*Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου –
Για πρώτη φορά μετά την ήττα του γερμανικού ναζισμού, το 1945, μια πολιτική δύναμη με καθαρά φασιστική καταγωγή και «ιδιοπροσωπία» διεκδικεί τώρα την εξουσία σε μία από τις κεντρικότερες ευρωπαϊκές χώρες, μέσω της ακροδεξιάς «Εθνικής Συσπείρωσης» της Μαρίν Λεπέν και του νεαρού Ζορντάν Μπαρντελά (του «Τσίπρα» της ακροδεξιάς, που επελέγη κάπως αλεξιπτωτιστικά, ως ο ευνοούμενος της Λεπέν).
Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις στη Γαλλία, η πιθανότητα εκλογής της Λεπέν χρησιμοποιήθηκε μεν ως φόβητρο, στην πραγματικότητα όμως ήταν ανύπαρκτη. Τώρα είναι πολύ πραγματική. Και έχει γίνει πραγματική γιατί ένα σημαντικό μέρος της γαλλικής και παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, αντιμέτωπη με τη βαθειά κρίση του συστήματος, αλλά και την ανάγκη να κλιμακώσει τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, αποδέχεται ανοιχτά το ενδεχόμενο προσφυγής σε «φασίζουσες», δηλαδή ακραία αυταρχικές λύσεις, όπως και πριν από έναν αιώνα, αν και με αρκετά διαφορετική μορφή σήμερα. Έχει γίνει επίσης πραγματική γιατί είναι απίθανο το μίσος που έχει συσσωρεύσει ο γαλλικός λαός για τον Μακρόν και είναι έτοιμος να ψηφίσει οποιονδήποτε εναντίον του. Ενώ και η αριστερά μόνο μερικώς έχει προσφέρει μια πειστική εναλλακτική.
«Τον Αράπη κι αν τον πλύνεις, το σαπούνι σου χαλάς», λέει η παροιμία. Παρά τις επίμονες, συστηματικές και εν πολλοίς επιτυχείς προσπάθειες πολλών χρόνων, ή μάλλον δεκαετιών, με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ, να «ξεπλυθεί», να εξωραϊστεί και να εμφανισθεί ως κάτι που δεν είναι, παρά και την απομάκρυνση μερικών από τα πιο «ακραία» (ή πιο ειλικρινή) από τα στελέχη της, το πολιτικό ρεύμα που διεκδικεί τώρα την εξουσία στη Γαλλία δεν είναι παρά οι κληρονόμοι του καθεστώτος του Βισύ, των συνεργατών των Ναζί δηλαδή υπό τον στρατάρχη Πεταίν, της οργάνωσης OAS που δοκίμασε να ανατρέψει και να δολοφονήσει τον στρατηγό Ντε Γκωλ, των σφαγέων και βασανιστών της Αλγερίας, των εξαιρετικά βίαιων ομάδων Δύση και Νέα Τάξη, των εργοδοτικών συμμοριών. O ένας από τους δύο συνιδρυτές το 1972 και επί εννέα χρόνια ταμίας του «Εθνικού Μετώπου», που εν συνεχεία μετονομάστηκε σε «Εθνική Συσπείρωση», υπηρέτησε ως αξιωματικός στα Waffen SS, που εξόντωσαν μαζικά τους πληθυσμούς της Ουκρανίας, όπως άλλωστε και τους κατοίκους του δικού μας μαρτυρικού Δίστομου.
Το γεγονός ότι η πολιτική της γαλλικής μπουρζουαζίας αλλά και των Σοσιαλιστών κατάφεραν να κάνουν ελκυστική μια τέτοια δύναμη σε ένα σημαντικό κομμάτι του γαλλικού πληθυσμού, που δεν είναι ασφαλώς φασίστες, ή πάντως δεν ξεκίνησαν έτσι, είναι η καλύτερη απόδειξη της ιστορικής χρεοκοπίας τους.
Πρέπει να ανησυχούμε για την άκρα δεξιά;
Μερικοί θα αντιτείνουν σε αυτό το σημείο ότι δεν έχει αποφασιστική σημασία το κριτήριο του παρελθόντος. Αλλά στην πραγματικότητα όλοι χρησιμοποιούμε σε όλα τα θέματα, σε όλες τις σχέσεις και πολύ μαζικά το κριτήριο του παρελθόντος. Για ποιο λόγο να κάνουμε μια εξαίρεση μόνο για την γαλλική άκρα δεξιά;
Μερικοί άλλοι υποστηρίζουν ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι πολύ «ξεθυμασμένες» για να παράγουν αληθινό φασισμό ή και αριστερή κοινωνική επανάσταση, όπως το έκαναν πριν εκατό χρόνια κι ότι το πολύ πολύ μπορεί να συμβεί μια «επανάληψη της τραγωδίας ως φάρσα». Μπορεί να είναι σωστό αυτό, αν όμως η κρίση του δυτικού καπιταλισμού συνεχίζει να βαθαίνει -κι αυτή είναι η μακράν πιθανότερη εκδοχή- και, πολύ περισσότερο, αν κλιμακωθούν οι πόλεμοι της Δύσης κατά των υπόλοιπων (Μέση Ανατολή, Ουκρανία, Κίνα αύριο), τότε θα αυξηθεί ανάλογα και η ζήτηση για έντονα αυταρχικές λύσεις στην ίδια τη Δύση.
Κάποιοι άλλοι θα πουν «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Πριν από εκατό χρόνια την πολιτική αυτή ακολούθησε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας ακολουθώντας τις εντολές της Κομμουνιστικής Διεθνούς («Τρίτη περίοδος»). Συμμάχησε μάλιστα με τους Ναζί για να ρίξει τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στη Βαυαρία με το «κόκκινο δημοψήφισμα». Το σύνθημά τους ήταν «μετά τον Χίτλερ ο (ΓΓ του ΚΚΓ) Τέλμαν». Ο Τέλμαν πέθανε σε ένα στρατόπεδο και τους Ναζί τους σταμάτησαν οι Σοβιετικοί στα πρόθυρα της Μόσχας καταβάλλοντας ένα τρομακτικό τίμημα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι θα γίνουν τα ίδια σήμερα, εντούτοις είναι μια θεμελιώδης εμπειρία που οποιοσδήποτε αναλυτής θα ήταν εντελώς ανόητος αν δεν τη λάμβανε υπόψη του και δεν τη διατηρούσε ως αναλυτικό εργαλείο.
Αν συμβεί εξάλλου, αν πάμε προς τα κει, δεν θα γίνει αύριο και δεν θα πάρει τη μορφή του μεσοπολέμου. Σήμερα το διεθνές κεφάλαιο είναι πολύ πιο ολοκληρωμένο για να επιτρέψει επιμέρους φασισμούς. Αν εκλεγεί ο Τραμπ στις ΗΠΑ μπορεί κανείς να φανταστεί μια συλλογική Δύση, οργανωμένη σε αυταρχικά πρότυπα, έτοιμη να διεξάγει παγκοσμίως τους πολέμους που απαιτεί η διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας της, με «δορυφόρους» καθεστώτα τύπου Λεπέν ή Μελόνι στην Ευρώπη. Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση των σύγχρονων μορφών φασισμού περιέχει επίσης η μελέτη «Το αυταρχικό χρήμα» και έστω και αν είναι περισσότερο επίκαιρη για τον αγγλοσαξωνικό κόσμο παρά για μια χώρα όπως η Γαλλία. Οι συγγραφείς δεν εξετάζουν τις κινήσεις της άκρας δεξιάς ως αποτέλεσμα λαϊκών «εξεγέρσεων», αλλά της νέας, «μετα-νεοφιλελεύθερης» στρατηγικής τμημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου που θέλουν να απαλλαγούν και από τους τελευταίους περιορισμούς που επιβάλλουν τα κράτη, η ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος κλπ. στη δράση του καπιταλισμού.
Ουκρανία
Η «Εθνική Συσπείρωση» (όπως και ο Τραμπ) θα μπορούσαν ασφαλώς να παίξουν έναν πολύ θετικό ρόλο αν όντως συνέβαλαν στον τερματισμό της πολεμικής εμπλοκής του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το πράξουν, κάθε άλλο. Η Λεπέν όχι μόνο δεν έχει υποστηρίξει μια τέτοια θέση, αλλά και μετέβαλε άρδην τις τοποθετήσεις της για τη Ρωσία και την Ουκρανία πριν τις εκλογές, προκειμένου να γίνει αποδεκτή από το μεγάλο κεφάλαιο και κατεστημένο Γαλλίας, Ευρώπης και συλλογικής Δύσης. Το συγκρότημα Μπολορέ, που ελέγχει μεγάλο μέρος της ενημέρωσης και υποστηρίζει με φανατισμό τη Λεπέν υποστηρίζει επίσης με φανατισμό το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Να σημειώσουμε ότι και η ιστορική εμπειρία δεν είναι επίσης ικανοποιητική στο σημείο αυτό. Ο Τραμπ θεωρήθηκε «φίλος της Ρωσίας», αλλά το μόνο αποτέλεσμα της θητείας του ήταν να εξοπλιστεί σαν αστακός η Ουκρανία. Πριν από έναν αιώνα, ο Χίτλερ παρέσυρε επίσης τη Μόσχα σε μια προσέγγιση που απεδείχθη εντελώς καταστροφική για τα σοβιετικά συμφέροντα και παραλίγο να οδηγήσει σε ήττα την ΕΣΣΔ.
Άκρα δεξιά, Γκωλισμός και Ισραήλ
Όλες οι πολιτικές παρατάξεις της Γαλλίας μετά τον πόλεμο θεωρούσαν πάντα εντελώς απαράδεκτη οποιαδήποτε συνεργασία με αυτό το ρεύμα και το αντιμετώπιζαν πάντα ως το «μίασμα» της γαλλικής πολιτικής ζωής. Οι ίδιοι βέβαια οι λεπενικοί θέλουν να εμφανίζονται ως κληρονόμοι του ντε Γκωλ, στην πραγματικότητα όμως εκπροσωπούν όλα όσα μισούσε και όσα εναντίον των οποίων πάλεψε ο Στρατηγός, κάτι που επιβεβαίωσε συμβολικά ο «τελευταίος των Γκωλικών», ο Πρωθυπουργός του Ζακ Σιράκ Ντομινίκ ντε Βιλπέν -που εκπροσώπησε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα αντιτασσόμενος στον ΟΗΕ στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ- τασσόμενος υπέρ της ψήφου στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο.
Ειδικά σε σχέση με το Ισραήλ μάλιστα, ο Ντε Γκωλ κράτησε τις αποστάσεις του από αυτό το κράτος και προειδοποίησε την ηγεσία του ότι, αν επιμείνουν στην κατοχή των εδαφών που κέρδισαν με τον πόλεμο, αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει αναπόφευκτα στην αντίσταση, στην καταστολή και στην τρομοκρατία. Αντίθετα, η Μαρίν Λεπέν είναι φανατική οπαδός του Ισραήλ και των γενοκτονικών πολιτικών του.
Ο «πατριωτισμός» των «λεπενικών» είναι μάλλον αντιφατικός. Τους ενοχλούν για παράδειγμα τα θρησκευτικά φρονήματα Γάλλων εργατών αραβομουσουλμανικής καταγωγής, οι μαντήλες και η παράνομη είσοδος μεταναστών, ενώ θέλουν να μην επιτρέπουν σε ανθρώπους χωρίς κανονικά χαρτιά να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία της Γαλλίας, δηλαδή να πεθαίνουν στον δρόμο. Δεν τους ενοχλεί όμως καθόλου, το αντίθετο, η τεράστια επιρροή του Ισραήλ και των λόμπι του στη γαλλική εξωτερική πολιτική. Αυτό το λόμπι (CRIF) ήταν που απαγόρευσε στον Σαρκοζί να διορίσει τον Υμπέρ Βεντρίν υπουργό Εξωτερικών, όπως είχε ήδη αποφασίσει όταν εξελέγη Πρόεδρος. Ένα από τα αποτελέσματα αυτών των επιρροών υπήρξε και η καταστροφή της Λιβύης του Καντάφι από τον Νικολά Σαρκοζί, με εισήγηση του Μπερνάρ Ανρί Λεβί για λογαριασμό του Αμερικανοεβραίων νεοσυντηρητικών, που χρησιμοποίησαν τη Γαλλία και τη Βρετανία για να παρακάμψουν τις επιφυλάξεις Ομπάμα, καταστροφή που προκάλεσε ένα τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα.
«Αυτοκρατορία του Χρήματος», το «συνοικέσιο» με τη Λεπέν και η συμμαχία Ισραήλ και φασιστών
Η παραδοσιακή πολιτική αποκλεισμού οποιασδήποτε συνεργασίας με την άκρα δεξιά αρχίζει να αλλάζει όταν ο ακροδεξιός μεγα-ολιγάρχης της επικοινωνίας Μπολορέ, o αποκαλούμενος και «Γάλλος Μέρντοχ», ήλεγξε σημαντικά μέσα της χώρας προκαλώντας μεγάλες διαμαρτυρίες του γαλλικού δημοσιογραφικού κόσμου. Ο Μπολορέ υπήρξε ο αρχιτέκτονας της προσχώρησης του προέδρου του κόμματος του ίδιου του Μακρόν στη συνεργασία με τη Λεπέν που τον οδήγησε σε σύγκρουση με τον Μακρόν και σε διάσπαση του κόμματος.
Οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν με τη σφαγή στην Παλαιστίνη. Ήδη από πολύ καιρό ο αρχηγός της ισραηλινής άκρας δεξιάς Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει αναπτύξει μια πλήρη συμμαχία με όλα σχεδόν τα κινήματα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, που έχουν αντικαταστήσει τον παραδοσιακό αντισημητισμό τους με την ισλαμοφοβία. Ταυτόχρονα, θυμίζουμε, εξόπλισε τους Ουκρανούς νέο-ναζί του Αζώφ και προηγουμένως ήταν εν πολλοίς και ο άνθρωπος πίσω από την αμερικανική ακροδεξιά του Τραμπ και την πολιτική του, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά επίσης και την Κορέα (ειδικά πίσω από τις πυρηνικές απειλές κατά της Πιονγκγιάνγκ).
Η βάση της συμμαχίας της άκρας δεξιάς Ισραήλ, Ευρώπης και Αμερικής, μία από τις γεωπολιτικές βάσεις του σύγχρονου δυτικού φασισμού είναι ότι πρέπει να πάμε στον πόλεμο του Λευκού Ανθρώπου κατά των Μουσουλμάνων, είναι δηλαδή μια ιδιαίτερη μορφή της άποψης Χάντινγκτον για «πόλεμο των πολιτισμών». Υπάρχουν και άλλες εκδοχές, καθώς αρκετοί προτιμάνε τους Ρώσους και άλλοι τους Κινέζους ως εχθρούς, ενώ στην πράξη έχουμε οδηγηθεί σε μια αρχή γενικού πολέμου με Ρώσους και Μουσουλμάνους και ετοιμάζουμε και τον πόλεμο με την Κίνα.
Εννοείται ότι μόνο παράφρονες μπορούν να πιστεύουν ότι η οργάνωση μιας τέτοιας σύγκρουσης μπορεί να οδηγήσει πουθενά αλλού απ’ ό,τι σε μια παγκόσμια καταστροφή. Και είναι παράφρονες, όπως το αποδεικνύει η εξέλιξη των γεγονότων στη Μέση Ανατολή (όπως και στην Ουκρανία, στο οικολογικό και σχεδόν σε όλα τα ζητήματα ενός κόσμου που μοιάζει να βρίσκεται σε ένα big bang σε slow motion). Η μόνη ειρηνική και δημοκρατική λύση που επιτρέπει την επιβίωση της ανθρωπότητας είναι η πορεία προς ένα πολυπολικό κόσμο διεθνούς συνεργασίας που να αρχίσει σταδιακά να αντιμετωπίζει τα τεράστια, εκρηκτικά προβλήματά της ανθρωπότητας, προβλήματα που θέτουν για πρώτη φορά σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξή του.
Ο Νετανιάχου χρησιμοποίησε τη γενοκτονία στη Γάζα και τις κριτικές που άρχισε να δέχεται το Ισραήλ διεθνώς για να πείσει και τις υπόλοιπες συνιστώσες των πανίσχυρων λόμπι που κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική όλης της Δύσης να αφήσουν οποιεσδήποτε επιφυλάξεις και να περιλάβουν επιτέλους και τους Γάλλους ακροδεξιούς, παρά το αντισημητικό παρελθόν (;) τους, στον αγώνα κατά του «Αντισημητισμού»! Την ώρα που ο ισραηλινός στρατός έσφαζε, γκρέμιζε και βασάνιζε στη Γάζα, οι αρχηγοί όλων των πολιτικών κομμάτων της Γαλλίας, μαζί και η Λεπέν, με την τιμητική εξαίρεση του ηγέτη της ριζοσπαστικής αριστεράς (Ανυπότακτη Γαλλία) Ζαν-Λυκ Μελανσόν, κατέβηκαν στους δρόμους για να ζητήσουν όχι να σταματήσουν οι σφαγές, αλλά ο… «αντισημητισμός», δηλαδή η κριτική των εγκλημάτων του Ισραήλ.
Ήταν η πρώτη αναγνώριση της άκρας δεξιάς ως νόμιμης εταίρου στη μεταπολεμική ιστορία της Γαλλίας. Όπως σημειώνει ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique και ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους αραβολόγους, ο Αλάν Γκρες, η υποστήριξη της άκρας δεξιάς προς το Ισραήλ της επέτρεψε να «ξεπλυθεί» στη Γαλλία.
Πηγή: kosmodromio.gr
*Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
