αφού πυρήνες της Ακροδεξιάς του εθνικισμού και του υπερσυντηρητισμού δρουν ανεμπόδιστα στο εσωτερικό της Ν.Δ. Το δεύτερο, όμως, σχέδιο χρειάζεται εταίρους και συνομιλητές, και κυρίως πρόθυμους «μεσολαβητές» που θα επιτρέψουν στο καθεστώς να δρα αόρατο από το παρασκήνιο. Το «έδαφος» γι’ αυτή τη δεύτερη «λύση» είναι ήδη ορατό: Είναι η αγωνία και η βούληση της μεγάλης κοινωνικής-λαϊκής πλειοψηφίας των αριστερών-δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών για την ανατροπή του κυβερνητικού καθεστώτος και την ανάδειξη μιας προοδευτικής κυβέρνησης. Ποιες θεμελιώδεις προϋποθέσεις, όμως, πρέπει να υπάρχουν προκειμένου να διαμορφωθεί ένας ισχυρός πόλος εξουσίας, ικανός να διεκδικήσει την κυβέρνηση και να αποτρέψει τις καθεστωτικές μεθοδεύσεις;
Πρώτη και απόλυτη προϋπόθεση: ένα συνεκτικό πρόγραμμα που θα οδηγεί στην ανατροπή των νεοφιλελεύθερων / καθεστωτικών πολιτικών και των μηχανισμών τους, δηλαδή:
α) Σύγκρουση με τα καρτέλ στις τράπεζες, στην ενέργεια, στα τρόφιμα, στις μεταφορές, στις επικοινωνίες. Ταυτόχρονα αποϊδιωτικοποίηση των θεσμών του κοινωνικού κράτους (Υγεία, Παιδεία, ασφάλιση) και των δημόσιων αγαθών, ενίσχυση των χαμηλών εισοδημάτων και των εργασιακών θεσμών και δικαιωμάτων.
β) Διαμόρφωση ενός νέου αναπτυξιακού προτύπου με στρατηγικό τον ρόλο του κράτους, που θα περιλαμβάνει στοχευμένες επενδυτικές πρωτοβουλίες στους τομείς της παραγωγής και την ενεργοποίηση της παρέμβασης των κοινωνικών φορέων και των πολιτών σε συγκεκριμένες δράσεις (π.χ., ενεργειακές κοινότητες).
Ενα παρόμοιο πρόγραμμα που καλείται να εκπληρώσει αυτόν τον διπλό στρατηγικό στόχο δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμο στις βασικές του αρχές ούτε να προκύπτει ως αποτέλεσμα συμβιβασμών και της λογικής του «μέσου όρου», που οδηγούν νομοτελειακά στη διαχείριση του συστήματος. Υπάρχουν, όμως, αυτές οι προϋποθέσεις σε πολιτικό και προγραμματικό επίπεδο;
Το μετέωρο βήμα
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. δεν έχει απεγκλωβισθεί από τη στρατηγική των «ίσων αποστάσεων» από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Και το κυριότερο, καμία σημαντική επιλογή του εδώ και πολλά χρόνια (τόσο κοινοβουλευτικά όσο και εξωκοινοβουλευτικά) δεν έχει έρθει σε σύγκρουση και ρήξη με τις δομές και τις επιλογές του κυβερνητικού καθεστώτος. Η προώθηση και η συγκρότηση της συνεργασίας των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων συνεπάγονται τον στρατηγικού τύπου αποπροσανατολισμό του ΠΑΣΟΚ και όχι μια τακτικού χαρακτήρα επιλογή για προσωρινά εκλογικά οφέλη.
Η εντιμότητα και το ιστορικό χρέος προς τον λαό απαιτούν ξεκάθαρες λύσεις και ξεκάθαρες θέσεις. Όσοι συνεπώς «αγωνιούν», «συμβουλεύουν» και πιέζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για την άμεση προώθηση της συνεργασίας αυτής, θέλοντας πιθανώς να αναλάβουν τον ρόλο των «μεσολαβητών», έχουν κάνει λάθος στον αποδέκτη. Γιατί πριν απ’ όλα θα πρέπει να απευθυνθούν στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ., η ηγεσία του οποίου τηρεί αιδήμονα σιωπή και αγνοεί πλήρως το ζήτημα. Σε τελική ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν έχει κανένα λόγο να απολογηθεί σε κανένα. Η πρότασή του για συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων με την ψήφιση της απλής αναλογικής από το 2016 είχε αποτελέσει στρατηγικό και όχι τακτικό στόχο για τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και άνοιγε διάπλατο τον δρόμο για την κυβερνητική συνεργασία. Όμως αυτή η ιστορικής σημασίας επιλογή απορρίφθηκε και λοιδορήθηκε επανειλημμένα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. καλεί το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. σε ανοιχτή συνεργασία τόσο στο κοινοβουλευτικό όσο και στο ευρύτερο θεσμικό πεδίο για κρίσιμα θέματα που συγκρούονται με τις καθεστωτικές-κυβερνητικές δομές (τράπεζες, ενέργεια, ακρίβεια, Υγεία, Παιδεία, εργασία) χωρίς να υπάρχει κανενός είδους ανταπόκριση.
Ο ιστορικός ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Εχοντας πάντα ανοιχτή την πόρτα της συνεργασίας, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. πρέπει πριν απ’ όλα να ανταποκριθεί στον ιστορικό του ρόλο, να ανασυγκροτηθεί και να εκφράσει γνήσια τα λαϊκά συμφέροντα, τις κοινωνικές προσδοκίες. Όποιοι επιθυμούν πράγματι την αντιπαράθεση και την ανατροπή του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος, όποιοι έχουν στρατηγικό αντίπαλο αυτό το καθεστώς θα ανταποκριθούν σίγουρα στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Όποιοι, όμως, δεν πιστεύουν σ’ αυτή τη συνεργασία, αλλά και όποιοι άλλοι την εργαλειοποιούν και τη χρησιμοποιούν ως «πολιτικό επάγγελμα» θα ξεπεραστούν σύντομα από τις ίδιες τις ιστορικές εξελίξεις.
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι αν. καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης ΕΚΠΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
ΠΗΓΗ: avgi.gr
*Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «ΓΝΩΜΕΣ» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ’ ανάγκην με την άποψη του Leftdoor.eu
