Σε αυτές τις εκλογές δεν μας θυμίζουν πολλά ότι ψηφίζουμε για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Κι όμως, πολλά από όσα θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια θα κριθούν σε σημαντικό βαθμό από τις αποφάσεις του. Στο πεδίο αυτό του πολιτικού αγώνα για το μέλλον της Ευρώπης, για το αύριο των λαών της με ποια όπλα προσέρχονται οι πολιτικοί σχηματισμοί της ελληνικής αριστεράς, με ποια σχέδια και ποιες στρατηγικές στοχεύσεις;
Αδύναμες περιφερειακές πολιτικές στην ΕΕ:
Η περίπτωση της Ηπείρου
Η Ευρώπη γίνεται μια χειροπιαστή έννοια, όταν κατεβαίνεις στον σταθμό της πόλης σου και παίρνεις το τρένο για να φτάσεις σε μια άλλη πόλη ή μια άλλη χώρα. Στην Ήπειρο, την ελληνική περιφέρεια στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας, δεν μπορεί να γίνει αυτό γιατί δεν υπάρχει σιδηροδρομική σύνδεση και δεν αναμένεται να υπάρχει ούτε τα επόμενα 20 χρόνια. Ακόμα και οι οδικοί άξονες που την συνδέουν με την υπόλοιπη χώρα και τα διευρωπαϊκά δίκτυα, μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα δεν ήταν δεδομένοι και χρειάστηκαν μεγάλες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και πολλά χρόνια για να ολοκληρωθούν.
Η έννοια των διευρωπαϊκών δικτύων για τις μετακινήσεις εκφράζει ίσως καλύτερα από πολλές άλλες την ανάγκη για μια πορεία ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αλλά στην ελληνική περίπτωση συναντά πολλά αδιέξοδα, τα οποία ίσως θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν στις μέρες μας εν μέρει από τη μεγάλη μείωση του ΑΕΠ που επέφερε η οικονομική κρίση, παρ’ όλα αυτά εξηγούνται ως ένα βαθμό και από την απουσία μιας ολοκληρωμένης πολιτικής περιφερειακής ανάπτυξης.
Δεν θα μπορούσε όμως και να γίνει κι αλλιώς, αν το δεις από τις στρατηγικές επιλογές που γίνονται από τις κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη. Η υιοθέτηση κεντρικά στην ΕΕ, συγκεκριμένων αναπτυξιακών μοντέλων σε συνδυασμό με τις οικονομικές πολιτικές που αποθεώνουν την ελεύθερη αγορά και τις ανταγωνιστικές επιδοτήσεις, παράγουν δεδομένες ανισότητες που διχάζουν το κοινωνικό σώμα, αλλά δημιουργούν ανισότητες ακόμα και μεταξύ πολύ μεγάλων περιοχών, όπως αυτή μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου.
Αν ένα κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο δημιουργεί βασικές ανισότητες στο κύριο σώμα της ΕΕ, γιατί να μην δημιουργεί και περιφερειακές ανισότητες; Και γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρξει μέρα που περιφέρειες όπως της Ηπείρου, διαρκώς στη λίστα των φτωχότερων περιφερειών της ΕΕ, θα αλλάξουν επίπεδο και θα έρθουν πιο ψηλά στους δείκτες της σύγκλισης, χωρίς να αλλάξει το σύστημα επιλογών που παράγει τις ανισότητες;
Η Νέα Αριστερά προτείνει, ως περίγραμμα των στοχεύσεων της, μια νέα στρατηγική που θα δώσει εκ νέου δυναμική στο εγχείρημα της περαιτέρω ενοποίησης της ΕΕ και θα παράγει πραγματική και βιώσιμη οικονομική, κοινωνική και πολιτική σύγκλιση. Και αντιμετωπίζει την πρόκληση να επιδιώξει μια επί της ουσίας επανίδρυση της ΕΕ, σε νέες βάσεις και με νέους κανόνες με ένα νέο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Συμβόλαιο για τον 21ο αιώνα, που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και θα περιλαμβάνει τα νέα κοινωνικά δικαιώματα στην περίθαλψη, στη σύνταξη, στη γνώση, στην ενέργεια, στη στέγη, στην έκφραση, στον ελεύθερο χρόνο, στις μετακινήσεις, στο νερό, στο περιβάλλον, στους δημόσιους χώρους κ.ά.
Με δεδομένο έναν τέτοιο στόχο, θα μπορούσε άραγε η περιφερειακή διάσταση να αποκτήσει αυτονομία στον αναπτυξιακό σχεδιασμό και τις αναπτυξιακές πολιτικές; Ο προβληματισμός αυτός εμπεριέχεται σε ένα βαθμό στις κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές πολλές δεκαετίες τώρα και η περιφερειακότητα είναι μια μέριμνα των βασικών αναπτυξιακών εργαλείων, όπως είναι τα μεγάλα χρηματοδοτικά πλαίσια (ΕΣΠΑ, διακρατικά προγράμματα κλπ). Γιατί όμως δεν λειτουργεί; Γιατί οι ελληνικές περιφέρειες χάνουν το τρένο μιας αυθεντικής σύγκλισης;
Γίνεται φανερό ότι απαιτείται αναδόμηση του τρόπου που συγκροτούνται τα περιφερειακά αναπτυξιακά προγράμματα, τα οποία και θα πρέπει να στηρίζονται καταρχάς σε ουσιαστική διαβούλευση της τοπικής κοινότητας και των περιφερειακών θεσμών εκπροσώπησης. Ακόμα και αυτή η διαβούλευση που υπήρχε ή έχει θεσμοθετηθεί, έχει ατονήσει και έχει μετατραπεί σε γραφειοκρατική υποχρέωση.
Αλλά πρέπει να τεθούν και ρυθμιστικές δικλείδες στην εφαρμογή οικονομικών πολιτικών που έχουν στον πυρήνα τους τις επιταγές της ελεύθερης αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Αν μια ευρωπαϊκή περιφέρεια χρειάζεται νοσοκομεία, σχολεία ή σύγχρονα μέσα μετακίνησης για να αυξήσει την κοινωνική της συνοχή, πώς θα βρει τους πόρους που χρειάζεται στην ελεύθερη αγορά και τα επενδυτικά κεφάλαια; Πουλώντας ίσως τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα ή παραχωρώντας δημόσια αγαθά στις πολυεθνικές; Για αυτό φτιάξαμε το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι;
Κάτι που σημαίνει ότι και ο κεντρικός προϋπολογισμός της ΕΕ πρέπει να ανακατευθυνθεί με μεγαλύτερη περιφερειακή διαφοροποίηση. Σε τελική ανάλυση όμως, οι βασικές επιλογές που χρειάζονται και πρέπει να γίνουν είναι και πολιτικές επιλογές, είναι θέμα πολιτικού συσχετισμού. Οι κυρίαρχες πολιτικές στην Ευρώπη σήμερα δεν έφεραν την ευημερία που έταξαν για όλους και όλες και δεν ικανοποίησαν τις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε η ευρωπαϊκή ενοποίηση μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ.
Για το ποια κατεύθυνση μπορεί να πάρει η Ευρώπη τα επόμενα χρόνια ίσως να πρέπει να ρωτηθεί πια και ο κάτοικος της Ηπείρου που περιμένει σε έναν ανύπαρκτο σταθμό, ένα τρένο που δεν θα σφυρίξει τρεις φορές, έτσι όπως πάμε.
Φιλήμων Καραμήτσος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με την Νέα Αριστερά
Μήνυμα ανατροπής ενάντια
στην κυβέρνηση και την ΕΕ
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία παρεμβαίνει στις ευρωεκλογές του Ιουνίου με πολιτική και αγώνα για απειθαρχία-ρήξη-αποδέσμευση από την ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέμου, της φτώχειας, του ρατσισμού και του ολοκληρωτισμού. Η ΕΕ, ως «Ένωση πολέμου» με το νέο δόγμα των «27», κλιμακώνει τον αντεργατικό κοινωνικό πόλεμο με την ενεργό εμπλοκή της στο έγκλημα από το κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ κατά της ανθρωπότητας και του λαού της Παλαιστίνης στη Γάζα. Στο πλαίσιο αυτό η ΕΕ, με τη συμμετοχή της και στον πόλεμο στην Ουκρανία, συνδέεται ακόμα πιο στενά με το «συνδικάτο» ΗΠΑ- ΝΑΤΟ. Η ΕΕ δεν είναι ούτε δημοκρατική, ούτε αδιάφθορη, ούτε «πράσινη» αλλά μια φριχτή φυλακή, ένα «σύγχρονο Νταχάου» για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Αυτό αποδεικνύει καθημερινά η σκληρή πραγματικότητα της ταξικής πάλης.
Η ΕΕ, ως συνασπισμός αστικών τάξεων, αποτελεί τον ταξικό σύμμαχο της αστικής εξουσίας και των κυβερνήσεών της, της ΝΔ σήμερα, του ΣΥΡΙΖΑ χτες, του ΠΑΣΟΚ προχτές. Η ΕΕ του πολέμου, της σκληρής, διαρκούς λιτότητας με το «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης, αποτελεί οδηγό και στήριγμα της πολιτικής τους που ενισχύει την ακρίβεια, κλέβει τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη, θρέφει τα μεγάλα κέρδη του ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου, αλλά και την άνοδο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, του ρατσισμού, της έμφυλης καταπίεσης και την καλπάζουσα περιβαλλοντική καταστροφή. Τα περιβόητα «κονδύλια της ΕΕ», ψίχουλα στον προϋπολογισμό, δεν εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, η συντριπτική πλειοψηφία τους, μάλιστα, καταλήγει στα χέρια της άρχουσας τάξης.
Η σύμπτωση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, καθώς και του εθνικιστικού-ακροδεξιού συρφετού στους βασικούς πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής κεφαλαίου -ΕΕ είναι μεγάλη, παρά τις -αναγκαίες για το σύστημα- διαφοροποιήσεις. Το αστικό πολιτικό σύστημα στη χώρα και η ΕΕ δεν διορθώνονται παρά μόνον ανατρέπονται. Στο πλαίσιο αυτό πολιτικός μας στόχος είναι η ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης της ΝΔ, ενάντια στη συναινετική αντιπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και την ακροδεξιά.
Η εργατική διεθνιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, μας φέρνει πιο κοντά με τους λαούς της Ευρώπης και πιο μακριά από τους δυνάστες μας που μας σέρνουν σε πόλεμο και κοινωνική καταστροφή. Αποτελεί ενιαίο «διπλό» πλήγμα τόσο στο εγχώριο μπλοκ εξουσίας όσο και στην «ιερά συμμαχία» των αστικών τάξεων της ΕΕ. Θεωρούμε ότι η καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ αποτελεί την πιο προωθημένη και πιο αντιδραστική σχέση εθνικού – διεθνικού του κεφαλαίου. Το «εθνικό» καπιταλιστικό κράτος εκχωρεί λειτουργίες του στους υπερεθνικούς θεσμούς της ΕΕ, διότι ενισχύεται απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό του», την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ενώ ταυτόχρονα διεκδικεί κομμάτι «της λείας» και από την εκμετάλλευση εργαζομένων άλλων χωρών.
Η στάση απέναντι στην ΕΕ, αποτελεί «λυδία λίθο» για μια σύγχρονη επαναστατική κομμουνιστική αριστερά. Ιστορικά, το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού συνόδευσε τον ταξικό συμβιβασμό σε εθνικό επίπεδο με την ενσωμάτωση στη στρατηγική της ΕΟΚ-ΕΕ στο όνομα του «ευρωπαϊσμού». Αλλά και το ΚΚΕ, όσο απομακρύνεται από το πρόγραμμα μιας επαναστατικής εργατικής εξουσίας, στο όνομα μιας λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, άλλο τόσο εγκαταλείπει το στόχο της ρήξης και της εξόδου από την ΕΕ, προβάλλοντας την πάλη ενάντια στις συνέπειες από ένα κόμμα-αποκούμπι για τον εργαζόμενο. Στο ΜέΡΑ25 και τη συμμαχία με την ΛΑΕ καθώς και στη Νέα Αριστερά κυριαρχεί η λογική της διαχείρισης στο πλαίσιο της ΕΕ.
Με το σκεπτικό αυτό θεωρούμε ότι ψήφος στις ευρωεκλογές στην «ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ανατρεπτική Συνεργασία» είναι κερδισμένη ψήφος για έξοδο από την πολεμοκάπηλη και ρατσιστική-φασιστική ΕΕ, για συνολική και αποτελεσματική καταδίκη της κυβέρνησης της ΝΔ, της πολύπλευρης συναινετικής αντιπολίτευσης, του πολύχρωμου εθνικιστικού και φασιστικού «ευρωσκεπτικισμού». Ψήφος -συμβολή σε ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και σε μια ισχυρή και μετωπική, αντικαπιταλιστική –επαναστατική- σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά.
Άγγελος Χάγιος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Ανατρεπτική Συνεργασία
Πηγή: epohi.gr
