*Γράφει ο Πάνος Λάμπρου – 1. Η υπόθεση της Αριστεράς είναι εξαιρετικά σοβαρή για να την παίζουμε στα ζάρια. Είναι υπόθεση ζωής, που αφορά εκατομμύρια ανθρώπους, για να την ευτελίζουμε σε τακτικισμούς και προσωπικές στρατηγικές. Η αξιοπιστία δεν μπορεί να είναι απλώς μία λέξη, που τη θυμόμαστε όποτε μας βολεύει και την επομένη να τη ξεχνάμε στο όνομα μιας πρόσκαιρης και ψευδεπίγραφης ανάγκης.
2. Όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ μας αφορούν, μας υποχρεώνουν σε ένα βαθύ και διαρκή αναστοχασμό, σε κριτική και αυτοκριτική αποτίμηση. Το φαινόμενο Κασσελάκη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε προετοιμαστεί από τότε που οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές είχαν γίνει αχνές και δυσδιάκριτες. Από τότε, που η στροφή στο περιβόητο κέντρο ακύρωνε επί της ουσίας την αριστερή και ριζοσπαστική φυσιογνωμία του κόμματος. Από τότε, που ο “συμβιβασμός” (για κάποιους), δεν ήταν αποτέλεσμα μιας μάχης που δόθηκε και μιας οδυνηρής ήττας που προέκυψε απόρροια του αρνητικού συσχετισμού δύναμης, αλλά αποδοχή και μετατόπιση προς την πλευρά του… εχθρού.
3. Ο “κασσελακισμός” (τι λέξη κι αυτή…), βρήκε στρωμένο έδαφος. Δεν ήταν μόνο οι φωτογραφίες των πανηγυρισμών εκείνο το θλιβερό βράδυ που το επιβεβαιώνουν, που όλοι μαζί χαίρονταν για το νέο που έρχονταν με φόρα, για τα “βαρίδια” που ηττήθηκαν και έπρεπε να φύγουν. Ήταν κάτι παραπάνω. Ο αρχηγισμός είχε ήδη περάσει την πύλη της Αριστεράς. Η πολιτική του απόλυτου ρεαλισμού (θα μπορούσα να γράψω κυνισμού) στο όνομα της κυβερνησιμότητας ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Και αφού αυτή η πολιτική είχε ηττηθεί έπρεπε να βρεθεί ένα “λαμπερό χαμόγελο”, μια μεταπολιτική φιγούρα, ένα ολίγον δεξιό, ολίγον κεντρώο και κάτι σαφώς λιγότερο αριστερό. Κάτι λίγο απ’ όλα ή κάτι ολίγον από τίποτα. Και βρέθηκε ή για να το πούμε αλλιώς, το βρήκαν και το έφεραν.
5. Και τώρα; Η ανανεωτική, κινηματική και ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να ανασυγκροτηθεί. Να δει κατάματα τα λάθη της και να τα κάνει όλα αλλιώς. Να ξαναθυμηθεί τις ρίζες της χωρίς λογική αναπαλαίωσης. Να είναι “παραδοσιακή” και “μοντέρνα”. Να είναι Αριστερά, που οι νέες σύγχρονες ανάγκες να μην ακυρώνουν τις παλιές. Που θα έχει μια καθολική απελευθερωτική ματιά. Που δεν θα φοβάται να πει τη λέξη καπιταλισμός, να μην ξεχνά την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αντιτάσσεται στον εθνικισμό και στο κυνήγι των εξοπλισμών. Να είναι σταθερά με την εργατική τάξη, αλλά και με τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Να είναι με τους “από κάτω”, τους πληβείους και τους φτωχούς.
6. Να είναι με τη δημοκρατία και τις ελευθερίες, με την οικολογική οπτική, το κίνημα ειρήνης, το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας…
7. Δύσκολη υπόθεση. Το τέρας της ακροδεξιάς επελαύνει. Το βλέπουμε στις ΗΠΑ και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, το διακρίνουμε και στη χώρα μας. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι η άμυνα, τα μασημένα λόγια, μια πολιτική στη λογική του σούπερ μάρκετ. Απάντηση στον ριζοσπαστισμό της Δεξιάς είναι ο ριζοσπαστισμός της Αριστεράς. Χωρίς μεν αλλά…
8. Προχωράμε λοιπόν. Από την αρχή; Ναι, από την αρχή.
*Ο Πάνος Λάμπρου είναι μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Νέας Αριστεράς
ΠΗΓΗ: FACEBOOK – Ανάρτηση @Panos Lambrou
