Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι από εκείνες τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που ξέρουν καλά να λένε ιστορίες. Μάλιστα, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ξέρουν να λένε τις ιστορίες τους σαν να είναι δικές μας ή ακόμα πιο απλά ξέρουν με έναν μαγικό τρόπο να συναντιούνται με τις δικές μας ιστορίες πάντα στο εδώ και τώρα.
Ετσι, στον απόηχο των εμφανίσεών τους στο Vox, μάζεψαν τα υλικά ίχνη που ερήμην τους γεννήθηκαν σε αυτή τη σκηνή, τα ηχογράφησαν και έφτιαξαν έναν ολόκληρο δίσκο με παλιά τους τραγούδια, που φόρεσαν νέα ηχητικά ρούχα για να συντροφεύσουν το παρόν, να φωνάξουν λίγο πιο δυνατά εκείνες τις λέξεις που γράφτηκαν εκεί πίσω και ακόμα αναπνέουν, και κυρίως για να παρουσιαστούν εκ νέου στα αυτιά μας, έχοντας καταπιεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και την επαφή τους με τον κόσμο.
Είναι τραγούδια που γεννήθηκαν μέσα στα υπάρχοντα τραγούδια χωρίς, όμως, να επαναλαμβάνουν καθόλου τον εαυτό τους και χωρίς καμία διάθεση να τον αρνηθούν. Τραγούδια που δεν ξεχνούν. Τραγούδια που δεν μετάνιωσαν ποτέ, που δεν σταμάτησαν να μιλούν, να ταξιδεύουν, να αντέχουν, να αντιστέκονται. Μια εντελώς φρέσκια μουσική γέννα, ένα άθροισμα λέξεων κάτω από μια φλεγόμενη, κατακόκκινη ενορχήστρωση που παρασέρνει στο διάβα της την «Εποχή του θερισμού», τη «Βαβέλ», τον «Λύκο», τα «Τσιγάρα βαριά», το «Κοίτα εγώ» και την «Παράβαση» του τίτλου. Πάνω στα θεμέλιά τους η φωνή της Νατάσσας πυροδοτεί νέα περιεχόμενα, οι ίδιες απαράλλακτες λέξεις του Γεράσιμου αφηγούνται νέες ιστορίες και οι μελωδίες του Θέμη δημιουργούν κατακόκκινα μονοπάτια γεμάτα ερωτήσεις, από αυτές που φέρουν άθελά τους νέες απαντήσεις με νέα τεράστια ερωτήματα. Λυτρωτικές, τολμηρές απαντήσεις. Από εκείνες που χρειαζόμαστε σήμερα, τώρα. Που λείπουν.
«Παράβαση» ο τίτλος, για μια μετάβαση από μια πραγματικότητα σε μια άλλη. «Παράβαση» ο τίτλος, για να σκεπάσει τη λύπη, τον πόνο. «Παράβαση» ο τίτλος, για να χωρέσει τα βροντερά όχι, τα μετρημένα ναι, τις υποσχέσεις, αυτό το μαζί. Κατακόκκινο εξώφυλλο, για να τυλίξει την αναπόφευκτη ένταση, τα καινούργια παράπονα. Σαν κατακόκκινος διάδρομος που περιμένει ανυπόμονα να υποδεχτεί το νέο υλικό αυτής της ομάδας η οποία εξακολουθεί να μετράει αιώνια δημιουργικά δευτερόλεπτα. Στο τέλος αυτού του υλικού γεννιέται μια υπόσχεση. Για τα τραγούδια που έρχονται και τα περιμένουμε.
Και αν η «Παράβαση» αυτή με αυτές τις λέξεις της, με αυτή τη φωνή και αυτές τις νότες πονάει για όλες τις ματαιώσεις που μας τάισαν, ας απελευθερώσουμε τον λύκο «πριν τον πάρουνε χαμπάρι, από τη νύχτα τους εκδίκηση να πάρει».
