Η επιχείρηση για τη συγκάλυψη του σκανδάλου Novartis είναι μία από τις πιο οργανωμένες, συστηματικές και επιθετικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη που έχουν γίνει από το παλιό πολιτικό κατεστημένο της χώρας.
Στο πλαίσιο της επιχείρησης αυτής στοχοποιήθηκε η εισαγγελέας Διαφθοράς Ε. Τουλουπάκη, καταργήθηκε η Εισαγγελία Διαφθοράς ώστε να της αφαιρεθεί η δικογραφία, μεθοδεύτηκαν αλλαγές στην κορυφή της Δικαιοσύνης, ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις. Και ακόμα στήθηκε η ανεκδιήγητη Προκαταρκτική Επιτροπή της Βουλής για τον Παπαγγελόπουλο, μέσω της οποίας επιχειρήθηκε η αποκάλυψη της ταυτότητας των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος και μεθοδεύτηκε η τιμωρητική παραπομπή των δημοσιογράφων που αποκάλυψαν το σκάνδαλο. Πρόκειται για αίσχος.
Αυτό ακριβώς το αίσχος έσπευσε να ξεπλύνει από το βήμα της Βουλής και ο θλιβερός πρωθυπουργός. Διότι, βεβαίως, οι υποθέσεις των 9 από τους 10 αρχειοθετήθηκαν, αλλά τα τεράστια πολιτικά ερωτήματα για τις πρωτοφανείς μεθοδεύσεις στη διερεύνηση της όλης υπόθεσης παραμένουν ανοιχτά.
Αυτό επιχείρησε να διαχειριστεί ο Κ. Μητσοτάκης αναφερόμενος στην πέραν πάσης αμφιβολίας αθωότητα όσων από τους 10 (ούτε καν από τους 9) ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία. Με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να γκρινιάζουν. Και αυτή η γκρίνια πήρε τελικά διαστάσεις πολιτικής κρίσης.
Θα είχε αποσοβηθεί αυτή η πολιτική κρίση αν η αθωότητα των εμπλεκομένων είχε αναδειχτεί από μια Δικαιοσύνη ανεξάρτητη, ελεύθερη να κάνει τη δουλειά της χωρίς παρεμβάσεις και μεθοδεύσεις. Αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη. Εδώ είναι Ελλάδα.
*Το κύριο άρθρο σήμερα στην εφημερίδα “Η ΑΥΓΗ”
