*Γράφει ο Διονύσης Τεμπονέρας – Είναι πραγματικά παράδοξο αυτό που συμβαίνει στον προοδευτικό χώρο, λίγες μέρες μόνο μετά το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών. Παράδοξο και εντελώς αναντίστοιχο με το πολιτικό μήνυμα της κάλπης.
Ενώ οι πολίτες με την ψήφο τους έδωσαν συγκεκριμένες κατευθύνσεις, τα κόμματα του προοδευτικού χώρου εισήλθαν σε παρατεταμένη περίοδο εσωστρέφειας. Αντί να κοιτάξουν «έξω και μπροστά», εξακολουθούν να κοιτούν «μέσα και πίσω».
Οι πολίτες με την αποστασιοποίηση τους από την εκλογική διαδικασία(αποχή), με την ενίσχυση των ακροδεξιών επιλογών και με την ψήφο διαμαρτυρίας σε μικρότερα κόμματα, έστειλαν σαφές μήνυμα ανασυγκρότησης του αριστερού και προοδευτικού χώρου. Εξέφρασαν την δυσπιστία και την απαξία τους στα πολιτικά σχέδια που κατατέθηκαν από τα προοδευτικά κόμματα, εκδηλώνοντας την πρόθεσή τους να ακούσουν κάτι «καινούργιο».
Το αίτημα για συνεργασία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων φαίνεται ότι μάλλον φοβίζει και τρομάζει.
Πως λοιπόν εξέλαβαν οι ηγετικές ομάδες και οι αρχηγοί των κομμάτων τα μηνύματα αυτά;
1.Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η ηγεσία του αδυνατώντας να αποτελέσει τον πρωταγωνιστή των διεργασιών στον προοδευτικό χώρο, επιδίδεται σε προκλητικές τοποθετήσεις ηγεμονισμού, που διόλου δεν αφορούν τους πολίτες, εκφράζοντας μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κόμμα. Πότε ο Στέφανος Κασσελάκης δηλώνει, ότι θα είναι υποψήφιος σε ένα ενιαίο σχήμα του προοδευτικού χώρου και πότε μιλάει για «συγκόλληση κομμάτων και όργανα της διαπλοκής». Η επιχειρηματολογία για από τα κάτω συμπράξεις δεν αντέχει στην κοινή λογική, για ένα κόμμα που ελάχιστη κοινωνική διασύνδεση έχει με τον λεγόμενο «μαζικό χώρο»(νεολαία, συνδικάτα, αυτοδιοίκηση). Κατά συνέπεια, η ηγεσία με δική της ευθύνη, επιχειρεί ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, γεγονός που προκαλεί αποστροφή στην κοινωνία. Αντί να καλέσει ως δεύτερο κόμμα όλα τα κόμματα του προοδευτικού χώρου σε ένα πανδημοκρατικο προσκλητήριο με κοινό συντονισμό των προοδευτικών δυνάμεων στη βάση μιας νέας προγραμματικής συμφωνίας, διαγκωνίζεται για την πολιτική πρωτοκαθεδρία σε μια αδιέξοδη πορεία στο κενό.
2.Στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Αντί να προκύψει αυτοκριτική και αναστοχασμός για την τρίτη θέση και τα χαμηλά ποσοστά, αντί να προκύψει συζήτηση για το πολιτικό περιεχόμενο μιας παρηκμασμένης σοσιαλδημοκρατίας που καταρρέει διεθνώς και δεν πείθει, αντί να προκύψει μια συζήτηση για τους λόγους που στελέχη του ΠΑΣΟΚ με ευκολία μετακινούνται και ενσωματώνονται στον πολιτικό αντίπαλο(ΝΔ),μπήκε αυτόματα θέμα ηγεσίας, λες και τα πρόσωπα δεν προσδιορίζονται από τις πολιτικές που υπηρετούν. Η διαδικασία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα κατορθώσει να ξεπεράσει την αυτοαναφορικότητα των προσώπων, αν δεν προκύψει εκτενής συζήτηση για τις νέες ιστορικές αναγκαιότητες, για τις θέσεις , τις αξίες και τις αρχές.
3.Στην κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τα πράγματα μοιάζουν «παγωμένα» και θλιβερά. Ορισμένοι, άγνωστο για ποιο λόγο, πανηγύρισαν το βράδυ των ευρωπαϊκών εκλογών για μια μικρή αύξηση των ποσοστών τους, όταν η συνολική εικόνα γεμίζει απογοήτευση. Άλλοι φαίνονται απομονωμένοι αδυνατώντας να διαπιστώσουν τις αιτίες της ήττας. Αντί να αναζητήσουν συμπράξεις και ενότητα στη δράση, μέσα και έξω από την βουλή, επιδίδονται σε μια λογική αυτοεπιβεβαίωσης αδιαφορώντας για την προϊούσα καταστροφή της κοινωνίας. Δεν τους απασχολεί φαίνεται, ότι κάθε φορά οι λαϊκές διεκδικήσεις εκκινούν από χειρότερη αφετηρία.
Υπάρχει λύση;
Χωρίς να διεκδικεί κανείς το αλάθητο, έχουν κατατεθεί αρκετές προτάσεις διεξόδου. Κάθε λογική φωνή καταλήγει στο συμπέρασμα της ανάγκης να υπάρξει μια προγραμματική σύγκλιση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκλογική και πολιτική συμπόρευση.
«Μα οι συνεργασίες γίνονται από τα κάτω» απαντούν υποκριτικά τα κόμματα, χωρίς όμως να δίνουν εντολή στις φοιτητικές παρατάξεις, στα συνδικάτα κλπ. να έρθουν σε συνεννοήσεις με τις υπόλοιπες κομματικές παρατάξεις. Η επίκληση προφανώς, γίνεται ώστε τα κόμματα να αποφύγουν τη συζήτηση. Τι εμποδίζει εκπροσώπους των κομμάτων να έρθουν με διαφάνεια σε μια συμφωνία για να βγούμε από το τέλμα; Στην Γαλλία οι συμφωνίες έγιναν εν κρυπτώ ή μπροστά στην ακροδεξιά έπρεπε να περιμένουν τους… «από κάτω»; Τι εμποδίζει στις συνεννοήσεις σαν παρευρίσκονται εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων και προσωπικότητες, που θα διασφαλίσουν τον πολιτικό-κοινωνικό προσανατολισμό μιας τέτοιας συμφωνίας;
«Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει λέει ο σοφός λαός».
Μόνη ελπίδα προς το παρόν, είναι ο λαϊκός παράγοντας εν ευρεία έννοια, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Ο λαός πρέπει να βρεθεί μπροστά από τα κόμματα.
Η διανόηση, ο κόσμος της εργασίας και της δημιουργίας, η κοινωνία των πολιτών, μέσω των συλλογικών εκπροσωπήσεων πρέπει να παρέμβει με συνθετικές πρωτοβουλίες υπερβαίνοντας τις ανήμπορες κομματικές ηγεσίες.
Οι στιγμές είναι ιστορικές και κάθε προοδευτικός πολίτης πρέπει να συναισθανθεί την ευθύνη απέναντι στη χώρα, στο λαό και στις μελλοντικές γενιές.
*Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Νομικός
Πηγή: dnews.gr
